»Γύρισε πίσω, Φαραμίρ, γενναίε Καπετάνιε της Γκόντορ, και υπερασπίσου την πόλη σου όσο μπορείς, κι άσε με να πάω εκεί που με πηγαίνει η μοίρα μου.
— Για μένα η κουβέντα μας δεν έχει παρηγοριά, είπε ο Φαραμίρ· αλλά εσύ σίγουρα τρομάζεις περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται. Εκτός κι αν ήρθαν τα ίδια τα Ξωτικά του Λόριεν, ποιοι νεκροστόλισαν τον Μπορομίρ; Όχι πάντως Ορκ ή υπηρέτες του Ακατονόμαστου. Μερικοί από την Ομάδα σας, υποθέτω, ζουν ακόμα.
»Αλλά, ό,τι κι αν έγινε στα Βόρεια Σύνορα, για σένα, Φρόντο, δεν αμφιβάλλω πια. Αν οι δύσκολες μέρες μ’ έχουν κάνει να μπορώ να κρίνω κάπως τα λόγια και τα πρόσωπα των Ανθρώπων, τότε μπορώ να υποθέσω κάτι και για τ’ Ανθρωπάκια! Αν — και τώρα χαμογέλασε — και έχεις κάτι παράξενο πάνω σου, Φρόντο, έναν αέρα ξωτικό, ίσως. Αλλά υπάρχουν κι άλλα στην κουβέντα που κάναμε μαζί, απ’ ό,τι νόμισα στην αρχή. Θα ’πρεπε τώρα να σε πάρω πίσω στη Μίνας Τίριθ κι εκεί να δώσεις λόγο στον Ντένεθορ και η ζωή μου δίκαια θα κινδυνέψει, αν τώρα διαλέξω κάτι που θα βγει κακό για την πόλη μου. Γι’ αυτό δε θ’ αποφασίσω βιαστικά τι πρέπει να γίνει. Πρέπει όμως να φύγουμε από δω δίχως άλλη καθυστέρηση.
Πετάχτηκε όρθιος κι έδωσε μερικές διαταγές. Αμέσως οι άντρες που ήταν συγκεντρωμένοι γύρω του χωρίστηκαν σε μικρές ομάδες κι έφυγαν, άλλοι από δω κι άλλοι από κει, και χάθηκαν γρήγορα στις σκιές των βράχων και των δέντρων. Σε λίγο μόνο ο Μάμπλουνγκ και ο Ντάμροντ απέμειναν.
— Τώρα εσείς, Φρόντο και Σάμγουάιζ, θα ’ρθείτε μαζί μ’ εμένα και τους σωματοφύλακες μου, είπε ο Φαραμίρ. Δεν μπορείτε να πάρετε το δρόμο για το νοτιά, αν αυτό σκοπεύατε. Γιατί για μερικές μέρες δε θα είναι ασφαλής και πάντα θα τον παρακολουθούν περισσότερο από πριν, ύστερα από αυτή τη συμπλοκή. Και δεν μπορείτε, νομίζω, να πάτε μακριά σήμερα οπωσδήποτε, γιατί είσαστε κατάκοποι. Το ίδιο κι εμείς. Τώρα πάμε σ’ ένα κρυφό μέρος που έχουμε, λιγότερο από δέκα μίλια από δω. Οι Ορκ και οι κατάσκοποι του Εχθρού δεν το έχουν βρει ακόμα, αλλά ακόμα κι αν το ’βρισκαν, μπορούμε να το κρατήσουμε για πολύν καιρό ακόμα κι ενάντια σε πολλούς. Εκεί μπορούμε να κρυφτούμε και να ξεκουραστούμε για λίγο, κι εσείς μαζί μας. Το πρωί θ’ αποφασίσω τι είναι το καλύτερο να κάνω για μένα και για σας.
Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να κάνει ο Φρόντο, παρά να συμφωνήσει μ’ αυτή την παράκληση ή διαταγή. Κι οπωσδήποτε, για την ώρα, φαινόταν σοφή κίνηση, αφού αυτή η επιδρομή των αντρών της Γκόντορ είχε κάνει το ταξίδι στο Ιθίλιεν πιο επικίνδυνο παρά ποτέ.
Ξεκίνησαν αμέσως: ο Μάμπλουνγκ και ο Ντάμροντ λίγο μπροστά και ο Φαραμίρ με το Φρόντο και το Σαμ από πίσω. Παρακάμπτοντας την από δω πλευρά της λιμνούλας όπου οι χόμπιτ είχαν λουστεί, πέρασαν το ποταμάκι, σκαρφάλωσαν μια ψηλή όχθη και μπήκαν σε πρασινοσκιασμένους δασότοπους, που όλο και κατηφόριζαν δυτικά. Όπως περπατούσαν, όσο γρήγορα μπορούσαν να πάνε οι χόμπιτ, κουβέντιαζαν με χαμηλωμένες φωνές.
— Έκοψα την κουβέντα μας, είπε ο Φαραμίρ, όχι μόνο γιατί η ώρα μάς βίαζε, όπως μου υπενθύμισε ο κυρ Σάμγουάιζ, αλλά και γιατί πλησιάζαμε σε υποθέσεις που ήταν καλύτερα να μην τις κουβεντιάσουμε μπροστά σε πολλούς. Γι’ αυτόν το λόγο ήταν που στράφηκα περισσότερο στην υπόθεση του αδελφού μου κι άφησα κατά μέρος το Χαμό του Ισίλντουρ. Δεν ήσουν εντελώς ειλικρινής μαζί μου, Φρόντο.
— Δεν είπα ψέματα κι από την αλήθεια είπα όση μπορούσα, είπε ο Φρόντο.
Δε σε κατηγορώ, είπε ο Φαραμίρ. Βρέθηκες σε δύσκολη θέση και μου φάνηκε πως μίλησες με δεξιοσύνη και σοφία. Αλλά έμαθα ή μάντεψα περισσότερα απ’ όσα είπαν τα λόγια σου. Δεν ήσουν φίλος του Μπορομίρ ή δε χωρίσατε φιλικά. Εσύ, κι ο κυρ Σάμγουάιζ, επίσης, μαντεύω πως έχετε κάποιο παράπονο. Τώρα εγώ τον αγαπούσα πάρα πολύ και ευχαρίστως θα ’παιρνα εκδίκηση για το θάνατό του, τον ήξερα όμως και πολύ καλά. Ο Χαμός του Ισίλντουρ — θα τολμούσα να πω παις ο Χαμός τον Ισίλντουρ μπήκε ανάμεσά σας και ήταν αιτία διαφωνιών στην Ομάδα σας. Είναι φανερό πως είναι κάποιο σπουδαίο κειμήλιο και τέτοια πράγματα δε δημιουργούν ειρηνικές σχέσεις ανάμεσα σε συμμάχους, τουλάχιστον έτσι μας διδάσκουν οι αρχαίες ιστορίες. Δεν πλησιάζω την αλήθεια;
Την πλησιάζεις, είπε ο Φρόντο, αλλά δεν ήταν χρυσάφι. Δεν υπήρχε διχόνοια στην Ομάδα μας, αν και υπήρχε αμφιβολία — αμφιβολία για το ποιο δρόμο θα έπρεπε να πάρουμε από το Έμιν Μιούιλ. Αλλά, όπως κι αν είναι, οι αρχαίες ιστορίες μάς διδάσκουν ακόμα και για τον κίνδυνο που περικλείουν κουβέντες απερίσκεπτες γύρω από τέτοια πράγματα, όπως τα κειμήλια.
— Α, τότε είναι όπως το φαντάστηκα: το πρόβλημά σου είχε σχέση μόνο με τον Μπορομίρ. Ήθελε να φέρει αυτό το πράγμα στη Μίνας Τίριθ. Αλίμονο! τι ανάποδη μοίρα είναι αυτή που σφραγίζει τα χείλια σου, εσένα που τον είδες τελευταίος, και κρατάει κρυφό από μένα αυτό που ποθώ να μάθω: τι είχε στην καρδιά και στη σκέψη του τις τελευταίες του ώρες. Μα είτε έσφαλε είτε όχι, για ένα είμαι σίγουρος: πέθανε καλά, κατορθώνοντας κάτι καλό. Η όψη του ήταν ωραιότερη ακόμα κι απ’ ό,τι ήταν τότε που ζούσε.