Бралі сілу з айчыннай жывіцаю
З найчысцейшых крывіцкіх крыніц,
Каб была Беларусь белаліцаю
І ніколі не падала ніц.
* * *
Мы спадчыны не выбіраем —
Ад нараджэння ў нас жыве.
Ці ў краі мы, ці па-за краем, —
Яна ў душы і ў галаве.
Аб ёй мы мроім ў час вясновы,
Кароткай ночкай снім яе,
І доля наша з той высновы,
Якую спадчына дае.
Роздум
Мне б памаўчаць каля бярозы,
Пайсці ў вясновыя сады,
Змахнуць з павек вільготных слёзы,
На снезе захаваць сляды.
Наведаць родныя магілы,
Птушыны прывітаць прылёт,
Аддаць зямельцы роднай сілы —
Праліць на ёй салёны пот.
Працуючы, не мець спакою,
І з Божым запаветам жыць,
Сваёй уласнаю рукою
Свой дом ад зла абараніць.
Мне б захапляцца мовай, словам,
На роздум мець якісьці час,
Ды ў свеце гэтым грэшна-новым
Знайсці, зусім прапаўшых, нас.
Не сустракацца больш з хлуснёю,
З усімі ў ладкі не пляскаць,
А быць заўжды самой сабою,
Душу ў гадзіны не ўціскаць.
Рабіць ці горкім, ці салодкім
Сваё заўсёды адкрыццё…
І не пакажацца кароткім
Тады жыццё.
Вяртанне
Куток прыгожы, продкаў таямніцы,
Глыток салодкага прычасця…
* * *
Куток прыгожы, продкаў таямніцы,
Глыток салодкага прычасця…
Жыцця чысцейшыя крыніцы…
Ўсё тое, што завецца шчасцем.
Дзеля нашчадкаў захавалі продкі
Наш боль, наш сум, наш спеў салодкі —
Айчына…
Белая мая зямля
Не забываецца твой твар
З пары, калі цябе спазнала
І слова першае сказала,
Грудзьмі ўдыхнуўшы водар траў.
Не забываецца цуд твой —
Дзяцінства той разліў вясновы, —
Я ў ручайку губляла словы
Слязінкай першаю сваёй.
Вяртаюся да сумных дзён,
Дзе дзічка хіліцца да плоту…
Пара птушынага адлёту:
Зімы шчасліва-змрочны сон.
Мне не забыць часін ліхіх,
Чарнобыльскага пекла-джала,
Калі зямля наўкол дрыжала…
І сум вачэй, мне дарагіх.
Твой погляд не забуду я,
Калі, шукаючы дарогі,
Амаль у кроў збівала ногі,
А ты ўсё клікала назад.
Мне не забыць тваёй душы,
Калі заўчасна ад'язджала,
А пры расстанні ты крычала:
«Ў замежжы мову зберажы!»
Мне ўсмех твой бачыцца здаля,
І не забудзецца ніколі
Ў душы маёй жаданне волі —
Ты будзеш жыць, зямля мая!
* * *
Дзе сонца шлях свой пачынае,
Мой родны Нёман спачывае,
Бы адбіваючы паклоны.
Над ім схілілі хвоі кроны,
Яго на подзвігі натхняюць
І на руках сваіх люляюць.
А там, дзе ў травах берагі,
Адбеглі ад вады стагі.
О, Беларусь! Свет белы пройдзеш —
Другіх такіх мясцін не знойдзеш.
* * *
Так мы плылі ў туман густы,
Віталі нас чужыя людзі.
Гублялі розум з нематы, —
Такога, мабыць, больш не будзе.
Хіба ж не збераглі ў душы
Матулі любае аблічча?
У сэрцы міг надзеі жыў,
Што родны край яшчэ пакліча.
* * *
Апалі леташнія росы,
Схавалі срэбра ў моры траў.
Нязменныя законы лёсу,
Бо лёс наш лепшым і не стаў.
Палітыканам не спыніцца, —
Як на сваёй зямлі нам жыць,
Якому Богу нам маліцца,
Якою мовай гаварыць?
Прызнанне
1
Мой край, ты — кветка ў летні дзень...
Па кладцы сонейка ідзе, —
Яму смяецца ручаёк,
Які цячэ у наш гаёк.
Вакол такая прыгажосць...
Ці ўсё, што сэрцу трэба, ёсць?
Ці тое стрэлася ў жыцці?
Ах, сонца-сонейка, свяці!
2
Ах, край мой, любы край квяцісты,
Азёраў, рэчак цуд празрысты.
У іх глядзяць з любоўю хвоі,
Умый сваёй вадой жывою
Мае знясіленыя ногі,
Дай адпачыць крыху з дарогі.
Шмат зведана на свеце белым,
А ўсё душа назад глядзела...
Я для цябе хавала словы
Сваёй чароўнай роднай мовы.