»Το νερό της Κέλεντ-ζάραμ είναι σκοτεινό και παγωμένες οι πηγές του Κίμπιλ-νάλα κι ήταν πανέμορφα τα πολυ-κόλονα παλάτια του Καζάντ-ντουμ τις Παλιές Μέρες πριν την πτώση των πανίσχυρων βασιλιάδων κάτω απ’ το βουνό.
Κοίταξε τον Γκίμλι, που καθόταν αγριεμένος και λυπημένος και του χαμογέλασε. Κι ο Νάνος, ακούγοντας τα ονόματα στη δική του αρχαία γλώσσα, σήκωσε το κεφάλι κι αντίκρισε τα μάτια της· και του φάνηκε πως κοίταξε στην καρδιά κάποιου εχθρού και είδε εκεί αγάπη και κατανόηση. Στο πρόσωπό του ζωγραφίστηκε θαυμασμός και ύστερα της χαμογέλασε κι εκείνος.
Σηκώθηκε αδέξια κι υποκλίθηκε με τον τρόπο των νάνων, λέγοντας:
— Είναι όμως πολύ πιο όμορφη η ζωντανή γη του Λόριεν· και η Αρχόντισσα Γκαλάντριελ είναι ομορφότερη απ’ όλα τα πετράδια που βρίσκονται κρυμμένα στα βάθη της γης!
Έπεσε σιωπή. Τέλος, ο Σέλεμπορν μίλησε ξανά.
— Δεν ήξερα πως βρίσκεστε σε τόσο δύσκολη θέση, είπε. Ας ξεχάσει ο Γκίμλι τα σκληρά μου λόγια: μίλησα έτσι απ’ τον πόνο της καρδιάς μου. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να σας βοηθήσω, τον καθένα σύμφωνα με την επιθυμία και την ανάγκη του και ιδιαίτερα εκείνον απ’ τους μικρούληδες που έχει το φορτίο.
— Η αποστολή σας μας είναι γνωστή, είπε η Γκαλάντριελ, κοιτάζοντας το Φρόντο. Αλλά δε θα μιλήσουμε εδώ γι’ αυτήν πιο ανοιχτά. Δε θ’ αποδειχτεί όμως μάταιο, ίσως, το ότι ήρθατε σ’ αυτή τη γη ζητώντας βοήθεια, όπως είναι φανερό πως κι ο ίδιος ο Γκάνταλφ σκόπευε να κάνει. Γιατί ο Άρχοντας των Γκαλάντριμ θεωρείται ο πιο σοφός απ’ όλα τα Ξωτικά της Μέσης-Γης και δίνει δώρα που κανείς βασιλιάς δεν μπορεί να δώσει. Έχει ζήσει στη Δύση απ’ τον καιρό που πρωτοφάνηκε η αυγή κι εγώ έχω ζήσει μαζί του χρόνια αμέτρητα· γιατί πέρασα τα βουνά πριν να πέσουν η Ναργκοθρόντ ή η Γκοντόλιν και μαζί, στη διάρκεια των μακροχρόνιων αιώνων του κόσμου, έχουμε πολεμήσει ενάντια στη μακρόχρονη ήττα.
» Εγώ ήμουν που πρώτη συγκάλεσα το Λευκό Συμβούλιο. Και, αν τα σχέδιά μου δεν είχαν ξεστρατίσει, θα το διοικούσε ο Γκάνταλφ ο Γκρίζος και τότε ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Αλλά ακόμα και τώρα υπάρχει ελπίδα. Δε θα σας δώσω συμβουλές, λέγοντάς σας να κάνετε αυτό ή εκείνο. Γιατί εγώ δεν μπορώ να φανώ χρήσιμη ούτε με έργα, ούτε με προσπάθειες, ούτε διαλέγοντας ανάμεσα σ’ αυτή την πορεία ή την άλλη· αλλά μόνο στο να γνωρίζω τι υπήρχε και τι υπάρχει και, εν μέρει επίσης, τι θα υπάρξει. Αλλά θα σας πω αυτό: η Αποστολή σας ταλαντεύεται πάνω στην κόψη του μαχαιριού. Λίγο αν παραπατήσετε, θα αποτύχει και τότε θα χαθούμε όλοι. Όμως υπάρχει ελπίδα όσο η Ομάδα ολόκληρη μένει πιστή.
Και μ’ αυτά τα λόγια τους κοίταξε στα μάτια, σιωπηλά κι ερευνητικά, τον καθένα με τη σειρά. Κανείς, εκτός απ’ το Λέγκολας και τον Άραγκορν, δεν μπόρεσε ν’ αντέξει τη ματιά της. Ο Σαμ γρήγορα κοκκίνισε και κρέμασε το κεφάλι.
Τέλος, η Γκαλάντριελ τους ελευθέρωσε απ’ τη ματιά της και χαμογέλασε.
— Μην αφήνετε τις καρδιές σας ν’ ανησυχούν, είπε. Απόψε θα κοιμηθείτε ήσυχοι.
Τότε αναστέναξαν κι ένιωσαν ξαφνικά κατάκοποι, σαν κι εκείνους που τους έχουν ανακρίνει πολλή ώρα εξονυχιστικά, αν και τίποτα δεν είχε ειπωθεί φωναχτά.
— Πηγαίνετε τώρα! είπε ο Σέλεμπορν. Είσαστε κουρασμένοι από τη λύπη και τον πολύ κόπο. Ακόμα κι αν δεν είχαμε καμιά άμεση σχέση με την Αποστολή σας, θα βρίσκατε καταφύγιο σ’ αυτή την Πάλη, ώσπου να γίνετε καλά και να ξαναπάρετε δυνάμεις. Τώρα θα ξεκουραστείτε και για λίγο δε θα μιλήσουμε για την κατοπινή σας πορεία.
Εκείνο το βράδυ η Ομάδα κοιμήθηκε στη γη, για μεγάλη ικανοποίηση των χόμπιτ. Τα Ξωτικά τους έστησαν μια σκηνή ανάμεσα στα δέντρα κοντά στο σιντριβάνι και μέσα έβαλαν μαλακά κρεβάτια. Ύστερα, λέγοντάς τους απαλές κουβέντες ειρηνικές με τις ωραίες ξωτικές τους φωνές, τους άφησαν. Για λίγη ώρα οι ταξιδιώτες κουβέντιασαν για το προηγούμενό τους βράδυ στις κορυφές των δέντρων και για το σημερινό τους ταξίδι και για τον Άρχοντα και την Κυρά· γιατί δεν είχαν ακόμα το κουράγιο να κοιτάξουν πιο πίσω.
— Γιατί κοκκίνισες, Σαμ; είπε ο Πίπιν. Γρήγορα έσπασες. Ο καθένας θα νόμιζε πως είχες ένοχη συνείδηση. Ελπίζω να μην ήταν τίποτα χειρότερο από κάποιο καταχθόνιο σχέδιο να μου κλέψεις καμιά απ’ τις κουβέρτες μου.