Бясспрэчна, і Грамада, і ТБШ праводзілі ў Чамярах вялікую культурна-асветную дзейнасць. Пра гэта шмат пісала віленская беларуская прэса. «Культурнае жыцьцё на вёсцы прабуджаецца і пачынае біць крыніцай, і гэта амаль пры поўнай адсутнасьці беларускіх школаў. А што ж было б, каб існавалі беларускія школы? Аб гэтым ня варта гаварыць, бо кожын ведае сам. Тое самае і ў нашай вёсцы Чамярох. У нядзелю 22.ІV.1928 г. стараньнем гуртка Т-ва Белар. Школы быў наладжаны сьпектакль-вечарына. У праграму ўвайшлі: «У зімовы вечар» — п’еса ў адным акце Ожэшковай, “Чорт і баба” — жарт у адным акце Ф.Аляхновіча, нацыянальныя скокі (“Юрка”, “Лявоніха”) і агульныя танцы.
П’есы прайшлі даволі жыва, хаця і заўважаліся пэўныя недахопы, а асабліва ў выглядзе сцэны і ў грыміроўцы артыстаў. Таксама відаць было заслабае веданьне роляў, і глядзельнікі задаволіліся тым, што бачылі перад сабою. Надта добрае ўражаньне на публіку зрабілі нацыянальныя танцы. Маладыя хлопцы і дзяўчаты пад гукі мандалінаў у нацыянальных касьцюмах досыць мастацка выканалі “Лявоніху” і “Юрку”, чым проста такі зачаравалі публіку.
Праграма закончылася а 12 гадзіне ночы і старыя спакойна з радаснымі настроямі, з добрымі надзеямі пайшлі дамоў на адпачынак, а моладзь зараз жа з’арганізавала агульныя танцы, і без гарэлкі, з здаровымі думкамі гулялі аж да другой гадзіны раніцы.
Трэба зазначыць, аднак, што ўсе былі надта засмучаныя тым, што пасьля сьпектаклю не было дэкламацыі вершаў, чым наагул глядзельнікі заўсёды надта захопліваюцца.
Не адбылася ж дэкламацыя з прычыны забароны Слонімскім старастаю, ня гледзячы на тое, што ўсе вершы, пададзеныя на перагляд, дазволены Віленскім Камісарам Ураду для дэкламацыі. Чаму гэта так шмат на гэтых бедных “Крэсах” Камісараў, лёгка даведацца таму, хто ведае панскую палітыку ў адносінах да разьвіцьця нацыянальных культураў.
Даход у суме 67 злотых пайшоў на карысьць Народнага Дому, які ўжо будуецца ў Чамярох.
Так расьце сьдомасьць працоўных Беларусі і ніякім спосабам ворагам працы ня ўдасца спыніць гэтага росту. Хлопчык”. [10]
Ці такі прыклад, пра які згадвала “Наша праўда” 16 ліпеня 1927 года: “Ня гледзячы на тое, што ў нядзелю 26 красавіка 1927 года ў в. Чамяры была згуляна п’еса Янкі Купалы “Паўлінка” разам з “Заручынамі Паўлінкі” нашы артысты пастараліся да касьбы, пакуль яшчэ гумна парожныя, падрыхтаваць п’есу “Мікітаў лапаць” Кудзелько, і з дазволу старасты ў нядзелю 3 ліпеня 1927 году згулялі яе. Уваход быў па білетах, цана якіх ад 20 да 50 грошаў. Народу было каля 300 чалавек — шмат болей, як на першай вечарыне. Увесь даход пайшоў на справы культурна-прасьветныя. Артысты згулялі свае ролі дужа добра, ня гледзячы на тое, што на падгатоўку было зусім мала часу. Народ вельмі захапіўся Чамяроўскім тэатрам, але, на жаль, прыходзіць час сенакосу і гумна ўсе запоўняцца сенам, збожам, так што ня будзе мейсца для спэктаклю. І вось, дзякуючы гэтаму, цяпер у іх з’явілася думка будаваць народны дом, дзе б маглі, без ніякіх перашкодаў, наладжваць спэктаклі і т.п. Хай жа гэта думка не пакіне іх аж да здзяйсненьня! Асаблівую ўвагу на гэта павінна звярнуць моладзь… Я.М.”.
Народны дом у Чамярах усё ж пабудавалі. Для гэтай мэты ва ўрочышчы Палаўшчына скасілі траву, высушылі і прадалі сена. А таксама зрэзалі частку грамадскага лесу і прадалі драўніну. Працавалі чамяроўцы талакою і Народны дом пабудавалі. Але ён не доўга праіснаваў, польская паліцыя дом зачыніла.
У Чамярах у другой палове 20-х і 30-х гадах мінулага стагоддзя было ўжо шмат пісьменных людзей. Некаторыя нават навучыліся чытаць і пісаць у бежанстве і з Расіі прывязлі сякія-такія рускія кнігі. Іх перадавалі з рук ў рукі і чыталі ўслых. Многія кнігі і часопісы прывозілі з Вільні. Таму цяга да друкаванага слова ў чамяроўцаў з кожным годам расла. Кніга рабілася людской патрэбай, але не кожны мог мець яе ці нават пазычыць у суседа.
І тады ўзнікла думка: а што калі ў вёсцы арганізаваць бібліятэку. Пачалі з таго, што некалькі пісьменных хлопцаў абышлі ўсе хаты, сабралі адразу некалькі дзесятаў кніг. Часова бібліятэку вырашылі размясціць ў хаце Герасіма Міско. Яго сын Якуб і Іван Міско збілі дзве сасновыя дошкі, пагаблявалі іх і зрабілі шыльду. На ёй напісалі: “Чамяроўская бібліятэка імя Якуба Коласа”. Пасля шыльду прыбілі да сцяны хаты.