Толя доўгі час не бачыўся з дачкой. І вось цяпер, гэтая выпадковая сустрэча быццам хацела нешта ім абодвум сказаць. Бацька ішоў па сваіх справах па той жа дарожцы, насустрач ёй. Калі яны падыходзілі ўсё бліжэй да адзін аднаго, Насця накіроўвала свой погляд куды заўгодна, толькі б пазбегнуць погляду бацькі. Гаварыць з ім у яе зусім не было жадання.
Толя выглядаў даволі нядрэнна: прыстойна апрануты, гладка паголены і добра пастрыжаны.
Насця старалася адцягвацца на сяброўку. Яна проста хацела прайсці міма яго. Але апынуўшыся побач, бацька рэзка загаварыў.
– Прывітанне, Насць!
Дачка імгненна спынілася і павярнулася да яго.
– Прывітанне. – суха адказала яна.
Насця спакойна стаяла перад ім, павольна павярнула вочы, зірнула на бацьку. Сяброўка трохі прайшоўшы далей, спынілася ў некалькіх кроках ад іх, пакінуўшы іх ўдваіх, стала чакаць Насцю.
Насця не спрабавала адгадаць, аб чым будзе гаварыць бацька, дачка думала толькі аб тым, што трэба быць больш асцярожным у выбары сваіх слоў. Не паказваць сябе слабым і бедным чалавекам у чымсьці.
– Як твае справы? Як праца? – спытаў Толя.
– Нармальна… – ціха адказала Насця.
– Як там Сашка? – зноў задаў пытанне бацька.
Дачка была трохі здзіўленая такім нечаканым пытаннем.
– Усё добра ў нас! – адказала яна.
– Нумар тэлефона ў цябе той жа? – працягваў задаваць пытанні бацька.
– Так!
“Хоць, калі ён мне тэлефанаваў у апошні раз, і не ўспомніць.” – падумала Насця.
– Мне пара! – спяшаючыся развіталася, сказала Насця і хутка зрабіла крок наперад да сяброўкі. – Мяне чакаюць!
Толя не стаў гаварыць ёй штосьці ў след, ён проста правёў дачку сваім двухсэнсоўным позіркам.
У гэтай сустрэчы, Насця не паказвала прыгнечанасці і нянавісці да бацькі, яна была цвёрдая і больш упэўненая, чым ёй здавалася. Намякаючы гэтым, што без яго яны спраўляюцца. У той жа час яна адчувала, што яе нешта вялікае звязвае з ім.
– Хто гэта быў, твой бацька? – пацікавілася сяброўка. – Калі я не памыляюся.
– Так! – з усмешкай адказала Насця. – Лепш бы ён прайшоў міма!
– Ну так, ведаю як ты яго ненавідзіш!
– Я проста не хачу яго бачыць! – адказала Насця. – Ён толькі па дакументах мне тата, а так гэта быццам для мяне незнаёмы чалавек. Лепш бы я яго не сустракала і не ведала зусім.
З горыччу, з расчараваннем і з унутранай злосцю казала Насця. Гэта сустрэча закранула яе вельмі моцна, нагадала ёй пра тое, як ёй не хапала таты. Яна больш не хацела абмяркоўваць яго з сяброўкай. Насця спрабавала схаваць усю сваю раздражняльнасць, пераходзячы на іншыя тэмы.
Што тычыцца Толі, то ён быў рады бачыць дачку. Ён гатовы быў гаварыць больш з ёй, у яго было жаданне даведацца ад яе рознай навіны пра Кацю. Але калі Насця развіталася, ён зноў зразумеў, як далёка ён ад дачкі. Але ўсё ж, пасля выпадковай сустрэчы, Толя без усялякай трывогі думаў пра яе, успамінаў, адчуваў пачуццё сустрэчы з родным чалавекам. Для яго асабіста, невялікія зносіны ўпрыгожыла яго дзень.
Загінутая духам дачка вярнулася дадому. Хуткімі крокамі накіравалася да мамы, адшукаўшы яе, адразу ж прыступіла да аповяду аб сустрэчы з бацькам.
Мама падтрымлівала размову, быццам суцяшала Насцю, а ў сваіх роздумах думала пра тое, як даўно яна не бачыла Толю. Не тое, каб Каця хацела ўбачыць яго, не, яна проста падлічвала, колькі прайшло часу з дня іх апошняй сустрэчы.
– Мам, я калі ўбачыла яго…я адчула да яго абыякавасць і ў той жа час злосць, нянавісць унутры сябе. Боль, што назапасіўся і нагадваў мне пра мінулае. – сказала Насця.
– Таму як, гэта твой бацька. Якім бы ён ня быў, ты ўсё роўна адчувала гэта пры сустрэчы. – сказала мама.
Каця працягвала з цікавасцю гаварыць з дачкой, усё больш закранаючы ў размовах былога мужа. Дакранаючыся нават маленькіх дэталяў сустрэчы. Паволі запальчывасць Насці сціхала, але дзіўныя пачуцці па-ранейшаму сціскалі яе. Дачка выказалася, выказала сябе.
Да супадзення, Каці было таксама што расказаць.
Адправіўшыся сённяшнім днём у булачную, Каця каля ўваходу сустрэла знаёмую, з якой раней працавала разам у дэпо. Гэтая знаёмая была гарачай пляткаркай. Жанчына добра ведала пра іншых, і калі трэба, пазнае многае. Часам яна можа падфарбаваць падзеі. Слова за слова, яна падрабязна, з маляўнічай інтанацыяй, дзялілася апошнімі навінамі з Кацяй.
– А ты чула? Толя твой жа нядаўна з мора прыехаў!
– Ён даўно ўжо не мой! Не, не чула. – адказала Каця.
Каця тады ўжо не спяшалася ў булачную за свежай і найсмачнай выпечкай, яна з цікавасцю засталася слухаць навіны пра былога мужа.