Oczy Becky zatańczyły. Podeszła do niego i wsunęła rękę pod jego ramię.
— Dokąd chciałbyś pójść? — zapytała.
— To twoje miasto — odparł Peter z uśmiechem.
— Racja — przyznała Becky.
Zrobili wszystko to, co nigdy wcześniej nie interesowało Petera. Obejrzeli zmianę warty, zajrzeli do kilku małych butików, sklepów, jakich Peter nigdy nie odwiedzał w Toronto, a na koniec wylądowali w galerii dinozaurów w Kanadyjskim Muzeum Przyrody.
Przemierzali ją niespiesznie, zachwycając się szkieletami.
Czuję się żywy, pomyślał Peter. Całkiem jak kiedyś.
Muzeum Przyrody, zgodnie z nazwą, znajdowało się na wielkiej, gęsto zadrzewionej parceli. Kiedy z niego wyszli, było już około piątej i robiło się ciemno. Wiał chłodny wietrzyk. Niebo było bezchmurne. Spacerowali przez park, aż wreszcie dotarli do kilku ławek stojących pod wielkimi klonami, które teraz, na początku grudnia, nie miały liści.
— Jestem wykończony — powiedział Peter. — Wstałem o wpół do szóstej, żeby zdążyć na samolot.
Becky usiadła na przeciwległym skraju ławki.
— Połóż się — zaproponowała. — Całe popołudnie byliśmy na nogach.
Pierwszą myślą Petera było sprzeciwienie się tej propozycji, potem jednak pomyślał: czemu, u licha, nie? Miał już się rozciągnąć na wolnej części ławki, gdy Becky powiedziała: — Możesz użyć moich kolan jako poduszki.
Zrobił właśnie to. Była cudownie miękka, ciepła i ludzka. Podniósł ku niej wzrok.
Położyła delikatnie ramię na jego piersi. Było to bardzo relaksujące, uspokajające. Pomyślał, że mógłby tak leżeć godzinami. Nawet nie zauważał zimna.
Becky uśmiechnęła się do niego. Czyniła to bardzo naturalnie, akceptujące, pięknie.
Po raz pierwszy od obiadu Peter pomyślał o Cathy, Hansie i tym, czym stało się jego życie w Toronto.
Zdał też sobie sprawę, że po raz pierwszy trafił na prawdziwą istotę ludzką — nie jakąś komputerową symulację — z którą mógł o tym porozmawiać. Kogoś, kto nie uzna, że jest mniej wart jako mężczyzna, dlatego że jego żona zeszła z drogi cnoty, kogoś, kto go nie wyśmieje, nie będzie z niego drwił. Kogoś, kto go akceptował, kto go po prostu wysłucha, kto zrozumie.
W tej właśnie chwili pojął, że nie musi z nikim o tym rozmawiać. Mógł natychmiast uporać się z tą sytuacją. Znalazł odpowiedzi na wszystkie swoje pytania.
Poznał Becky, kiedy oboje studiowali na pierwszym roku na Uniwersytecie Toronto, nim na scenie zjawiła się Cathy. Czuli do siebie niezręczny pociąg. Oboje byli niedoświadczeni, a przynajmniej on był prawiczkiem. Teraz, w dwa dziesięciolecia później, sprawy wyglądały inaczej. Becky wyszła za mąż i rozwiodła się. Peter był żonaty.
Oboje wiedzieli, co to seks, wiedzieli, jak to się robi, kiedy to się zdarza, kiedy chwila jest odpowiednia. Zrozumiał, że z łatwością mógłby zadzwonić do Cathy, powiedzieć jej, że zebranie się przedłużyło i zostanie na noc tutaj, wróci dopiero jutro. Później mogliby pójść z Becky do jej mieszkania.
Mógł to zrobić, ale nie zrobi. Otrzymał odpowiedź na pytanie, którego nigdy nie zadał. Mając taką samą okazję jak Cathy, nie oszuka jej, nie zdradzi, nie odegra się.
Uśmiechnął się radośnie do Becky. Czuł, że rany w jego wnętrzu zaczynają się goić.
— Jesteś wspaniałą osobą — powiedział jej. — Jakiś facet będzie bardzo szczęśliwy z tobą.
Uśmiechnęła się.
Wypuścił z płuc powietrze, wyrzucając z siebie wszystko. Wszystko z niego wypłynęło.
— Muszę jechać na lotnisko — dodał.
Becky skinęła głową i uśmiechnęła się raz jeszcze, być może, ale tylko być może, z odrobiną żalu.
Peter był gotowy wrócić do domu.
ROZDZIAŁ 35
Sandra pojechała Don Valley Parkway do Cabbagetown i zaparkowała przy pierwszym sklepie Food Food na rogu Parliament i Wellesley. Według książki adresowej centralny ośrodek przyjmowania zamówień znajdował się na górze. Wspięła się po stromej kondygnacji schodów i po prostu weszła do środka bez pukania. Wewnątrz dwa tuziny ludzi ze słuchawkami telefonicznymi na głowach siedziało przed terminalami komputerowymi.
Wydawało się, że wszyscy są zajęci przyjmowaniem zamówień, choć była dopiero druga po południu.
Do Sandry podeszła kobieta w średnim wieku o włosach barwy stalowoblond.
— W czym mogę pani pomóc?
Sandra błysnęła odznaką i przedstawiła się.
— Jak się pani nazywa?
— Danielle Nadas — odpowiedziała blondynka. — Jestem tu kierownikiem.
Sandra rozejrzała się zafascynowana. Sama od czasu rozwodu wielokrotnie zamawiała posiłki w Food Food, ale właściwie nie miała pojęcia, co znajduje się na drugim końcu linii telefonicznej. W wideofonach widziało się jedynie reklamy produktów firmy.
— Chciałabym obejrzeć dane jednego z waszych klientów — powiedziała wreszcie.
— Zna pani numer telefonu?
Sandra zaczęła recytować: — Dziewięćset sześćdziesiąt siedem…
Kobieta uśmiechnęła się.
— Nie nasz numer. Numer klienta.
Sandra wręczyła jej skrawek papieru, na którym był zapisany. Kierowniczka podeszła do terminala i stuknęła w ramię obsługującego go młodego mężczyznę. Ten skinął głową, skończył przyjmowanie zamówienia, i ustąpił jej miejsca. Kierowniczka usiadła na krześle i wypisała numer telefonu.
— Proszę bardzo — powiedziała, odchylając się na bok, żeby Sandra dobrze widziała ekran.
Rod Churchill zamówił taki sam posiłek, jak w sześć poprzednich śród, tylko że…
— Za każdym razem oprócz ostatniego zamawiał niskokaloryczny sos — zauważyła Sandra. — W ostatnim posiłku widzę zwykły.
Kierowniczka pochyliła się niżej.
— To fakt. — Uśmiechnęła się. — Cóż, ten niskokaloryczny jest raczej paskudny, jeśli to panią interesuje. To nawet nie prawdziwy sos. Robi się go z roślinnej żelatyny.
Może po prostu postanowił spróbować zwykłego.
— Albo jeden z przyjmujących zamówienie popełnił błąd.
Kierowniczka potrząsnęła głową.
— To niemożliwe. Zawsze zakładamy, że klient chce dostać to samo, co zamawiał poprzednio. Tak się dzieje w dziewięciu przypadkach na dziesięć. SOK nie zmieniłby treści zamówienia, jeśli wyraźnie by sobie tego nie zażyczono.
— SOK?
— Sprzedawca Obsługujący Klientów.
O kurde, pomyślała Sandra.
— Jeśli zmiany nie było — mówiła kierowniczka — SOK po prostu nacisnąłby F2. Ten klawisz oznacza u nas „powtórzenie zamówienia”.
— Czy może pani określić, kto przyjmował ostatnie zamówienie?
— Jasne — wskazała na pole na ekranie. — SOK 054. To Annie Delano.
— Czy jest teraz obecna? Kierowniczka rozejrzała się po sali.
— To ona. Ta z końskim ogonem.
— Chciałabym z nią porozmawiać — zażądała Sandra.
— Nie rozumiem, co to właściwie za różnica — stwierdziła kierowniczka.
— Różnica — odparła chłodno Sandra — polega na tym, że człowiek, który zamówił ten posiłek, zmarł wskutek reakcji na to, co zjadł.
Kierowniczka zakryła usta dłonią.
— O mój Boże — powiedziała. — Po… powinnam zawołać szefa.
— To nie będzie konieczne — rzekła Sandra. — Chcę tylko porozmawiać z tą młodą damą.
— Oczywiście. Oczywiście.
Kierowniczka poprowadziła ją do stanowiska, przy którym pracowała Annie Delano.
Wyglądała ona na jakieś siedemnaście lat. Nie ulegało wątpliwości, że otrzymała zamówienie na powtórkę i zrobiła dokładnie to, o czym mówiła kierowniczka — nacisnęła F2.