Пад гэтымі захапленнямі Насця адправілася на працу.
Назаўтра, гадзін у сем вечара, Насця падышла да паліцы. Побач з яе асабістымі дзённікамі стаяла кніга, “Жыццё, якое я шукала”. Яна зноў узяла ў рукі гэты твор. Міжвольным поглядам прайшлася па сваіх дзённіках. Села на ложак. Паклала пад галаву падушку, легла на ложак і стала дэталёва любавацца вокладкай. Белая кніга з выявай дамы ў паўабароце, у сіняй сукенцы і гарманічна раскіданым тэкстам назвы рамана і з імем аўтара. На адваротным баку, была намаляваная тая ж дама, толькі ў шэрым паліто і з валізкамі. Унутры, чатырыста восем старонак выключна прыемнага для чытання тэксту.
Насця адкрыла апошнюю старонку. На ёй была напісана назва выдавецтва, якое дапамагло выдаць такі шэдэўр. Яна павольна прачытала яго, прачытала ўсё, што было на гэтай старонцы. Кніга была даволі свежая, два гады таму яна была здадзена ў друк. Пасля, Насця зноў вярнулася да назвы выдавецтва, зноў прачытала яго, але ўжо не так павольна. Яна падняла галаву і паглядзела на свае дзіцячыя тварэнні, якія стаялі на паліцы. У гэты момант у Насці зараджаецца вялікая ідэя, яна літаральна зажыла ёю. Усё гэта яе рухае на напісанне сваёй кнігі, каб адправіць у гэтае самае выдавецтва. Яна пырхала гэтай ідэяй і забывала пра ўсё. Думка, пра што ж будзе яе кніга, які будзе сюжэт, хутка з'явілася ў яе галаве. Насця дастала ўсе свае дзённікі. Яна была не так ужо дурна на гэты конт. Спыняцца яна не мала намеру, яе настрой быў цвёрды і імклівы.
Пасля працы ў розныя змены, вечарамі, захапіўшы трохі начнога часу ці днём, Насця друкавала і афармляла тэкст свайго драматычнага аповеду. Перачытваючы ўсе свае дзённікі, Насця пераносіла змест, свае дзіцячыя перажыванні, у сваю кнігу. Яна пагрузілася ў сваё не лёгкае дзяцінства. Насця зноў адчувала тыя моманты, якія драпалі яе душу. Пісала, змяняла фармат прапаноў. Бо тая, маленькая дзяўчынка, яшчэ не настолькі была захоплена ведамі правільнага напісання. А будучы больш дарослай і з яе вучобай на журналіста, гэта надавала твору вялікія надзеі і карысць. Насця задуменна разважала, быццам не была ўпэўненая ў тым, што людзі, якія прачытаюць яе прапановы, змогуць адчуць нешта падобнае, што адчувала яна тады і адчувае цяпер. Ці зразумеюць яе чытачы? Але гледзячы на тую самую кнігу, якая натхніла яе, яна зноў верыла ў сябе. У тыя моманты, калі яна не пісала, яна ўпэўнена ведала, што ёй трэба зрабіць далей, носячы ідэі ў галаве. Насця верыла ў тое, што трэба завяршыць сваю гісторыю, іншага выхаду ня магло і быць.
Час ішоў. Пара года змянялася, дні станавіліся крыху карацей. Дрэвы змянялі афарбоўку, рыхтуючыся да спячцы.
Насця заставалася дома адна, сядзела ў сваім пакоі, працягвала жыць сваёй кнігай. Робячы перапынкі, яна глядзела ў вакно, бачыла, як абсыпаюцца лісце дрэў. Як заканчваецца яшчэ адзін год яе штодзённага жыцця…у гэты дзень яна магла прагуляцца па вуліцах, нагамі прайсціся па жоўтаму шапатліваму лісцю клёну. Але Насця не мела ніякага жадання аддаваць гэты час прагулцы. Яна дзіўна думала пра тое, што час хутка ад яе сыходзіць, з такой хуткасцю, быццам яна не зможа скончыць сваю кнігу, калі будзе аддаваць час чамусьці іншаму, на яе погляд, бескарыснаму. Запал ідэі напісання, вельмі моцна запаў ёй у душу.
У іншым, Каця разумела сваю дачку і не перашкаджала яе творчаму працэсу. А таму, стала менш турбуецца пра яе смутак, бо гарачай цягай Насці да прозы, у дачкі зусім не знаходзілася часу на песімістычныя паводзіны. Каця сканцэнтравалася на сыне і на падпрацоўках на даму, якія зрэдку, але ўсё ж з'яўляліся ў яе.
Каця праводзіла больш лёгкі лад жыцця. Яе здароўе не пагаршалася з тых часоў, як яна пакінула працу ў дэпо. Цяпер яна знаходзіла для сябе новыя захапленні, якія прыносілі заробак у сям'ю. Каця ўсё таксама з ласкай і любоўю клапацілася аб сваіх дзецях. Старалася іх разумець у любых сітуацыях, дапамагаць вырашаць іх праблемы і не адпускала іх выхаванне з-пад увагі.
На вуліцах гарадка ўжо ляжаў снег, а на стале ля Насці ляжаў гатовы матэрыял яе кнігі.
Каця сядзела спакойна і разбірала якіясьці паперы за сталом. Саша павольна ішоў да мамы, але Насця тут жа апярэдзіла яго.
– Мамуль, я напісала! Я завяршыла свой драматычны аповяд! – уваходзячы ў пакой, нецярпліва, захоплена сказала Насця.
– Малайчына! Гэта вельмі добра. – пахваліла мама. – Я магу яго прачытаць?
У гэты час, Саша прысеў побач і з не цікавасцю паслухаў іх дыялог, пасля ўстаў і моўчкі сышоў. Каця правяла позіркам сына.