Каця ўжо даўно здагадалася пра гэта, яе не крыўдзіла навіна дачкі. Яна ўжо даўно паддалася гэтаму ўплыву да аддаляючаму Толі. Каця крыху змянілася ў твары, калі слухала дачку. Але пасля, яна паказала выгляд, паведаміла дачцэ, што занятая больш важнай справай з яе братам.
Праз трыццаць-сорак хвілін, Каця выйшла з паліклінікі. Яна стала іншай, успаміны аб размове з дачкой хутка вярнуліся да яе. Яна спрабавала іх заглушыць, размаўляючы на шляху да дома з сынам. Але нейкая невытлумачальная рэўнасць у яе галаве, думках, была мацней яе жаданняў.
Ужо ўвечары, калі Толя апынуўся дома, пайшлі разборы. Трыццаць хвілін працягваліся размовы раздражнёнага Толі і нясупакойнай Каці. Яны стаялі на месцы, то хадзілі па кватэры. Іх словы выляталі хутка, падганялі іх. Дзеці чулі і бачылі, як дрэнна адчуваюць сябе іх бацькі. Насця сядзела моўчкі, глядзела на сур'ёзнага, на выгляд, брата. Яны не былі рады, што вось так усё адбываецца ў іх сям'і. Увесь гэты вечар, Насця вымушана была выслухоўваць словы бацькоў, якія даносіліся з-за сцен і між тым, яна змяняла свой погляд на жыццё. Амаль кожны раз у такія моманты, дачка адчувала пакуты і ўсё больш марыла пра выдатныя, гарманічныя сюжэты свайго асяроддзя. Насці хацелася спыніць пакуты мамы, якія яна пераносіла з самага яе нараджэння. Не, яна ніколі не вінаваціла сябе ў тым, што жыццё ў сям'і пачало разбурацца адразу пасля з'яўлення яе на свет. Насця ўжо выдатна разумела, што свет поўны такіх людзей, як яе тата. Дачка з пагарджанасцю ставілася да яго.
У гэты вечар, нейкі штуршок унутры Каці, абудзіў яе пачуцці. Быццам віхор прамчаўся па ўсім целе, пры выглядзе Толі. Яна не хацела мірыцца з тым, што ў Толі ёсць іншая жанчына, таму яна паводзіла сябе дзіўным чынам. Нацягнутыя адносіны раслі. Каця глядзела на яго, як на ворага. Яна з раздражненнем працягвала гаварыць з ім.
– Як з дзецьмі пагаварыць у цябе няма на гэта часу! А як знаёміцца і сустракацца з нейкімі там, так заўсёды ёсць! – сказала Каця.
Яна падыходзіла з іншага боку, не краная ў размове свае асабістыя інтарэсы. Яна ўсё больш турбавалася і прыкрывалася дзецьмі.
– Ды што ты да мяне прычапілася!? Табе павінна быць усё роўна! І прычым тут дзеці? – адказваў ён.
– Патрэбны ты мне!? Я турбуюся аб дзецях! Я хачу, каб у іх быў бацька, каб яны не толькі ведалі пра гэта!..
Толя прыняў больш сур'ёзны тон.
– Не даставай мяне! Замоўкні! З кім хачу з тым і сустракаюся! – крыкнуў ён. – І ў мяне толькі адно дзіця, дачка!
Толя быў абураны рэакцыяй чалавека, да якога ён не адчувае прыхільнасці, усё што яго аб'ядноўвала з былой жонкай, гэта толькі яго дачка.
– Я ж табе чужая стала, дык не затыкай мне рот. – нясуцішыўшы казала Каця. – Сёння ты прыйшоў сюды адзін, а заўтра яе прывядзеш? А можа сваіх дзяцей на вуліцу вышвырнешь, каб вы тут жылі і вам ніхто не перашкаджаў?
З пакоя выбегла Насця.
– Хопіць, хопіць ужо! – строгім голасам сказала Насця.
Следам прыбег і дзесяцігадовы Сашка, узяў за руку сястру і паглядзеў на дарослых.
Толя моўчкі назіраў за гэтай сцэнай. Усе гэтыя людзі, якія атачалі яго, здаваліся яму незнаёмымі.
– Ааа, чорт з вамі! – сказаў ён.
Толя паклаў гэтаму канец, усім гэтым складанасцям.
Ён задуменна, у шаленстве, пайшоў у спальню, затым у гасціную, дастаў з шафы чамадан і стаў збіраць свае рэчы, не заўважаючы сваю Кацю з дзецьмі, якія стаялі ззаду яго.
– Куды ты сыходзіш? – спытала Каця. – Адкажы мне!
Каця не глядзела на Толю бездапаможнымі вачыма. Яна занепакоеная ў гэты момант тым, што Толя сыдзе і можа не вярнуцца.
– Не перашкаджай мне. Я ж табе сказаў. Замоўкні! – вымавіў больш строгім тонам ён. – Яшчэ адно тваё слова і я не вытрымаю!!
Каця не магла больш супрацьстаяць яго тэмпераменту, яна знаходзілася ў вельмі цяжкім становішчы. Толя паклаў усё неабходнае ў вялікай чамадан, зашпіліў у ім маланку і падышоў да ўваходных дзвярэй. Пакуль ён абуваў туфлі, ён зірнуў на Насцю, якая была вельмі раздражнёная. Таксама краем вока ён заўважаў, як Сашка хаваецца за мамай. Сыходзячы, ён не падаваў ніякага расчаравання і смутку, ён проста спакойна зачыніў за сабой дзверы.
Каця перажывала, яе душа была поўная горычы, падману і тугі. Агульны настрой адбіўся на дзецях. Каця пагладзіла па галаве сына, які прыціснуўся да ея цела. Дачка абняла маму.
– Я з табой мам. – сказала Насця.
Усё ж, трохі пачакаўшы, усе супакоіліся.
Сашка ўжо быў адцягнуты гульнямі.
Каця з задумлівым выглядам і з рознабаковымі думкамі мыла посуд. Яна стамілася чакаць, калі ж усё будзе добра. Калі ж яна будзе неспакойна жыць і радавацца з дзецьмі звычайным жыццём.