“Doğru! Doğru!” dedi Müfettiş Craddock.
“Olayları çözmeye çalışırken aklıma bir fikir geldi” diye konuşmayı sürdürdü Miss Marple. “İnsan birini yalnızca arkadan görmüş olsa bile bu sırttan görünüş karakteristik olabilirdi. Bu nedenle, eğer, diye düşündüm, Elspeth Dr. Quimper’i aynı pozisyonda, yani aynen trende gördüğü şekilde, bir kadının üzerine eğilmiş, elini onun boynuna dolamış bir halde arkadan görürse, hiç kuşkusuz onu tanıyacak ya da en azından panikle hafif bir çığlık atacaktı. Bu düşünceyle Lucy’nin de yardımıyla bu küçük planı tasarladım.”
“Doğrusunu istersen” diye söze karıştı Bayan McGillicuddy. “Beni gerçekten dehşete düşürdün. Birden kendimi kaybedip, ‘Bu o!’ diye haykırdım. Üstelik de ben senin de bildiğin gibi adamın yüzünü görmemiştim…”
“Zaten ben de senin bunu orada itiraf edeceğinden korkuyordum, Elspeth!” dedi Miss Marple.
“Söyleyecektim de! Neredeyse yüzünü görmemiş olduğumu söylüyordum.”
“Bu çok büyük bir hata olurdu! Bak canım, onu gerçekten teşhis ettiğini sandı. Onun yüzünü görmemiş olduğunu bilemeyeceğini tahmin ediyordum.”
“Öyleyse çenemi tutabilmem iyi oldu!”
“Söylemeye kalksan sana tek kelime ettirmezdim, bundan kuşkun olmasın.”
Craddock kendini tutamayarak güldü.
“Ah siz ikiniz! Mükemmel bir ikilisiniz! Peki ya şimdi, Miss Marple? Mutlu son ne olacak? Örneğin zavallı Miss Emma Crackenthorpe ne olacak?”
“Tabi doktoru kısa bir süre içinde unutacak” dedi Miss Marple. “Ve eğer babası ölecek olursa ki, ben onun kendisinin sandığı kadar sağlıklı olduğunu sanmıyorum… hiç kuşkusuz o da Geraldine Webb gibi bir dünya turuna çıkıp yurtdışına gidecektir. Oralarda yeni ilişkiler kurabilir. Umarım Dr. Quimper’den daha iyi bir insanla karşılaşır.”
“Peki ya Lucy Eyelesbarrow? Onun için de düğün çanları çalacak mı?”
“Olabilir” dedi Miss Marple. “Hiç şaşırmam.”
“Sizce hangisini seçecek?” diye sordu Müfettiş Craddock.
“Bunu bilmiyor musunuz?” diye sordu Miss Marple.
“Hayır” dedi Craddock. “Ya siz?”
“Oh, evet, bildiğimi sanıyorum” dedi Miss Marple.
Ve müfettişe göz kırptı.