А óна тым часам набліжаліся. Ляжаць на месцы і чакаць, пакуль на яго натрапяць, было немагчыма, і Манг як мага цішэй пасунуўся ўбок. Гуанака між тым быў зусім блізка ад яго. Убачыўшы чалавека, жывёла спалохалася і кінулася ў другі бок. Гэта і выратавала Манга.
Уся ўвага óна накіравалася на жывёлу. Яны кінуліся за ёй, а праз некаторы час, убачыўшы, што гнацца дарэмна, вярнуліся назад. А Манг тым часам пастараўся борздзенька знікнуць.
Далучыўшыся да сваіх, ён зараз жа павёў іх дадому.
Але там нікога не было: ні бацькоў, ні белай дзяўчыны. Не хапала і аднаго чоўна. Значыцца, яны на ім паехалі. Але куды? Чаму?
— Можа, тут ужо былі гэтыя óна? — з жахам сказала маці.
— Не, — супакоіў Манг, — тады ўсё было б забрана і разбурана, а цяпер, бачыш, нават кану засталіся. Бяда толькі ў тым, што часу нельга марнаваць. Ці хутка яны вернуцца?
Кожную мінуту можна было чакаць ворагаў. Жанчыны пачалі ўжо зносіць рэчы ў пакінутыя два чоўны.
Нарэшце з-за заварота паказаўся човен, але ў ім сядзелі толькі Тайдо і Кос.
Манг пачаў трывожыцца. Што магло здарыцца з дзяўчынай? Дзе яна?
— Хутчэй! Хутчэй! — крычалі з берага жанчыны. — óна! óна!
Гэтыя словы ўстрывожылі мужчын. Пад'ехаўшы, яны зараз жа пачалі пытаць, у чым справа, але Манг замест адказу запытаў, дзе дзяўчына.
— Не ведаем, — адказалі яны. — А дзе і колькі óна вы бачылі?
— Чатыры чалавекі, на адлегласці дзвюх гадзін, — казаў Манг. — А дзе была Белая Птушка, калі вы паехалі?
— Мы яе тут пакінулі,— сказалі мужчыны. — Ці не заўважыў ты, якія намеры яны маюць?
— Відаць, варожыя, бо грозна казалі слова «фуіджы», — адказаў Манг. — Можа, бачылі вы, у які бок яна пайшла?
— А на якое ліха яна нам здалася! — крыкнуў раззлаваны Тайдо. — Тут для нас больш сур'ёзная справа: тут усім нам пагражае небяспека. Гэтыя паганыя óна спрадвеку занялі найлепшыя месцы і сцерагуць іх, як каршуны, нават і тады, калі і самім ім не патрэбны. Каб мы былі разумнейшыя ды сабраліся ўсе разам…
— Ну, не храбрыся, Тайдо, — перабіў Кос. — Калі яшчэ гэта будзе, а пакуль што нам самім трэба хутчэй ехаць.
— А я не паеду, — абвясціў Манг.
— Што! — вылупіў вочы бацька. — Чаму? Што ты тут будзеш рабіць?
— Шукаць Белую Птушку, — спакойна адказаў Манг.
— Дурны! Што ты адзін зробіш? Цябе óна заб'юць!
— Аднаму яшчэ лепш. Я схаваю кану ў гушчары, а сам буду чакаць, пакуль яна прыйдзе, а калі не прыйдзе, знайду яе.
Тайдо і Кос зірнулі адзін на другога і паціснулі плячыма.
— Ды навошта яна табе? — зноў сказаў Тайдо.
— Я яе выратаваў ад смерці і абяцаў адвезці да белых. Шкада будзе, калі яна загіне ў апошнюю хвіліну. Нядобра будзе так пакінуць яе, нават не паспрабаваўшы выратаваць.
— А можа, яна наўмысля ўцякла ад нас? — сказаў Кос.
— Гэтага не можа быць, — упэўнена адказаў Манг. — Белая Птушка занадта слабая і далікатная для такой справы.
Трэба дадаць, што Манг шкадаваў сваю «птушку», як дзіцяня шкадуе сваю ляльку ці іншую прыгожую цацку. Рэч была такая рэдкая, прыгожая і цікавая ў іх жыцці, што задарма губляць яе было шкада. А калі прыняць пад увагу, што праз яе ён спадзяваўся ўвайсці ў зносіны з белымі, дык тады ўжо зусім варта было рызыкнуць.
Тым часам зборы ў дарогу былі скончаны. А Манг пачаў цягнуць сваю кану на бераг.
Тайдо і Кос убачылі, што Манг не жартуе, што ён сапраўды застаецца. Сваёй «птушкі» ён тут не знойдзе, а толькі сам напэўна загіне. Значыцца, уся іхняя справа дасць зусім не тыя вынікі, на якія яны спадзяваліся. Крыху параіўшыся, яны прыйшлі да пераканання, што прыйдзецца сказаць Мангу, дзе знаходзіцца яго «птушка».
— Вось што, Манг, — сказаў тады Тайдо, — белай дзяўчыны ты тут не знойдзеш. Па яе жаданню мы адвезлі яе бліжэй да шляху белых і пакінулі там на адным востраве.
— Дык яна ж загіне там! — ускрыкнуў Манг.
— Можа, хто-небудзь падбярэ, — сказаў Кос, гледзячы ўбок.
— Я тады сам адвязу яе! — горача сказаў Манг. — Дзе яна?
— Сядай у кану, мы табе пакажам.
І тры чоўны паехалі ў той бок, адкуль толькі што вярнуліся Тайдо з Косам. Не даязджаючы да вострава, дзе была пакінута дзяўчына, Тайдо спыніўся і сказаў Мангу:
— Вунь тамака яна, за той скалой. Едзь сабе далей адзін, забірай сваю «птушку» і вязі яе на шлях белых. Вяртайся хутчэй назад. Мы будзем ля Вострава Пінгвінаў.
Манг паехаў далей адзін.
…Калі Манг з жанчынамі пайшлі ў лес, да міс Грэт падышлі Тайдо і Кос і на мігі пачалі казаць, што ёй трэба ехаць туды, да белых. Яны нават паказалі, як ідзе і гудзе параход. Сэнс іх размовы яна ўразумела, але толькі вельмі здзівілася, чаму гэта робяць яны, а не Манг, ды яшчэ ў адсутнасць Манга.
Яна інстынктам адчула, што справа тут нячыстая, і пачала адмаўляцца. Тады мужчыны гвалтам пасадзілі яе ў лодку. Цяпер ужо зусім было ясна, што яе вязуць на смерць. Яна пачала вырывацца, плакаць, крычаць, але ёй запхнулі рот. Нарэшце яна выбілася з сіл, самлела, і ў такім стане яе давезлі да невялічкага астраўка і высадзілі на бераг.
Калі яна крыху ачуняла, то ўбачыла, што ляжыць адна на беразе пад скалой. Зараз жа прыпомнілася ёй, як яна стаяла тады на скале. Таксама надыходзіў вечар, таксама гола было навокал, таксама спакойна плюхалася мора, таксама наперадзе была смерць. Толькі на гэты раз не было ўжо надзеі, што прыедзе Манг…
І вось, нібы праз сон, убачыла яна човен, а ў ім капітанскі мундзір.
— Манг?! — крыкнула дзяўчына шчаслівым голасам, працягнула рукі і засмяялася.
Усміхнуўся і Манг, але потым з дакорам вымавіў:
— Чаму Белая Птушка ўцякла ад Манга? Ен сам павёз бы яе да белых. А так ты загінула б тут!
Як здзівілася б дзяўчына, каб магла зразумець, што ён кажа! Але досыць было таго, што яна зноў выратаваная і на гэты раз напэўна паедзе насустрач караблю. Манг выразна паказаў, што яны не паедуць назад да бацькоў, а накіруюцца туды, на шлях белых.
Пацягнуліся дні бадзяння па Магеланавай пратоцы. Дні больш цяжкія і галодныя, як раней, бо нельга было адлучацца ад дарогі, каб пашукаць лепшага месца і спажывы. А навакол голыя і непрытульныя скалы. Пяць дзён прыйшлося правесці ў чоўне.
Але ж затое кожны дзень быў поўны надзеі. Тут ужо сапраўды можна сказаць, што дзяўчына ўсе вочы праглядзела, чакаючы карабля. Не адставаў ад яе і Манг. Вось, здаецца, за скалой забялеўся парус або дым. Сэрца дзяўчыны гатова выскачыць з грудзей. Але гэта ўзляцелі птушкі… Вось далёка нешта зачарнелася, плыве. Але гэта, — і не вельмі далёка, — плыве такая самая кану нейкага фуіджынца… І гэтак з рання да вечара дзень за днём. Нават уначы прыходзілася пільнаваць, хоць караблі звычайна і ўхіляюцца плысці ўначы праз Магеланаву пратоку.
На шосты дзень на гарызонце сапраўды задыміўся параход. Ці можна апісаць, што адчула міс Грэт? Пагражала нават небяспека, што яна сканае ад разрыву сэрца. Нельга было сказаць, што больш хвалявала яе: ці радасць сустрэчы, ці жах, што яны не патрапяць, што карабель абміне іх, як мінулы раз. Але цяпер яны ўжо мелі досыць часу, каб стаць акурат на дарозе.
Карабель набліжаўся. Дзяўчына ў чоўне так мітусілася, што некалькі разоў ледзь не перакуліла яго. Для большай упэўненасці яна адарвала рукаў сваёй і без таго парванай сукенкі і пачала ім махаць.
Але там раней праз біноклі заўважылі незвычайных пасажыраў: нібы еўрапейскую жанчыну, падобную да дзікай, і дзікуна, апранутага ў еўрапейскае адзенне.
Вось карабель прыпыніўся. Спусцілі сходні. Каля борта згрудзілася зацікаўленая публіка. Ля волата-карабля бездапаможна гайдалася муха-лодка. З вялікай цяжкасцю Манг накіраваў яе да сходняў. Белая Птушка ўчапілася за вяроўкі і палезла ўгару.
У Манга аж дух заняло, калі ён падняў галаву і зірнуў на гэтую будыніну. Што ж павінна быць там, у сярэдзіне? Ці дазволяць і яму ўзлезці і паглядзець?
Агульная ўвага, спачуванне і цікавасць сустрэлі дзяўчыну на караблі, але не меншай увагай карыстаўся і фацэтны дзікун у капітанскім мундзіры.