«Προσπάθησα να ξεφύγω, γιατί νόμιζα πως θα ’βγαινε έξω· αλλά όταν είχε σκεπάσει όλη τη σφαίρα εξαφανίστηκε. Ύστερα ήρθε αυτός. Δε μιλούσε δυνατά έτσι ώστε ν’ ακούω λόγια. Απλώς κοίταζε κι εγώ καταλάβαινα.
»“Ώστε γύρισες πίσω; Γιατί άργησες τόσον καιρό να δώσεις αναφορά;”
»Εγώ δεν απάντησα. Αυτός είπε: “Ποιος είσαι;” Εγώ εξακολουθούσα να μην απαντώ, αλλά πονούσα τρομερά· και με πίεσε, έτσι είπα: “Ένας χόμπιτ”.
»Τότε, ξαφνικά, φάνηκε πως με είδε και γέλασε κοροϊδευτικά. Ήταν σκληρό. Ήταν σαν να με κάρφωναν με μαχαίρια. Πάλεψα. Αλλά αυτός είπε: “Περίμενε μια στιγμή! Θα ξανανταμώσουμε γρήγορα. Πες στο Σάρουμαν πως αυτή η λιχουδιά δεν είναι γι’ αυτόν. Θα στείλω αμέσως να την πάρω. Κατάλαβες; Αυτό μόνο να πεις!”
»Ύστερα άρχισε να με κοιτάζει χαιρέκακα. Ένιωσα σαν να γινόμουν κομμάτια. Όχι, όχι! Δεν μπορώ να πω περισσότερα. Δε θυμάμαι τίποτ’ άλλο.
— Για κοίταξέ με! είπε ο Γκάνταλφ.
Ο Πίπιν τον κοίταξε ίσια στα μάτια. Ο μάγος κράτησε τη ματιά του για μια στιγμή σιωπηλά. Ύστερα η όψη του μαλάκωσε και φάνηκε η σκιά ενός χαμόγελου. Έβαλε το χέρι του μαλακά στο κεφάλι του Πίπιν.
— Εντάξει! είπε. Μη λες τίποτ’ άλλο! Δεν έπαθες κακό. Δε λένε ψέματα τα μάτια σου, όπως φοβήθηκα. Αλλά δε μίλησε πολλή ώρα μαζί σου. Ανόητος, αλλά τίμιος ανόητος, μένεις, Πέρεγκριν Τουκ. Άλλοι πιο σοφοί ίσως ν’ αντιδρούσαν χειρότερα σε τέτοια δοκιμασία. Αλλά, πρόσεξε! Σώθηκες κι εσύ κι όλοι σου οι φίλοι, κυρίως από καλή τύχη, όπως τη λένε. Όμως να μην την υπολογίζεις και για δεύτερη φορά. Αν σε είχε ανακρίνει επί τόπου, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα έλεγες όλα όσα ξέρεις, κι αυτό θα ήταν η καταστροφή όλων μας. Αλλά ήταν πολύ βιαστικός. Δεν ήθελε πληροφορίες μονάχα — ήθελε εσένα, γρήγορα, για να σε περιλάβει στο Μαύρο Πύργο, με την ησυχία του. Μη σε πιάνει σύγκρυο! Αν ανακατεύεσαι στις υποθέσεις των Μάγων, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να σκεφθείς και τέτοια πράγματα. Έλα, όμως! Σε συγχωρώ! Παρηγορήσου! Τα πράγματα δεν πήγαν όσο άσχημα θα μπορούσαν να είχαν πάει.
Σήκωσε τον Πίπιν μαλακά και τον πήγε πίσω στο στρώμα του. Ο Μέρι ακολούθησε και κάθισε χάμω πλάι του.
— Ξάπλωσε και ξεκουράσου, αν μπορείς, Πίπιν! είπε ο Γκάνταλφ. Εμπιστέψου με. Αν νιώσεις να σε γαργαλούν ξανά οι παλάμες σου, πες μου το! Τέτοια πράγματα μπορούν να γιατρευτούν. Αλλά πάντως, καλέ μου χόμπιτ, μη μου βάλεις μια πέτρα κάτω από το χέρι μου ξανά! Τώρα, θα σας αφήσω εσάς τους δύο για λίγο.
Με αυτά τα λόγια ο Γκάνταλφ γύρισε στους άλλους που στέκονταν γύρω από την πέτρα του Όρθανκ σκεφτικοί και στεναχωρημένοι.
— Ο κίνδυνος έρχεται τη νύχτα εκεί που δεν τον περιμένεις καθόλου, είπε. Παρά τρίχα τη γλιτώσαμε!
— Πώς είναι ο χόμπιτ, ο Πίπιν; ρώτησε ο Άραγκορν.
— Νομίζω πως όλα θα πάνε καλά τώρα, απάντησε ο Γκάνταλφ. Δεν τον κράτησε πολύ κι οι χόμπιτ έχουν καταπληκτική δύναμη να επανέρχονται. Η ανάμνηση ή ο τρόμος όλου του επεισοδίου θα ξεθωριάσει κατά πάσα πιθανότητα γρήγορα. Πολύ γρήγορα, ίσως. Άραγκορν, θέλεις να πάρεις την πέτρα του Όρθανκ και να τη φυλάξεις; Όμως αυτό είναι επικίνδυνη ευθύνη.
— Και βέβαια επικίνδυνη, αλλά όχι για όλους, είπε ο Άραγκορν. Υπάρχει ένας που μπορεί δικαιωματικά να τη διεκδικήσει. Γιατί είναι σίγουρα το palantír του Όρθανκ από το θησαυροφυλάκιο του Έλεντιλ, που το είχαν τοποθετήσει εκεί οι Βασιλιάδες της Γκόντορ. Τώρα η ώρα μου πλησιάζει. Θα το πάρω.
Ο Γκάνταλφ κοίταξε τον Άραγκορν κι ύστερα, προς μεγάλη έκπληξη των άλλων, σήκωσε τη σκεπασμένη Πέτρα και υποκλίθηκε καθώς την έδινε.
— Λάβε την, άρχοντα! είπε, ως δείγμα των άλλων πραγμάτων που θα επιστραφούν. Αλλά αν μου επιτρέπεται να σε συμβουλέψω για το πώς να χρησιμοποιήσεις τα δικά σου πράγματα, μην τη χρησιμοποιήσεις -ακόμα! Να είσαι επιφυλακτικός!
— Πότε ήμουν βιαστικός ή επιπόλαιος, εγώ που περιμένω κι ετοιμάζομαι εδώ και τόσα ατέλειωτα, χρόνια; είπε ο Άραγκορν.
— Ποτέ ως τώρα. Γι’ αυτό, λοιπόν, πρόσεξε μη σκοντάψεις στο τέλος του δρόμου, απάντησε ο Γκάνταλφ. Αλλά, τουλάχιστο, φύλαξέ την κρυφή. Εσύ κι όλοι οι άλλοι που στέκεστε εδώ! Ο χόμπιτ, ο Πέρεγκριν, πάνω απ’ όλους δε θα πρέπει να ξέρει ποιος την έχει. Η κακιά κρίση μπορεί να τον ξαναπιάσει. Γιατί — αλίμονο! — την έχει πιάσει στα χέρια του κι έχει κοιτάξει μέσα της, κάτι που ποτέ δεν έπρεπε να είχε συμβεί. Δε θα έπρεπε ποτέ να την είχε αγγίξει στο Ίσενγκαρντ, κι εκεί θα έπρεπε να ήμουν πιο γρήγορος. Αλλά είχα το νου μου στο Σάρουμαν και δεν κατάλαβα αμέσως τη φύση της Πέτρας. Ύστερα ήμουν κουρασμένος, κι όπως τη μελετούσα ξαπλωμένος με νίκησε ο ύπνος. Τώρα ξέρω!
— Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία, είπε ο Άραγκορν. Επιτέλους ξέρουμε το σύνδεσμο ανάμεσα στο Ίσενγκαρντ και στη Μόρντορ και πώς λειτουργούσε. Πολλά εξηγούνται τώρα.