Каця была ў невялікім радасным настроі. Набліжаючыся да дома, яна забывала пра іншых нявырашаных ёю задач. Калі ж яна ўвайшла ў кватэру, яна пачула шум сваіх дзяцей, іх размовы. У кватэры было чыста. Каля люстэрка, на тумбе для абутку, ляжала пакінутая Насцяй кніга. Каця зняла верхняе адзенне і пайшла ўглыб кватэры. Вымыўшы рукі, яна зайшла ў пакой, дзе гулялі яе дзеці. Каця ўсміхалася і адчувала пры гэтым прыемныя пачуцці. Яна падзялілася з дачкой сваім расповедам пра бацьку і яго неразуменні да аліментаў для сына. Трохі празней, Каця пайшла ў іншы пакой, дзе з лёгкасцю ўладкавалася на канапе. У яе галаве яшчэ беглі ўспаміны пра сустрэчу з Толяй, Каця ў гэты момант, пагрузілася ў змрочныя роздумы. У гэтую хвіліну таксама падаспела думка аб высяленні. Яна быццам зусім забылася пра гэта і ў тую ж гадзіну падумала аб нявырашанай гэтай праблеме. Прыгнечаны настрой да яе прыйшоў даволі хутка.
Ад ўсяго гэтага жыцця з Толем, у Каці на твары з'явілася шмат дробных маршчынак.
Глава X
Насця, скончыўшы школу, з'ехала вучыцца ў іншы горад. Дзе ўсё больш усведамляла, што яе справы датычацца толькі яе. Гэты пераезд паўплываў на яе асабістыя дзённікі. Яна цяпер не пісала іх, абгрунтаваўшы толькі сабе, што ёй ужо некалі сядзець за імі. Яна стала больш дарослай. Хоць часам, ёй вельмі хацелася ўзяць ручку і шмат часу праседзець за сваёй справай. Не раз яна паддавалася гэтаму ўплыву і спрабавала хоць трошкі напісаць нешта. Але тут жа была зусім іншая атмасфера, якая штурхала яе на нешта новае і цікавае. Насця вучыцца на журналіста. Яна пісала цяпер зусім іншыя апавяданні, чым тыя, што ў яе асабістых дзённіках. Таксама, Насця знайшла сабе сяброў і больш прывязвалася да шумных кампаніях. Яна станавілася іншай, зусім не той, якая была ў школьныя гады. Яна змянялася і спакойна да гэтага ставілася, ёй падабалася гэта.
Саша не быў капрызным сынам, ён ужо разумеў, што ён адзіны мужчына ў сям'і. Ён уяўляў сябе салдатам, які пакляўся абараняць сваіх родных. Ён рос у любові маці і ў абыякавасці свайго бацькі. Мяккасць была яго ледзь б не апошняй рысай. Саша быў амаль увесь падобны на бацьку, яго рысы твару і манеры. І як бы не ўплывала мамчына выхаванне, ён рос салдатам. Кажучы пра тату, хлопчык не мог расказаць шмат чаго добрага пра яго. Ён выдатна ведаў, што ў яго не было побач бацькі. Сашка з кожным днём выяўляў у сабе ўпэўненасць, што ён не стане такім жа подлым, як яго бацька. Ён ні за што не кіне маму, і сястру, і будзе абараняць сваіх родных.
У гэтую суботу да Каці ў дзверы патэлефанаваў кансьерж.
Каця не паспела прысесці пасля працы, як зноў трэба ісці да дзвярэй. Яе стомленасць трохі перарасла ў раздражненне, яна хутчэй хацела адкрыць дзверы і вырашыць гэтую праблему, каб сесці на крэсла.
Каця адчыніла дзверы. Перад ёй стаяў паўнаваты мужчына, не занадта сталага ўзросту. Яго твар казаў, быццам ён чымсьці заўсёды незадаволены, заўсёды ў дрэнным настроі. Але яно не адлюстроўвала яго сапраўдную дабрыню душы. Кансьерж цвёрда выконваў сваю працу, не выяўляючы ляноты. Без падаючых эмоцый ён загаварыў.
– Добры дзень, Каця!
– Добры дзень, Віктар Пятровіч!
– Вам прыходзіў ліст? Мяркую, што так. Не бачу, што вы збіраецеся сыходзіць…пераязджаць з кватэры.
– Я яшчэ не знайшла новае жыллё. – міла і з сумам адказала Каця.
– Як так?! Вам неадкладна трэба пераязджаць, высяляцца адсюль, ды хутчэй!
– Пераязджаць!? А куды? – спытала Каця, не чакаючы адказу.
– Вы не можаце заставацца тут…як бы там ні было, вы павінны выязджаць з кватэры. – сказаў кансьерж, а пасля моўчкі паглядзеў на Кацю.
Каця яму нічога не адказвала, і ён працягнуў.
– А калі хочаце застацца, то ўладкоўвайцеся на працу ў чыгуначнае…тады і не прыйдзецца пераязджаць!
Яна адвярнулася, паглядзела ў той бок, дзе знаходзіліся яе дзеці.
– Вы не можаце пачакаць трохі? Я паспрабую атрымаць гэтую працу.
Мужчына кіўнуў галавою і сказаў:
– Добра. Але вы ведаеце, што калі вы гэтага не зробіце, часу я вам больш не дам.
– Дзякуй вам, Віктар Пятровіч!
– У вас тыдзень! – дадаў ён, махаючы паказальным пальцам перад Кацяй.
Не развітваючыся, ён павярнуўся і сышоў.
“Як жа я стамілася ад гэтага ўсяго!” – падумала Каця. – “Божа, колькі гэта будзе доўжыцца?!”
Зачыніўшы дзверы, Каця ўвайшла ў калідор, убачыла дзяцей, яны чакалі маму. Насця і Саша ўсю гэтую размову чулі, яны стаялі непадалёк, хаваючыся за вуглом. Дачка паглядзела на маму.