Και ήρθε να με δει τα τελευταία δέκα λεπτά, έστω να μου πει ό,τι δεν μπορούσε να μου πει όλα αυτά τα χρόνια… Να μου μιλήσει όσο δεν μπορούσε να μου μιλήσει τον τελευταίο καιρό. Έτρεξε να μου φέρει φωτογραφίες από την οικογένεια του, από τα αγαπημένα του πρόσωπα. Μιλήσαμε, συγκινήθηκε, με κοιτούσε, μου είπε να προσευχηθώ. Μου ξαναφίλησε το χέρι. Πάλι έδειχνε αυτό τον πόθο του, να νιώσει ζεστασιά και αγάπη και στοργή, και πατρική και μητρική στοργή ταυτόχρονα και όλα τα ήθελε αυτό το παιδάκι. Και λέω: «Χριστέ μου, τι πράγμα είναι αυτό»! Και ήθελα να πω σε ένα δημοσιογράφο στην τηλεόραση (να μη λέω τώρα ονόματα). Να φωνάξω τον κ. τάδε του καναλιού τάδε που συνέχεια σχολιάζουν, που βρίζουν, που κατηγορούν να του πω έλα εδώ εσύ… πάρε αυτό το παιδάκι, να σου δώσει αυτό, μια συνέντευξη! Έλα και πες του παιδιού αυτού για την Εκκλησία, τους μοναχούς πες του, πες του! Γιατί, στην ουσία αυτό κάνεις. Κατήγορός. Δεν αγαπάς την Εκκλησία. Και έλα, πες του! Τι θα σου πει το παιδί αυτό; Θα σου πει, εγώ εδώ πέρα βρήκα νόημα και σκοπό. Εάν δεν είχα έρθει εδώ πέρα, θα είχα πεθάνει! Θα είχα αυτοκτονήσει! Θα είχα τρελαθεί! Θα είχα φτάσει στην έσχατη κατάπτωση. Αυτό είναι το Άγιο Όρος το μυστικό. Αυτό είναι το Άγιο Όρος το κρυφό. Αυτή είναι η προσφορά αυτών που δε θα ακουστούν ποτέ στην τηλεόραση, ποτέ στα κανάλια, ποτέ στις ειδήσεις γιατί απλούστατα — αυτό το έχεις πει και εσύ — αυτά δεν πουλάνε. Αυτά συγκινούν και όταν ο άνθρωπος συγκινηθεί και μετανιώσει, θα κλείσει το κανάλι της τηλεόρασης και δε θα έχεις δουλειά εσύ. Και μετά τι θα κάνεις; Γι' αυτό και λες· για να κρατάμε τον κόσμο, για να έχουμε τηλεθέαση και ακροαματικότητα, βγάλε σκάνδαλα, βγάλε έκτροπα, βγάλε αμαρτίες, βγάλε αταξίες. Και μου λες: «Γιατί; Δε γίνονται, δηλαδή, όλα αυτά τα έκτροπα»; Γίνονται, αλλά γίνονται και αυτά τα ωραία! Υπάρχουν και αυτά τα ωραία στοιχεία της ομορφιάς της αγιότητας της υγείας μέσα στην ασθένεια· της προσφοράς μέσα στην αδυναμία του άλλου. Της αγάπης, της ζεστής αγκαλιάς, του ζεστού φιλιού· που ο άλλος νιώθει την ανάγκη κάποιος να τον αγκαλιάσει, να του δείξει στοργή. Αυτά, γιατί δεν τα λες Αυτό είναι το Άγιο Όρος.
Αυτό το Αγιο Όρος αγάπησα! Αυτό το Άγιο Όρος με συγκίνησε και έφυγα γεμάτος από ευτυχία και δύναμη και παρηγοριά και συγκίνηση και κατάνυξη και προβληματισμό και… πώς να το πω εγώ. Κάποιος μου είπε: «Κάθε φορά που πάω στο Άγιο Όρος είναι κάτι ξεχωριστό αυτό που παίρνω». Κοίτα πόσα πράγματα σου είπα τώρα, που είδα από τέσσερις-πέντε μέρες που έκατσα στο Άγιο Όρος. Και, όταν πήγα στο αεροδρόμιο, (για) να γυρίσω, γιατί είχα βγάλει ένα πολύ φτηνό εισιτήριο εδώ και πολύ καιρό. Για να είναι πολύ φτηνό, το είχα κλείσει. Το λέω αυτό, γιατί μερικοί σκανδαλίζονται. Όταν λες ότι γυρίζεις με αεροπλάνο, νομίζουν ότι δίνεις εκατοντάδες ευρώ. Ήταν πάμφθηνο· τριάντα πέντε ευρώ ήταν. Ήρθε ένα ζευγάρι Γερμανών, στο άσχετο, και με βρήκαν και μου έβγαλαν ένα κουτά κι με βέρες και μου έλεγαν στα Γερμανικά κάτι, μισο-καταλάβαινα ελάχιστα. «Θέλουμε», λέει, «να μας ευλογήσετε τις βέρες». Με είδαν που βγήκα από το Άγιο Όρος; Δεν ήξεραν ότι βγήκα από το Άγιο Όρος και δε ξέρω γιατί, με βρήκαν στο αεροδρόμιο. Λέω: «Είστε ορθόδοξοι»; Λέει, «Όχι, πειράζει; Θέλουμε να μας ευλογήσεις· είναι κακό να μας ευλογήσεις τις βέρες»; «Να σας ευλογήσω». Και τους ευλόγησα τις βέρες και με χαιρέτησαν με πολλή αγάπη. Και λέω: «Βρε παιδί μου, κοίτα να δεις· φεύγω από το Άγιο Όρος συγκινημένος, πάω στο αεροδρόμιο και κάθομαι-και ενώ θέλω να κλειστώ στον εαυτό μου και να σκεφτώ όλα αυτά τα ωραία που έζησα, κάποιος ξαφνικά, σαν να τον τράβηξε κάτι και ήρθε κοντά μου και μου ζητά ευλογία». Μου λέει, «έχουμε πενήντα χρόνια γάμου-επέτειο και θέλουμε να μας ευλογήσετε εσείς». Βγήκα από το Άγιο Όρος και αμέσως ήρθε κάποιος κοντά μου να ζητήσει ευλογία. Εγώ που το αισθάνθηκα στη ψυχή μου αυτό, έτσι το πήρα: Όταν πραγματικά πας κοντά στο Θεό, έστω λίγο να Τον ακουμπήσεις, μετά οι άλλοι, όταν γυρίσεις θέλουν κι αυτοί να σε πλησιάσουν χωρίς να το επιδιώξεις. Χωρίς να το θέλεις. Μόνο και μόνο επειδή είσαι άνθρωπος του Θεού, έστω και λίγο.
Και μετά πήγα στον ηλεκτρικό, όταν πήγα στην Αθήνα, για να πάω σπίτι μου, και μπήκε μέσα ένας ναρκομανής που έβγαλε τα χαρτιά του και άρχισε να λέει αυτά που λέει, και τα λοιπά, ότι έχει κάνει αποτοξίνωση, τον έχει δείξει το κανάλι τάδε και θέλω βοήθεια. Και λέω: «Τώρα εγώ δε γίνεται να μην του δώσω». «Μα», μου λέει ένας, «θα πάρει ναρκωτικά». Μα, τι λες τώρα; Ο Θεός που του δίνει ζωή! δεν ξέρει τι κάνει; Όλοι ναρκομανείς δεν είμαστε; Εσύ, όταν βλέπεις εκατό ώρες την ημέρα τηλεόραση, ναρκομανής δεν είσαι; Τι είσαι; Εσύ, όταν μιλάς στο τηλέφωνο εκατό ώρες ναρκωτικό δεν είναι; Και η πολυλογία σου; Τι κάνεις γι' αυτό; Σε τιμωρεί ο Θεός; Όχι! Και εγώ γιατί να τιμωρήσω αυτόν; Ύστερα, με το μισό ευρώ που θα του δώσω, θα πάει να πάρει ναρκωτικά; Όχι, αγαπητέ μου. Αγάπη του δίνω. Ο ιερέας είναι αγάπη, είναι προσφορά. Δεν μπορώ να μη του δώσω τίποτε και να περάσει έτσι μπροστά από έναν παπά… και έβαλα το χέρι στην τσέπη και ζητούσα κάτι ψιλά. Είκοσι, τριάντα λεπτά· και μάζεψα έτσι ψιλολόγια και βγήκαν πενήντα, εξήντα λεπτά και του τα έδωσα στο χέρι. Και αντί αυτός να φύγει… μέσα στον κόσμο, μες στον ηλεκτρικό που όλο το βαγόνι ήταν γεμάτο, μου φιλάει το χέρι και δε σηκώνει τα χείλη από το χέρι μου. Μες τον κόσμο. Και κοίταζαν όλοι έναν ναρκομανή με τα χαρτιά του ανοιχτά, να φιλάει το χέρι ενός παπά που είχε γυρίσει από το Αγιο Όρος που δεν το ήξερε κανείς όμως. Το ήξερε όμως ο Θεός και πήγε στην ψυχή αυτού του παιδιού και του λέει, είναι ένας παπάς αμαρτωλός, το ξέρει ο Θεός αλλά πίσω από αυτό κρύβεται η Χάρη του Χριστού, ο Οποίος είναι Αγάπη, ο Οποίος είναι ο μόνος που έχει ανάγκη ο κόσμος. Αυτόν έχει ανάγκη και πήρε μια ευχή από έναν αμαρτωλό παπά. Και κανενός άλλου το χέρι εκεί μέσα δεν το φίλησε. Σε κανέναν άλλο δε στάθηκε έτσι, όπως στάθηκε μπροστά στην ιεροσύνη, στην Εκκλησία, στο Χριστό. Αυτόν έχει ανάγκη όλος ο κόσμος.
Αυτό μου έδειξε εμένα το Αγιο Όρος. Ότι, αν είσαι άνθρωπος του Θεού, έχεις πολλά να δώσεις. Ακόμα και όταν κάθεσαι στον ηλεκτρικό και πας στη δουλειά σου και δεν κάνεις τίποτα· μόνο που υπάρχεις, μόνο που αναπνέεις. Γιατί η αναπνοή σου μυροβλύζει το όνομα του Χριστού. Αυτό το απλό· να λες: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με». Και να κάθεσαι στον ηλεκτρικό, να πας Μαρούσι-Πειραιάς και να μην κάνεις τίποτα. Να λες μόνο την ευχή. Είναι μεγάλη βοήθεια, μεγάλη προσφορά, μεγάλη καρποφορία· και (άσε) τον κόσμο μετά να κάνει ό,τι θέλει. Αλλος θα έρθει να σε πλησιάσει, άλλος θα έρθει να σου μιλήσει, άλλος θα έρθει να αντιδράσει και να δει πώς θα αντιδράσεις κι εσύ και να σε δοκιμάσει να δει αν είσαι αληθινός. Πάντως όλοι το Χριστό ζητούν. Πάντως, είναι πολύ ωραίο να είμαστε Χριστιανοί. Είναι πολύ μεγάλη τιμή ο Χριστός!
Κοιτώ την ώρα, πέρασε. Σας κούρασα πάλι σήμερα με τα δικά μου· που δεν είναι όμως δικά μου, είναι δικά σου, είναι δικά μας είναι της Εκκλησίας μας. Είναι τα θαυμάσια και τα μεγαλεία του Χριστού μας! Εμείς οι κληρικοί αυτό δεν πρέπει να κάνουμε; Να σου θυμίζουμε τα μεγαλεία του Θεού! Να παρηγορηθεί η καρδιά όλων μας και να πάρουμε λίγη δύναμη.