» Κι αυτό, Φρόντο, είναι το τέλος της ιστορίας μου. Ο Έλροντ και οι άλλοι, παρακαλώ, να συγχωρέσουν το μάκρος της. Αλλά τέτοιο πράγμα δεν έχει ξανασυμβεί, δηλαδή ο Γκάνταλφ να μην πάει σε συνάντηση που έχει υποσχεθεί. Γι’ αυτό πιστεύω πως έπρεπε να εξηγήσω το λόγο γι’ αυτό το παράξενο γεγονός στο Δαχτυλιδοκουβαλητή.
» Λοιπόν, τώρα την είπαμε την Ιστορία, απ’ την αρχή ως το τέλος. Εδώ είμαστε όλοι μας κι εδώ είναι και το Δαχτυλίδι. Παρ’ όλ’ αυτά όμως δεν έχουμε ακόμα έρθει πιο κοντά στο σκοπό μας. Τι θα το κάνουμε;
Απλώθηκε σιωπή. Τέλος μίλησε ξανά ο Έλροντ.
— Τα νέα για το Σάρουμαν μας προξενούν λύπη, είπε, γιατί του είχαμε εμπιστοσύνη και γνωρίζει ως το βάθος όλα μας τα σχέδια. Είναι επικίνδυνο να μελετά κανείς πολύ βαθιά τις τέχνες του Εχθρού, είτε για καλό είτε για κακό. Αλλά, αλίμονο, τέτοιου είδους πτώσεις και προδοσίες έχουν ξαναγίνει και παλιότερα. Απ’ όλες τις ιστορίες που ακούσαμε σήμερα, η ιστορία του Φρόντο ήταν για μένα η πιο παράξενη. Γνωρίζω ελάχιστους χόμπιτ, εκτός απ’ τον Μπίλμπο εδώ· και μου φαίνεται πως ίσως δεν είναι τόπο μοναδικός όσο τον νόμιζα. Ο κόσμος έχει πολύ αλλάξει από τότε που για τελευταία φορά ταξίδευα στους δρόμους που πηγαίνουν στη δύση.
» Τους βρικόλακες των Θολωτών Τάφων τους γνωρίζουμε με πολλά ονόματα· και για το Παλιό το Δάσος έχουν ειπωθεί πολλές ιστορίες: ό,τι απομένει τώρα απ’ αυτό δεν είναι παρά ένα κομμάτι της βορινής του πλευράς. Υπήρξε εποχή όμως που ένας σκίουρος μπορούσε να πάει πηδώντας από κλαδί σε κλαδί αποκεί που είναι τώρα το Σάιρ μέχρι τη Μαυροχώματη Χώρα, δυτικά του Ίσενγκαρντ. Μια φορά ταξίδεψα σ’ αυτές τις χώρες και γνώρισα πολλά άγρια και παράξενα όντα. Αλλά είχα ξεχάσει τον Μπομπαντίλ, αν είναι ο ίδιος μ’ εκείνον που διάβαινε στα δάση και στους λόφους τον παλιό καιρό, ακόμα και τότε ήταν πιο παλιός κι απ’ τους πιο παλιούς, Τότε δεν τον έλεγαν έτσι. Γιαργουέιν Μπάιν-αντάρ τον λέγαμε, ο αρχαιότερος κι ο δίχως πατέρα. Αλλά από τότε έχει πάρει πολλά ονόματα από άλλους λαούς: οι νάνοι τον λένε Φορν, οι άνθρωποι του βοριά Όραλνι κι άλλα πολλά. Είναι παράξενο πλάσμα, αλλά ίσως θα έπρεπε να τον είχα καλέσει στο συμβούλιό μας.
— Δε θα είχε έρθει, είπε ο Γκάνταλφ.
— Δε θα μπορούσαμε και τώρα ακόμα να του στείλουμε μηνύματα και να ζητήσουμε τη βοήθειά του; ρώτησε ο Έρεστορ. Φαίνεται ότι έχει δύναμη ακόμα και πάνω στο Δαχτυλίδι.
— Όχι, εγώ δε θα το ’λεγα έτσι, είπε ο Γκάνταλφ. Πες καλύτερα πως το Δαχτυλίδι δεν έχει δύναμη απάνω του. Είναι κύριος του εαυτού του. Αλλά δεν μπορεί ν’ αλλάξει το ίδιο το Δαχτυλίδι, ούτε να χαλάσει τη δύναμη που έχει αυτό πάνω σε άλλους. Και τώρα έχει αποτραβηχτεί σε μια μικρή περιοχή, που τα όριά της τα έχει χαράξει ο ίδιος, αν και κανείς δεν μπορεί να τα δει. Περιμένει ίσως ν’ αλλάξουν οι καιροί, αλλά δε βγαίνει έξω απ’ αυτά.
— Αλλά μέσα σ’ αυτά τα όρια τίποτα δε φαίνεται να τον στενοχωρεί, είπε ο Έρεστορ. Δε θα μπορούσε να πάρει το Δαχτυλίδι και να το φυλάξει εκεί, για πάντα ακίνδυνο;
— Όχι, είπε ο Γκάνταλφ, όχι πρόθυμα. Ίσως να το κάνει αν όλοι οι ελεύθεροι λαοί του κόσμου τον παρακαλέσουν, αλλά δε θα καταλάβαινε το γιατί. Κι αν του έδιναν το Δαχτυλίδι, πολύ γρήγορα θα το ξεχνούσε ή, το πιο πιθανό, θα το πετούσε. Τέτοια πράγματα δεν του κάνουν τόση εντύπωση ώστε να τα θυμάται. Θα ήταν ο πιο ανασφαλής φρουρός· κι αυτό μόνο τ’ απαντάει όλα.
— Κι οπωσδήποτε, είπε ο Γκλορφίντελ, με το να στείλουμε το Δαχτυλίδι σ’ αυτόν απλώς και μόνο αναβάλλουμε τη μέρα του κακού. Ο Μπομπαντίλ είναι πολύ μακριά. Τώρα πια δε θα μπορούσαμε να του το πάμε πίσω χωρίς να το μαντέψει και να το προσέξει κανένας κατάσκοπος. Κι ακόμα κι αν μπορούσαμε, αργά ή γρήγορα ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών θα μάθαινε την κρυψώνα του και θα ’στρεφε όλη τη δύναμη του απάνω της. Θα μπορούσε ο Μπομπαντίλ μονάχος να τα βγάλει πέρα μ’ αυτή τη δύναμη; Δε νομίζω. Νομίζω ότι στο τέλος, αν όλα τ’ άλλα πέσουν, θα πέσει κι ο Μπομπαντίλ, τελευταίος όπως ήταν πρώτος· και τότε θα έρθει η Νύχτα.
— Λίγα ξέρω για τον Γιαργουέιν εκτός απ’ τ’ όνομά του, είπε ο Γκάλντορ, αλλά νομίζω ότι ο Γκλορφίντελ έχει δίκιο. Δεν έχει ο Μπομπαντίλ τη δύναμη να τα βάλει με τον Εχθρό εκτός αν υπάρχει τέτοια δύναμη μέσα στην ίδια γη. Αλλ’ όμως βλέπουμε ότι ο Σόρον μπορεί να βασανίσει και να καταστρέψει κι αυτούς ακόμα τους λόφους. Ό,τι δύναμη απομένει ακόμα, βρίσκεται μαζί μας, εδώ στο Ίμλαντρις ή με το Σίρνταν στα Λιμάνια ή στο Λόριεν. Έχουν όμως, έχουμε όμως τη δύναμη ν’ αντισταθούμε στον Εχθρό, στον ερχομό του Σόρον στο τέλος, όταν όλα τ’ άλλα έχουν πέσει;