— Μοιάζει με μνήμα, μουρμούρισε ο Φρόντο, κι έσκυψε μπροστά, με μια παράξενη διαίσθηση κακού, για να το κοιτάξει πιο κοντά. Ο Γκάνταλφ ήρθε γρήγορα στο πλευρό του. Πάνω στην πλάκα ήταν χαραγμένα βαθιά κάτι ρουνικά:
— Αυτά είναι τα ρουνικά του Νταίρον, που χρησιμοποιούσαν παλιά στη Μόρια, είπε ο Γκάνταλφ, Εδώ είναι γραμμένο στις γλώσσες των Ανθρώπων και των Νάνων:
ΜΠΑΛΙΝ ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΦΟΥΝΤΙΝ
ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑ
— Αρα είναι νεκρός, είπε ο Φρόντο. Το φοβόμουν.
Ο Γκίμλι σκέπασε το πρόσωπό του με το σκούφο του.
Κεφάλαιο V
Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤ-ΝΤΟΥΜ
Η Ομάδα του Δαχτυλιδιού στάθηκαν σιωπηλοί πλάι στον τάφο του Μπάλιν. Ο Φρόντο θυμήθηκε τον Μπίλμπο και τη μακρόχρονη φιλία του με το νάνο και την επίσκεψη του Μπάλιν στο Σάιρ πολύ παλιά. Μέσα σ’ εκείνο το σκονισμένο θάλαμο στα βουνά, αυτά φαίνονταν λες κι είχαν γίνει χίλια χρόνια πριν, στην άλλη άκρη του κόσμου.
Τέλος κινήθηκαν και κοίταξαν ψηλά κι άρχισαν να ψάχνουν για κάτι που θα τους έδινε πληροφορίες για την τύχη του Μπάλιν ή θα τους έδειχνε τι απόγιναν οι δικοί του. Είχε και μια άλλη μικρότερη πόρτα στην άλλη πλευρά του δωματίου, κάτω απ’ το φωταγωγό. Κοντά και στις δύο πόρτες μπορούσαν τώρα να δουν πως υπήρχαν πολλά κόκαλα κι ανάμεσά τους βρίσκονταν σπασμένα σπαθιά και τσεκούρια και σκισμένες ασπίδες και κράνη. Μερικά απ’ τα σπαθιά ήταν γυριστά: χατζάρες Ορκ με μαυρισμένες λάμες.
Στους πέτρινους τοίχους ήταν σκαμμένα πολλά βαθουλώματα, που μέσα είχαν μεγάλες ξύλινες κασέλες δεμένες με σίδερο. Όλες ήταν σπασμένες και λεηλατημένες· αλλά πλάι στο θρυμματισμένο καπάκι μιας απ’ αυτές υπήρχαν τα υπολείμματα ενός βιβλίου. Το είχαν σκίσει και μαχαιρώσει και μισοκάψει και ήταν τόσο λεκιασμένο μαύρο και μ’ άλλες σκοτεινές μουντζούρες σαν από παλιό αίμα, που πολύ λίγο μπορούσε να διαβαστεί. Ο Γκάνταλφ το σήκωσε προσεκτικά, αλλά τα φύλλα του έτριξαν κι έσπασαν όπως το έβαλε στην πλάκα. Το εξέτασε γι’ αρκετή ώρα δίχως να μιλά. Ο Φρόντο κι ο Γκίμλι, που στέκονταν πλάι του, μπορούσαν να δουν, όπως γύριζε προσεκτικά τα φύλλα, πως ήταν γραμμένο από πολλά διαφορετικά χέρια, με ρουνικά της Μόρια και της Πόλης της Κοιλάδας κι εδώ κι εκεί με τη γραφή των Ξωτικών.
Τέλος, ο Γκάνταλφ σήκωσε το κεφάλι. — Φαίνεται πως είναι το ημερολόγιο της τύχης του Μπάλιν και των συντρόφωνν του, είπε. Φαντάζομαι πως άρχισε με τον ερχομό τους στη Σκιογιμαρρη Κοιλάδα εδώ και τριάντα χρόνια περίπου: οι σελίδες φαίνονται να έχουν αριθμούς που αντιστοιχούν στα χρόνια μετά τον ερχομό τους. Η ερώτη σελίδα είναι σημειωμένη ένα — τρία, έτσι τουλάχιστο λείπουν δυο απ’ την αρχή. Ακούστε αυτό!
“Διώξαμε τους Ορκ απ’ τη μεγάλη πύλη και της φρουράς — νομίζω· η τειομενη λέξη είναι μισοσβησμένη και καμένη: πιθανώς το δωμάτιο—σκοτώσαμε πολλούς στο φως του λαμπερού—νομίζω—ήλιου της κοιλάδας. Ο Φλόι σκοτώθηκε από ένα βέλος, Σκότωσε το μεγάλο. Έπειτα έχει μια μουντζούρα κι έπειτα: το Φλόι κάτω απ’ το χορτάρι κοντά στη Γυάλινη Λίαχη. Τις επόμενες δυο γραμμές δεν μπορώ να τις διαβάσω. Ύστερα: Πήραμε την εικοστή πρώτη αίθουσα της Βορινής πλευράς και εγκατασταθήκαμε. Υπάρχει δεν μπορώ να διαβάσω τι. Κάτι λέει για φωταγωγό. Ύστερα ο Μπάλιν εγκαταστάθηκε στην Αίθουσα των Μαζαρμπούλ.
— Στην Αίθουσα των Αρχείων, είπε ο Γκίμλι. Φαντάζομαι πως είναι αυ-τη εδώ που στεκόμαστε τώρα.
— Λοιπόν, δεν μπορώ να διαβάσω παρακάτω για πολύ διάστημα, είπε ο Γκάνταλφ, εκτός απ’ τη λέξη χρυσάφι και το Τσεκούρι του Ντούριν και κάτι σαν κράνος. Ύστερα: ο Μπάλιν είναι τώρα κύριος της Μόρια. Αυτό φαίνεται να κλείνει το κεφάλαιο. Μετά από μερικούς αστερίσκους ένα άλλο χέρι αρχίζει και μπορώ να διακρίνω βρήκαμε το αληθινό ασήμι και πιο κάτω τη λέξη καλοδουλεμένο, κι ύστερα κάτι, το βρήκα! μίθριλ· και οι τελευταίες δυο σειρές τον Όιν να ψάξει για τις πάνω οπλοαποθήκες του Τρίτου Βάθους, κάτι πηγαίνουμε δυτικά, μια μουντζούρα, στην πύλη του Χόλιν.
Ο Γκάνταλφ σταμάτησε και γύρισε μερικές σελίδες.
— Υπάρχουν αρκετές σελίδες σ’ αυτόν τον τύπο, μάλλον βιαστικά γραμμινες και πολύ καταστραμμένες, είπε· αλλά δεν μπορώ να καλοδώ σ’ αυτό το φως. Εδώ πρέπει να λείπουν αρκετά φύλλα, γιατί αρχίζουν με τον αριθμό πέντε, τον πέμπτο χρόνο της αποικίας, φαντάζομαι. Για να δω! Όχι, παραείναι κομματιασμένες και λεκιασμένες· δεν μπορώ να τις διαβάσω. Μπορεί να τα καταφέρουμε καλύτερα στο φως του ήλιου. Για σταθείτε! Εδώ υπάρχει κάτι: ένα χέρι μεγάλο και Θαρρετό που χρησιμοποιεί τη γραφή των Ξωτικών.