Για μερικούς εκεί η ιστορία του Μπίλμπο ήταν εντελώς καινούρια και την άκουγαν μ’ έκπληξη· κι ο γερο-χόμπιτ, που στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου δυσαρεστημένος, διηγόταν την περιπέτειά του με το Γκόλουμ, σ’ όλες της τις λεπτομέρειες. Δεν παράλειψε ούτε ένα αίνιγμα. Κι ήταν έτοιμος να πει πένα και χαρτί τι έγινε στο πάρτι του και πώς εξαφανίστηκε απ’ το Σάιρ, αν τον άφηναν· αλλά ο Έλροντ σήκωσε το χέρι του.
— Τα είπες πολύ καλά, φίλε μου, είπε, αλλ’ ως εδώ είναι αρκετά αυτή τη φορά. Για την ώρα είναι αρκετό να ξέρουμε πως το Δαχτυλίδι πέρασε στο Φρόντο, τον κληρονόμο σου. Ας μιλήσει αυτός τώρα!
— Τότε, με λιγότερη προθυμία απ’ τον Μπίλμπο, ο Φρόντο είπε όλες του τις δοσοληψίες με το Δαχτυλίδι, απ’ την ημέρα που πέρασε στη φύλαξή του. Κάθε βήμα του ταξιδιού του απ’ το Χόμπιτον μέχρι το Πέρασμα του Μπρούινεν συζητήθηκε και ζυγίστηκε και, οτιδήποτε μπορούσε να θυμηθεί για τους Μαύρους Καβαλάρηδες εξετάστηκε. Τέλος κάθισε πάλι κάτω. — Δεν πήγες κι άσχημα, του είπε ο Μπίλμπο. Θα την είχες πει πολύ ωραία αν δε σ’ έκοβαν συνέχεια. Προσπάθησα να κρατήσω μερικές σημειώσεις, αλλά θα πρέπει να τις ξανακοιτάξουμε μαζί, όταν θα ’χεις καιρό, αν είναι να τα γράψω. Έχει υλικό για ένα σωρό κεφάλαια, πριν καλά καλά φτάσεις εδώ!
— Ναι, ήταν ολόκληρη ιστορία, απάντησε ο Φρόντο. Αλλ’ όμως δε μου φαίνεται πως είναι τελειωμένη. Υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα που θέλω να μάθω, ιδιαίτερα για τον Γκάνταλφ.
Ο Γκάλντορ απ’ τα Λιμάνια, που καθόταν πλάι, τον άκουσε. - Μιλάς και για μένα, φώναξε, και γυρίζοντας στον Έλροντ, είπε: Οι Σοφοί μπορεί να έχουν αρκετούς λόγους να πιστεύουν ότι αυτό που βρήκε τ’ Ανθρωπάκι είναι πραγματικά το Μεγάλο Δαχτυλίδι που κουβεντιάζουμε τόση ώρα, μόλο που σ’ εκείνους που ξέρουν λιγότερα, μπορεί να φαίνεται απίθανο. Αλλά δεν είναι δυνατό να μάθουμε κι εμείς τις αποδείξεις; Και θα ’θελα να ρωτήσω και κάτι ακόμα. Πού είναι ο Σάρουμαν; Είναι πολύ διαβασμένος σ’ ό,τι έχει σχέση με Δαχτυλίδια κι όμως δεν είναι ανάμεσά μας. Ποια είναι η γνώμη του — αν βέβαια ξέρει αυτά που έχουμε ακούσει;
— Οι ερωτήσεις σου, Γκάλντορ, είναι δεμένες μεταξύ τους, είπε ο Έλροντ. Δεν τις είχα παραβλέψει και θ’ απαντηθούν. Αλλά είναι η σειρά του Γκάνταλφ να μας τα ξεκαθαρίσει· και τον φωνάζω τελευταίο, τιμητικά, γιατί σ’ όλη αυτή την υπόθεση υπήρξε ο αρχηγός.
— Μερικοί, Γκάλντορ, είπε ο Γκάνταλφ, θα θεωρούσαν τα νέα του Γκλόιν και την καταδίωξη του Φρόντο, αρκετή απόδειξη ότι αυτό που βρήκε τ’ Ανθρωπάκι είναι κάτι που έχει μεγάλη αξία για τον Εχθρό. Αλλ’ όμως είναι μονάχα ένα δαχτυλίδι. Οπότε τι κάνουμε; Τα Εννέα τα έχουν οι Νάζγκουλ. Τα Εφτά τα έχει πάρει ή έχουν χαθεί.
Σ’ αυτό το σημείο ο Γκλόιν αναδεύτηκε αλλά δε μίλησε.
Τα Τρία ξέρουμε πού είναι. Λοιπόν ποιο είναι αυτό το ένα που επιθυμεί τόσο πολύ;
» Πρέπει να ομολογήσουμε πως έχει περάσει ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ανάμεσα στο Ποτάμι και στο Βουνό, ανάμεσα στη μέρα που χάθηκε και σ’ εκείνη που βρέθηκε. Αλλά επιτέλους το κενό αυτό συμπληρώθηκε στη γνώση των Σοφών. Πάρα πολύ αργά όμως. Γιατί ο Εχθρός ήταν κοντά από πίσω, πιο κοντά απ’ ό,τι φοβόμουνα. Και ευτυχώς που μόλις φέτος, και μάλιστα αυτό εδώ το καλοκαίρι, καθώς φαίνεται, έμαθε όλη την αλήθεια.
» Μερικοί από σας εδώ θα θυμούνται ότι πολλά χρόνια πριν εγώ ο ίδιος τόλμησα να περάσω τις πύλες του Νεκρομάντη στο Ντολ Γκούλντουρ και στα κρυφά μελέτησα τους τρόπους του κι έτσι ανακάλυψα πως οι φόβοι μας ήταν αληθινοί: ο Νεκρομάντης δεν ήταν άλλος απ’ το Σόρον, τον παλιό μας Εχθρό, που σιγά σιγά έπαιρνε σχήμα και δύναμη ξανά. Μερικοί από σας επίσης θα θυμούνται ότι ο Σάρουμαν μας έπεισε να μη στραφούμε ανοιχτά εναντίον του, και για πολύ καιρό τον παρακολουθούσαμε μόνο. Όμως, στο τέλος, καθώς η σκιά του μεγάλωνε, ο Σάρουμαν υποχώρησε και το Συμβούλιο έδειξε τη δύναμή του κι έδιωξε το κακό απ’ το Δάσος της Σκοτεινιάς — κι αυτό έγινε την ίδια ακριβώς χρονιά που βρέθηκε αυτό το Δαχτυλίδι: παράξενη σύμπτωση, αν ήταν σύμπτωση.
» Αλλά ήταν αργά πια, όπως είχε προβλέψει ο Έλροντ. Γιατί κι ο Σόρον μας παρακολουθούσε κι είχε από παλιά προετοιμαστεί για το χτύπημά μας, κυβερνώντας τη Μόρντορ από μακριά μέσο της Μίνας Μόργκουλ, που κατοικούσαν οι Εννιά υπηρέτες του, μέχρι που να ’ναι όλα έτοιμα. Τότε υποχώρησε στην επίθεσή μας, αλλά μόνο υποκρίθηκε πως υποχωρεί και πολύ γρήγορα ύστερα ήρθε στο Σκοτεινό Πύργο και φανερά πια παρουσιάστηκε. Τότε για τελευταία φορά συνεδρίασε το Συμβούλιο· γιατί τώρα μάθαμε πως αναζητούσε ακόμα πιο πολύ το Ένα. Τότε φοβηθήκαμε πως είχε πληροφορίες γι’ αυτό, που εμείς δεν τις ξέραμε. Μα ο Σάρουμαν είπε όχι, κι επανέλαβε ό,τι μας είχε πει και προηγουμένως: ότι το Ένα δε θα ξαναβρισκόταν ποτέ πια στη Μέση-Γη.