— Αλίμονο, όχι, είπε ο Έλροντ, Εμείς δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το Κυρίαρχο Δαχτυλίδι. Αυτό τώρα το ξέρουμε πολύ καλά. Ανήκει στο Σόρον και φτιάχτηκε απ’ αυτόν μόνο κι είναι πέρα για πέρα κακό. Η δύναμή του, Μπορομίρ, είναι πάρα πολύ μεγάλη για να μπορέσει κάποιος να το χρησιμοποιήσει σύμφωνα με τη θέλησή του, εκτός μόνο εκείνοι, που έχουν ήδη μεγάλη δύναμη από μόνον τους. Αλλά γι’ αυτούς κρύβει έναν ακόμα πιο θανατερό κίνδυνο. Αυτή και μόνο η επιθυμία γι’ αυτό διαφθείρει την ψυχή. Πάρε παράδειγμα το Σάρουμαν. Αν κάποιος απ’ τους σοφούς θα μπορούσε μ’ αυτό το Δαχτυλίδι ν’ ανατρέψει τον κύριο της Μόρντορ, χρησιμοποιώντας τα ίδια του τα τεχνάσματα, τότε θα έβαζε τον εαυτό του στο θρόνο του Σόρον και θα εμφανιζόταν πάλι ένας καινούριος Σκοτεινός Άρχοντας. Κι αυτός είναι ακόμα ένας λόγος που το Δαχτυλίδι πρέπει να καταστραφεί: όσο αυτό υπάρχει στον κόσμο, θ’ αποτελεί κίνδυνο ακόμα και για τους Σοφούς. Βλέπεις, τίποτα δεν είναι κακό στην αρχή. Ακόμα κι ο Σόρον δεν ήταν έτσι. Εγώ φοβάμαι να πάρω το Δαχτυλίδι και να το κρύψω. Αλλά ποτέ δε θα πάρω το Δαχτυλίδι για να το χρησιμοποιήσω.
— Ούτε εγώ, είπε ο Γκάνταλφ.
Ο Μπορομίρ τους κοίταξε μ’ αμφιβολία, αλλά έγειρε το κεφάλι.
— Ας γίνει έτσι, είπε. Στην Γκόντορ, λοιπόν, θα πρέπει να εμπιστευτούμε ό,τι όπλα έχουμε. Και τουλάχιστον όσο οι Σοφοί φρουρούν αυτό το Δαχτυλίδι, εμείς θα πολεμάμε. Ίσως το Σπαθί-που-ήταν-Σπασμένο μπορεί ακόμα να κόψει την παλίρροια — αν το χέρι που το βαστάει δεν έχει κληρονομήσει μόνο ένα κειμήλιο, αλλά και τους μύωνες των Βασιλιάδων των Ανθρώπων.
— Ποιος ξέρει; είπε ο Άραγκορν. Αλλά μια μέρα θα το δοκιμάσουμε.
— Μακάρι αυτή η μέρα να μην αργήσει πάρα πολύ, είπε ο Μπορομίρ. Γιατί, αν και δε ζητώ βοήθεια, τη χρειαζόμαστε. Θα μας ανακούφιζε να ξέρουμε πως κι άλλοι πολεμούν με όλα τα μέσα που έχουν.
— Τότε παρηγορήσου, είπε ο Έλροντ. Υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις και βασίλεια που δεν τα ξέρεις και είναι κρυμμένα από σένα. Ο Μεγάλος Άντουϊν κυλάει από πολλές όχθες ώσπου να φτάσει στο Άργκοναθ και στις Πύλες της Γκόντορ.
— Μπορεί όμως να είναι για το καλό όλων μας, είπε ο Γκλόιν ο νάνος, αν ύλες αυτές οι δυνάμεις ενωθούν και δουλεύουν συνασπισμένες. Μπορεί να υπάρχουν άλλα δαχτυλίδια, λιγότερο δολερά, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στην ανάγκη μας, Για μας τα Εφτά έχουν χαθεί — αν ο Μπάλιν δε βρήκε το δαχτυλίδι του Θρορ, που ήταν το τελευταίο. Τίποτα δεν έχουμε ακούσει γι’ αυτό από τότε που χάθηκε ο Θρορ στη Μόρια. Στ’ αλήθεια, μπορώ τώρα να φανερώσω ότι ο Μπάλιν έφυγε με την ελπίδα να βρει εκείνο το δαχτυλίδι.
— Ο Μπάλιν δε θα βρει το δαχτυλίδι στη Μόρια, είπε ο Γκάνταλφ. Ο Θρορ το έδωσε στο Θράιν το γιο του· ο Θράιν όμως δεν το έδωσε στο Θόριν. Του το πήραν με βασανιστήρια του Θράιν στα μπουντρούμια του Ντολ Γκούλντουρ. Εγώ έφτασα πολύ αργά.
— Αχ, αλίμονο! φώναξε ο Γκλόιν. Πότε θα έρθει η μέρα να πάρουμε εκδίκηση; Αλλά υπάρχουν ακόμα τα Τρία. Τι έγιναν τα Τρία Δαχτυλίδια των Ξωτικοιν; Λέγεται πως έχουν μεγάλη δύναμη. Δεν τα κατέχουν οι άρχοντες των Ξωτικών; Αλλά κι αυτά όμως φτιάχτηκαν απ’ το Μαύρο Άρχοντα πολύ παλιά. Αυτά δεν κάνουν τίποτα; Βλέπω εδώ Ξωτικο-άρχοντες. Δε θα μιλήσουν;
Τα Ξωτικά δεν έδωσαν απάντηση.
— Δεν άκουσες, Γκλόιν; είπε ο Έλροντ. Τα Τρία δεν τα έφτιαξε ο Σόρον, ούτε ποτέ του τα άγγιξε. Αλλά δεν επιτρέπεται να μιλάμε γι’ αυτά. Αυτό μονάχα θα πω σε τούτη δω την ώρα της αμφιβολίας. Δεν κάθονται δίχως να κάνουν τίποτα. Μα δεν έχουν φτιαχτεί σαν όπλα για πόλεμο και κατακτήσεις: δεν είναι αυτή η δύναμή τους. Αυτοί που τα έφτιαξαν δεν επιθυμούσαν ούτε δύναμη, ούτε κυριαρχία, ούτε πλούτο, αλλά κατανόηση, δημιουργία και θεραπευτική δύναμη, να διατηρούν όλα τα πράγματα ακηλίδωτα. Κάτι που τα Ξωτικά της Μέσης-Γης το έχουν καταφέρει, ως ένα σημείο, αν και το πληρώνουν με λύπες. Αλλά, ό,τι έχει γίνει από εκείνους που χρησιμοποιούν τα Τρία, θα στραφεί εναντίον τους και θα γίνει η καταστροφή τους κι ο νους κι η καρδιά τους. θ’ αποκαλυφτούν στο Σόρον, αν ξαναποκτήσει το Ένα. Θα ’ταν καλύτερα τα Τρία να μην είχαν γίνει ποτέ. Λυτός είναι ο σκοπός του.
— Τότε τι θα συμβεί αν το Κυρίαρχο Δαχτυλίδι χαλαστεί, όπως μας συμβουλεύεις; ρώτησε ο Γκλόιν.
— Δεν το ξέρουμε με βεβαιότητα, απάντησε ο Έλροντ λυπημένα. Μερικοί ελπίζουν πως τα Τρία Δαχτυλίδια, που ο Σόρον ποτέ δεν έχει αγγίξει. θ’ απελευθερωθούν τότε και αυτοί που τα έχουν θα μπορέσουν να θεραπεύσουν τις πληγές που έχει κάνει στον κόσμο. Αλλά ίσως, όταν το Ένα έχει χαθεί, τα Τρία χάσουν τη δύναμή τους και πολλά όμορφα πράγματα ξεθωριάσουν και ξεχαστούν. Αυτό πιστεύω εγώ.
— Όμως όλα τα Ξωτικά είναι πρόθυμα να υπομείνουν αυτή την αλλαγή, είπε ο Γκλσρφίντελ, αν έτσι μπορεί να πέσει η δύναμη του Σόρον κι ο φόβος της κυριαρχίας του να σβήσει για πάντα.