Ama sabah gazetelerinde bu konuyla ilgili hiçbir haber yoktu.
Miss Marple ve Bayan McGillicuddy bundan emin olduktan sonra, sessizce kahvaltılarını ettiler. İkisi de düşünüyorlardı.
Kahvaltıdan sonra bahçede kısa bir gezinti yaptılar. Aslında bu her ikisi için de mükemmel bir zaman dilimi olabilirdi ama o sabah ikisi de bahçeyle tam anlamıyla ilgili değildi. Gerçi Miss Marple arka bahçesinde yetiştirdiği birkaç yeni ve özgün bitkiye dikkat çektiyse de bunu yaparken kafasının dağınık olduğu belliydi. Bayan McGillicuddy’ye gelince, her zaman adeti olduğu üzere yeni elde ettiği ender bitkilerin listesini sayarak karşı atağa geçmeye bile yeltenmedi.
“Yine de bahçem olması gerektiği gibi değil” diyen Miss Marple’ın düşünceleriyle başka yerde olduğu anlaşılıyordu. “Dr. Haydock eğilmemi ve diz çökmemi kesinlikle yasakladı… Eğilmeden, diz çökmeden ne yapılabilir ki?… Gerçi emektar Edwards hâlâ benimle, ama o da dik kafalının teki. Günlük işçilere gelince hepsinin kötü alışkanlıkları var; bardak bardak çay içip oyalanıyorlar… Gerçek anlamda çalışmayı isteyen yok.”
“Oh evet, biliyorum” dedi Bayan McGillicuddy. “Gerçi eğilmem yasak değil ama, doğrusunu istersen yemeklerden sonra… Özellikle de kilo aldığımdan beri…” Dolgun hatlarına baktı. “Her eğildiğimde midemde yanma hissediyorum.”
Kısa bir sessizliğin ardından Bayan McGillicuddy birden, ani bir hareketle durarak, arkadaşına döndü. “Peki şimdi ne olacak?”
Bayan McGillicuddy’nin pek bir anlam taşımayan bu sözcüğü söylerken ki ses tonu Miss Marple’ın neyin sorulduğunu tam olarak anlamasına yetti.
“Bilmiyorum” dedi.
İki kadın konuşmadan bakıştılar.
Miss Marple, “Sanırım polis merkezine gidip Müfettiş Cornish’e konu hakkında bilgi vermeliyiz” dedi. “Zeki ve sabırlı bir insandır; ayrıca onu çok iyi tanıyorum, o da beni. Sanırım bizi dikkatle dinleyecek ve gereken bölümlere bilgi iletecektir.”
Böylece kırk beş dakika kadar sonra Miss Marple ve Bayan McGillicuddy otuz kırk yaşlarında, bakımlı, ciddi, kendilerini dikkatle dinleyen bir adamın karşısında oturmuş, olanları anlatıyorlardı.
Frank Cornish Miss Marple’ı içtenlikle, hatta büyük bir saygıyla karşıladı. İki bayanı hemen sandalyelere oturmaya davet ederek, sordu. “Sizin için ne yapabilirim, Miss Marple?”
“Sizden arkadaşım Bayan McGillicuddy’nin anlatacaklarını dinlemenizi rica edecektim.”
Müfettiş Cornish anlatılanları ilgiyle dinledi. Öykü bittiğinde birkaç dakika susup düşündükten sonra açıkladı.
“Bu gerçekten olağandışı bir öykü.” Bu arada belli etmeden Bayan McGillicuddy’i dikkatle incelemişti.
Gerçekten şaşırtıcıydı. Karşısındaki tüm yaşadıklarını ayrıntılarıyla net ve açık olarak anlatmayı başarabilen bir kadındı; anladığı kadarıyla kadının isterik bir yapısı ya da hayal dünyasında yaşar gibi bir havası da yoktu. Ayrıca Miss Marple’ın da arkadaşının öyküsüne kelimesi kelimesine inandığı anlaşılıyordu. Miss Marple’ı çok iyi tanıyordu. St. Mary Mead’deki herkes onun yumuşak ve heyecanlı görünümüne karşın aslında son derece dirayetli ve görmüş geçirmiş biri olduğunu bilirdi.
Hafifçe öksürdükten sonra konuşmaya başladı. “Tabi yanılmış da olabilirsiniz… Kesinlikle böyle olduğunu söylemek istemiyorum ama bunun da mümkün olabileceğini düşünmemiz gerek. Gördüğünüz iki kişi yalnızca hoyratça şakalaşıyor olabilirler; yapılanda kötü ya da vahşi bir amaç olmayabilir.”
“Ne gördüğümü çok iyi biliyorum” dedi Bayan McGillicuddy ve yüzünü astı.
Ve bundan asla vazgeçmeyeceksin, diye düşündü Müfettiş Frank Cornish sıkıntıyla. Tuhaf ama öyle ya da böyle, korkarım bunda haklı da olabilirsin.
Yüksek sesle fikrini açıkladı. “Demiryolları görevlilerine durumu açıklamışsınız; buraya gelerek gördüklerinizi bana da anlattınız. Doğrusu da bu. Konunun peşini bırakmayacağımdan emin olabilirsiniz.”
Bir an sustu. Miss Marple memnuniyetle onaylayarak, hafifçe başını salladı. Bayan McGillicuddy pek o kadar mutlu olmasa da bir şey söylemedi. Müfettiş Cornish Miss Marple’a döndü. Onun önerilerine gerek duymasa da bu konudaki yorumunu bilmek istiyordu. “Diyelim ki her şey aynen sizin söylediğiniz gibi oldu” diye söze girdi. “Sizce ceset ne oldu?”
“Bence yalnızca iki olasılık söz konusu olabilir” diye Miss Marple bir an bile tereddüt etmeden söze girdi. “Aslında daha mantıklı görünen cesedin trende bırakılması. Ancak bu olasılığı tamamen bir yana bırakmamız gerekiyor. Böyle bir şey olsa aynı gün akşama kadar bir yolcu ya da hiç değilse son istasyonun görevlileri tarafından bulunurdu.”
Frank Cornish başıyla onayladı.
“Diğer olasılık ise katilin cesedi trenden dışarı, rayların arasına atmış olabileceği. Bu durumda halen rayların yakınında bir yerlerde, duruyor olabilir. Aslında bu olasılık da oldukça zayıf görünüyor ama… ne var ki katilin cesetten kurtulmasını sağlayacak başka bir yol da göremiyorum.”
“Kitaplarda sandıklara konulan cesetlerden bahsedildiğini okumuşsunuzdur” diye Bayan McGillicuddy söze karıştı. “Ama günümüzde herkes sandık yerine, el çantaları ve valizlerle yolculuk etmeyi yeğliyor. Onlarla da ceset taşınması olanaksız.”
“Evet.” Cornish konuşmaya katıldı. “İkinizle de aynı fikirdeyim. Eğer bir ceset varsa, onun şimdi bulunduğunu ya da çok yakında bulunacağını kabul etmeliyiz. Sizi gelişmelerden haberdar edeceğimden emin olabilirsiniz. Ayrıca zaten konuyla ilgili bilgileri gazetelerden de öğreneceksiniz. Tabi bu vahşi saldırıya rağmen kadının sağ kalmış olabileceğini de düşünmemiz gerekir. Belki de kendisi trenden inip gitmiştir.”
“Birisinin yardımı olmadan bu olanaksız” diye söze karıştı Miss Marple. “Eğer olsaydı da hiç kuşkusuz dikkat çekerdi. Hasta olduğunu söylediği bir kadını sürükleyen bir adam.”
“Haklısınız, böyle bir durum dikkat çeker” dedi Cornish. “Tabi bir kompartımanda baygın halde, bilinçsiz ya da hasta bir kadın bulunup hastaneye götürüldüyse bu da kayıtlara geçmiştir. Sanırım kısa bir süre içinde bu konuda kesin bir bilgi alabileceğimizi söyleyebilirim.”
Ancak ne o gün, ne de ertesi gün bir haber alınamadı. İkinci günün akşamı Miss Marple Müfettiş Cornish’ten bir not aldı:
“İlgilenmemi istediğiniz konu hakkında harcanan tüm çabalara karşın herhangi bir sonuca ulaşmak mümkün olmadı. Şu ana kadar herhangi bir kadın cesedi bulunamadı. Hiçbir hastaneden tanımladığınız gibi bir kadının tedavi için başvurduğu bilgisi alınamadığı gibi, bir adamın desteğiyle istasyondan ayrılan şok geçirmiş, baygın ya da hasta bir kadının görüldüğü de saptanamadı. Eksiksiz bir inceleme yapıldığından emin olabilirsiniz. Bu durumda arkadaşınızın tanımladığı sahneyi gördüğünü, ancak bunun sandığı kadar vahim bir olay olmadığını düşünüyorum.”
Bölüm 3
“O kadar vahim değil mi? Saçmalık bu!” diye Bayan McGillicuddy öfkeyle söylendi. “Bu bir cinayetti.”
Miss Marple’ı ısrarlı ve küstah bakışlarla süzüyordu. Miss Marple da dik dik onun gözlerinin içine baktı.
“Haydi Jane!” dedi Bayan McGillicuddy. “Bütün bunların bir yanlışlık olduğunu söyle! Hepsini hayal ettiğimi söyle! Şu anda böyle düşünüyorsun, değil mi?”
“Herkes hata yapabilir” diyerek Miss Marple nazikçe arkadaşını sakinleştirmeye çalıştı. “Herkes, Elspeth… Tabi sen de. Bunu da aklımızdan çıkarmamamız gerektiğini düşünüyorum. Ancak senin yanılmamış olduğunu sanıyorum… Gerçi okumak için gözlük kullanıyorsun ama uzağı görme konusunda mükemmelsin… Ayrıca gördüğün seni çok etkilemiş. Buraya vardığında gerçekten şoktaydın.”