Όλα θα μας τα χάριζε ο Κύριος, αν ζούσαμε αυτό που λέει η προσευχή την αναστάσιμη αυτή περίοδο: «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι προσκυνήσωμεν άγιον Κύριον Ιησοῦν». Θεασάμενοι! Είδαμε την Ανάσταση. Είναι μετοχή του αορίστου, «εθεασάμην». Είδα. Είδα! Συγκεκριμένο γεγονός, συγκεκριμένη στιγμή. Είδα την Ανάσταση του Κυρίου κι αφού την είδα, προσκυνώ τον Κύριο. Προσκυνήσωμεν… Ελάτε να προσκυνήσουμε τον Κύριο Ιησού. Ποιος το λέει αυτό; Ποιος το ζει αυτό; Προσκυνάς τον Κύριο ή προσκυνάς το εγώ σου; Αλλάζει η ζωή σου; Ανέστη ο Κύριος μας γέμισε δώρα, έφερε τη συγχώρεση, την άφεση, το έλεος τη συμφιλίωση με τον Θεό, την καταλλαγή. Μας κάνει να θυμόμαστε ότι είμαστε παιδιά Του αγαπημένα. Ότι ο Παράδεισος μας περιμένει. Ναι! Όλα αυτά έχουν δοθεί γι' αυτούς που θέλουν να τα λάβουν. Ανέστη Χριστός! Εσύ αναστήθηκες Αλλαξες; Πέθανε κάτι μέσα σου για να γεννηθεί κάτι καινούργιο; Ανέστη Χριστός! Έκανες τη δική Του νίκη και δική σου νίκη; Τη δόξα Του την έκανες δική σου δόξα; Πήρες μέσα σου τον Κύριο Αναστημένο; Χριστός Ανέστη! Φοβάσαι ακόμα τον θάνατο; Σε πιάνει ακόμα απελπισία, μελαγχολία, φόβος, πανικός; Αν φοβάσαι ακόμα, θα πει ότι δεν έχεις καταλάβει ακόμα την Ανάσταση του Κυρίου.
Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι… Δεν είναι παραμύθια αυτά. Είναι μια αλήθεια. Οι Άγιοι, όταν έγραφαν τις προσευχές αυτές τις αναστάσιμες, δεν έκαναν ποίηση, δεν έγραφαν ωραία λόγια. Δεν μπορεί να γράφεις τέτοια λόγια και να είναι ψεύτικα. Ήταν το καταστάλαγμα της καρδιάς τους το ξεχείλισμα της ψυχής τους. Εμείς τα λέμε τώρα τυπικά. Εμείς μοιάζουμε σαν να κρατάμε ένα μουσείο και διαβάζουμε βιβλία, τι γράψανε κάποτε κάποιοι. Αυτά, όμως, που κάποιοι τα 'γραψαν, τα ζούσαν. Εμείς τα ζούμε; ή τα λέμε απλώς φιλολογικά, μουσειακά; «Ας πούμε τι λέει το „Τριώδιο“, ας πούμε τι λέει το „Πεντηκοστάριο“, ας διαβάσουμε κι αυτή την ακολουθία…». Ήτανε πύρινα τα λόγια τους. Έβγαιναν από καρδιές που τα ζούσαν, γι' αυτό και τα έγραψαν. «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι». Ποιος έγραψε αυτή την προσευχή να μας πει, να μας πει πώς Τον είδε τον Κύριο και το 'γραψε αυτό το λόγο, Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι!
Όταν είχα πάει στο Αγιο Όρος πριν χρόνια, πριν τέσσερα χρόνια, ζούσε κάποτε στη μονή Διονυσίου — και το λέω επειδή τώρα δεν ζει — ένας μοναχός πολύ ευλογημένος και άγιος άνθρωπος, πατήρ Ιωαννίκιος, και πήγα μετά το Πάσχα, τη Διακαινήσιμο, και του λέω: «Πάτερ μου, πέρασε ολόκληρη Σαρακοστή πέστε μου κάτι. Τι νοιώσατε αυτή τη Σαρακοστή κι αυτό το Πάσχα; Δώστε μου ένα μήνυμα. Τι σας άγγιξε την ψυχή; Τι σας έστειλε ο Κύριος σα δώρο Του;». Και ξέρετε τι μου είπε ταπεινά και πολύ προσγειωμένα και πολύ αληθινά;: «Ξέρεις», μου λέει, «τι κατάλαβα; Ένας ολόκληρος Θεός πεθαίνει και ανασταίνεται, κι εγώ δεν χαμπαριάζω τίποτα». Αυτό μου είπε. «Ένας ολόκληρος Θεός πεθαίνει και ανασταίνεται κι εγώ δεν παίρνω χαμπάρι τίποτα… Μένω ίδιος· και κατάλαβα», μου λέει, «την σκληροκαρδία μου, την αναισθησία μου, την αχαριστία μου». Κι ήταν ένας άγιος άνθρωπος· ο οποίος έφυγε μέσα από μια επώδυνη ασθένεια, και στο πρόσωπό του έβλεπες την αναστάσιμη υπομονή, την αναστάσιμη γλυκιά χαρά, το κουράγιο, την ελπίδα. Που δεν έβγαλε ούτε έναν γογγυσμό στο κρεβάτι του πόνου, γιατί όλο αυτό που μου είπε, ήταν μια ταπείνωση, βέβαια, αλλά αποδείχτηκε πάνω στα πράγματα, πάνω στον πόνο, ότι, όχι απλώς ένιωσε την Ανάσταση, αλλά την Ανάσταση την έβγαλε, την έκανε από χοντρά — που λέμε — σε ψιλά. Την έκανε, την μετέφρασε στη ζωή του, την αποκωδικοποίησε στην καθημερινότητά του και στο κρεβάτι του πόνου του. Άντεξε τον θάνατο, τον πόνο, την αρρώστια που τον έλειωσε· γιατί, όντως είχε αγγίξει τον αναστημένο Χριστό. Αν λες: «Χριστός Ανέστη», να ζούμε και αναστημένοι. Να νοιώθουμε αυτή τη νίκη Του μέσα μας. Τη δύναμη, το ποτάμι αυτό της δύναμης του Κυρίου που μας κάνει να νικάμε τα πάντα.
Δεν είναι παραμύθια όλα αυτά, αδελφοί μου. Δεν είναι παραμύθια, αλλά να σου πω κάτι; Μου λέει κάποιος: «Καλά ρε παιδί μου! Κι αν όλα αυτά που λες είναι παραμύθια; Ηρέμησε! Τι έπαθες και φωνάζεις έτσι; Τι είναι αυτά που λες; Πήρες φόρα και δεν σταματάς! Είσαι σίγουρος για όλα αυτά;». Του λέω: «Σίγουρος στην ψυχή μου είμαι. Λογικά δε μπορώ να στο αποδείξω, αλλά να σου πω και το άλλο; Ακόμα κι αν αυτό που λες εσύ — (ότι) είναι παραμύθι αυτό που πιστεύω — το δικό μου παραμύθι, είναι το ωραιότερο παραμύθι του κόσμου· που δεν είναι παραμύθι, είναι αλήθεια! Αλλά κι έτσι να το δεις, όλος ο κόσμος σήμερα ζει ένα μύθο, ζει ένα ψέμα. Γράφουν κάτι γιγαντοαφίσες: „ζήσε το μύθο σου“. Ζήσε το ψέμα σου. Στηρίξουν κάπου, αρκεί κάπου να στηριχτείς. Ωραία! Κι έτσι να το πουν, αυτό που εσύ λες παραμύθι μου, είναι το πιο δυνατό παραμύθι που είναι γλυκό σαν παραμύθι, αλλά κρύβει απίστευτες αλήθειες! Κρύβει την αλήθεια της ζωής και του θανάτου. Αν αυτό που πιστεύω είναι παραμύθι, τότε πώς εξηγείται ότι μπορώ και ζω, κι αντέχω τον πόνο, και βλέπω τον θάνατο και χαμογελώ, και πηγαίνω στο νεκροταφείο και φυτεύω λουλούδια. Και βλέπω τον πόνο να με πλησιάζει και κάνω υπομονή· και γίνεται σεισμός γύρω μου και εγώ στέκομαι όρθιος… Και βλέπω ναυάγια, απογοητεύσεις, πίκρες, αρρώστιες, προδοσίες, μοναξιά, θλίψη κι όλα αυτά τ' αντέχω… Ποιος με κάνει κι αντέχω; Ποιος με κάνει και ζω; Εσύ μου λες ότι ζεις κάτι αληθινό, πιο αληθινό απ' το δικό μου. Το δικό σου το αληθινό — έστω — σε κρατάει τόσο όρθιο; Σε κρατάει τόσο δυνατό; Ωραία! Εγώ πιστεύω σ' ένα παραμύθι, λες. Δείξε μου εσύ. Τι έχεις εσύ κι ακολουθείς; Τι σε στηρίζει ε σέ να στη ζωή; Πώς τα βγάζεις πέρα εσύ στη ζωή; Πώς θα γλυτώσεις εσύ την απειλή του θανάτου, την απειλή του μηδενός, τη φθορά, τον πανικό του τέλους; Σε όλα που κάνουμε και μας περιβάλλουν έρχεται ένα τέλος. Πώς Θα το αντέξεις; Έρχεται ένας θάνατος. Πώς θα τον νικήσεις; Το δικό μου ψέμα είναι το πιο αληθινό, κι είναι αληθινό επειδή είναι η αλήθεια! Είναι κάτι που δεν αποδεικνύεται. Ο πατήρ Π αίσιος το 'λεγε μ' ένα ρήμα περίεργο. Είναι κάτι λέει που „ξήται“. Είναι κάτι που βιώνεται. Αυτός το έλεγε· είναι κάτι που „ξήται“. Είναι κάτι που το ζεις, αλλά δεν ήξερε να πει το σωστό ρήμα, αλλά έχει το σωστό βίωμα!».
Αυτό, αδελφοί μου, εύχομαι σ' όλους. Και να ευχηθείτε κι εσείς για μένα και όλοι για όλους και για όλον τον κόσμο! Μέσα από όλες τις περιπέτειες της ζωής, μέσα από όλα τα χτυπήματα και τους πόνους, να φτάσουμε στο σημείο να καταλάβουμε την Ανάσταση του Κυρίου και να πάρουμε δύναμη από τον Αναστημένο Κύριο, απ' το κενό μνημείο, για ν' αντέξουμε κάθε πόνο της ζωής, κάθε θλίψη. Και να μπορέσουμε κι εμείς μέσα από την καρδιά μας να πούμε το Χριστός Ανέστη!..
Ευχαριστίες στην αγάπη σου
Ευχαριστούμε πολύ όσους φίλους μας κι ακροατές της εκπομπής «Αθέατα περάσματα», στην Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό βοηθούν ήδη κι όσους θα βοηθήσουν για την αποπεράτωση του ναού, των κελιών και των βοηθητικών χώρων της Παναγίας της Γάλαξας, της Θαλασσοκρατούσας, στο Γαλαξείδι Φωκίδας, δίπλα στην Αράχοβα και τους Δελφούς. (Εκεί θα κατοικούμε και θα ετοιμάζουμε προσεχώς τις εκπομπές και ομιλίες μας.)
Η κατάθεση της προσφοράς σου, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι, γίνεται στο λογαριασμό της Παναγίας της Γάλαξας, και παίρνεις κανονική απόδειξη για να τη χρησιμοποιήσεις στη φορολογική σου δήλωση.
Ανάγκες που καλύπτονται: τέμπλο, αγιογράφηση του Ναού (μπορείς να επιλέξεις κάποιον άγιο ή αγία), εικόνες τέμπλου, στασίδια, προσκυνητάρια, πατώματα, μάρμαρα, υδραυλικές κι ηλεκτρικές εγκαταστάσεις, εξοπλισμός βιβλιοθήκης, κουζίνας, δωματίων, διαμόρφωση περιβάλλοντος χώρου κ.λπ. ανάγκες.
Ο Θεός να ανταποδίδει την αγάπη σου και να ευλογεί τη ζωή και την οικογένειά σου πάντα.
Για on line προσφορά, (σύστημα PayPal) κάνε κλικ στο μπλε κουμπί που υπάρχει στην ιστοσελίδα μας, atheataperasmata.com/pandreas
Υπάρχουν και οι εξής τράπεζες:
Εθνική Τράπεζα: 040/296223-31
ΙΒΑΝ: GR8801100400000004029622331
SWIFT/BIC: ETHNGRAA
Τράπεζα Κύπρου: 0150-01-009645-00
ΙΒΑΝ CY17002001500000000100964500
SWIFT BCYPCY2N
Όταν κάνεις κάποια κατάθεση, στείλε μας με e-mail τα στοιχεία σου, για να κάνουμε τη διασταύρωση των στοιχείων και να σου σταλεί απόδειξη.
Ο Θεός μαζί σου.