Ήταν στ’ αλήθεια ισχυρό κάστρο, που δεν το πατούσαν εύκολα στρατιές εχθρών, αν είχε μέσα άντρες που μπορούσαν να κρατήσουν όπλα· εκτός κι αν κάποιος εχθρός κατάφερνε να έρθει από πίσω και να αναρριχηθούν στους πρόποδες του Μιντολούιν και να φτάσουν έτσι στη στενή ράχη που ένωνε το Λόφο της Φρουράς με τον κυρίως όγκο του βουνού. Αλλά αυτή η ράχη, που υψωνόταν ως το πέμπτο τείχος, ήταν φραγμένη με μεγάλα αναχώματα ως τον κατακόρυφο βράχο, που υψωνόταν στη δυτική της άκρη· και σ’ αυτόν το χώρο υπήρχαν οι κατοικίες και οι τρουλωτοί τάφοι περασμένων βασιλιάδων και αρχόντων, αιώνια σιωπηλοί ανάμεσα στο βουνό και στον πύργο.
Ο Πίπιν κοίταζε με αυξανόμενο θαυμασμό τη μεγάλη πέτρινη πολιτεία, που ήταν πιο μεγάλη και πιο θαυμαστή απ’ ό,τι είχε ονειρευτεί· μεγαλύτερη και ισχυρότερη απ’ το Ίσενγκαρντ και πολύ πιο ωραία. Στην πραγματικότητα, όμως, χρόνο με το χρόνο έπεφτε σε παρακμή και ήδη της έλειπαν οι μισοί άνθρωποι απ’ όσους θα μπορούσαν άνετα να ζήσουν εκεί. Σε κάθε δρόμο περνούσαν κάποιο μεγάλο σπίτι ή αυλή, που πάνω από τις πόρτες τους και τις τοξωτές εξώπορτες ήταν σκαλισμένα πολλά όμορφα γράμματα που είχαν παράξενα και αρχαία σχήματα: ονόματα, φανταζόταν ο Πίπιν, μεγάλων αντρών και οικογενειών που έμεναν κάποτε εκεί· κι όμως τώρα ήταν σιωπηλά και δεν ακουγόταν πάτημα στα πλατιά πεζοδρόμια, ούτε φωνή στις κάμαρές τους ούτε κανένα πρόσωπο δεν αγνάντευε έξω απ’ τις πόρτες και τ’ αδειανά παράθυρα.
Τέλος βγήκαν από τη σκιά στην έβδομη πύλη και ο ζεστός ήλιος που φώτιζε τον τόπο πέρα απ’ το ποτάμι, καθώς ο Φρόντο βάδιζε στα ξέφωτα του Ιθίλιεν, έλαμπε κι εδώ στους λείους τοίχους και στις ριζωμένες κολόνες και στη μεγάλη καμάρα με την κατάκορφη πέτρα της σκαλισμένη, ώστε να μοιάζει με το κεφάλι κάποιου Βασιλιά με την κορόνα. Ο Γκάνταλφ ξεπέζεψε, γιατί απαγορεύονταν τα άλογα στο Κάστρο, και ο Ίσκιος δέχτηκε να τον απομακρύνουν, υπακούοντας στα απαλά λόγια του κυρίου του.
Οι Φύλακες της πύλης ήταν ντυμένοι στα μαύρα και τα κράνη τους είχαν παράξενο σχήμα, με ψηλό λόφο, μακριές παραγναθίδες που εφάρμοζαν κολλητά στο πρόσωπο και πάνω απ’ τις παραγναθίδες ήταν τοποθετημένα τα άσπρα φτερά των θαλασσοπουλιών τα κράνη όμως φεγγοβολούσαν με ασημένια φλόγα, γιατί ήταν στ’ αλήθεια φτιαγμένα από μίθριλ, κειμήλια της δόξας των παλιών ημερών. Στους μαύρους τους μανδύες ήταν κεντημένο με άσπρη κλωστή ένα λευκό δέντρο ανθισμένο, σαν το χιόνι κάτω από μια ασημένια κορόνα και αστέρια με πολλές μύτες. Αυτή ήταν η λιβρέα των κληρονόμων του Έλεντιλ και κανείς δεν τη φορούσε τώρα σ’ όλη την Γκόντορ, εκτός από τους Φρουρούς του Κάστρου μπροστά στην Αυλή του Σιντριβανιού, όπου κάποτε φύτρωνε το Λευκό Δέντρο.
Φαινόταν πως τα νέα για τον ερχομό τους είχαν κιόλας φτάσει πριν απ’ αυτούς· και αμέσως τους άνοιξαν, σιωπηλά και δίχως ερωτήσεις. Γρήγορα ο Γκάνταλφ διέσχισε την πλακοστρωμένη αυλή. Ένα όμορφο σιντριβάνι παιγνίδιζε εκεί στον πρωινό ήλιο και καταπράσινο γρασίδι φύτρωνε ολόγυρα· αλλά στη μέση. γερμένο πάνω απ’ τη λιμνούλα, στεκόταν ένα νεκρό δέντρο και οι σταγόνες πέφτοντας στάλαζαν θλιβερά στα γυμνά και σπασμένα κλωνάρια του και ξανάπεφταν στο καθάριο νερό.
Τα λόγια που είχε μουρμουρίσει ο Γκάνταλφ του ήρθαν στο μυαλό. Κα ύστερα βρέθηκε στις πόρτες της μεγάλης αίθουσας κάτω απ’ το γυαλιστερό πύργο· κι ακολουθώντας το μάγο πέρασε τους ψηλούς αμίλητους φύλακες της πόρτας και μπήκε στις δροσερές σκιές του πέτρινου σπιτιού.
Βάδιζαν σ’ έναν πλακοστρωμένο διάδρομο, μακρύ και άδειο, και καθώς προχωρούσαν, ο Γκάνταλφ μίλησε χαμηλόφωνα στον Πίπιν:
– Να προσέχεις τα λόγια σου, μαστρο-Πέρεγκριν! Τώρα δεν είναι ώρα για χομπιτοεξυπνάδες. Ο Θέοντεν είναι ένας καλοκάγαθος γέροντας. Ο Ντένεθορ όμως είναι διαφορετικός, υπερήφανος και πανούργος, που βαστάει από μεγαλύτερη γενιά κι έχει περισσότερη δύναμη, μόλο που δεν τον αποκαλούν βασιλιά. Θα μιλήσει όμως κυρίως σ’ εσένα και θα σου κάνει πολλές ερωτήσεις, μιας και μπορείς να του μιλήσεις για το γιο του τον Μπορομίρ. Τον αγαπούσε πάρα πολύ: παραπάνω απ’ όσο έπρεπε ίσως· και η αγάπη του ήταν τόσο μεγάλη γιατί ήταν διαφορετικοί χαρακτήρες. Αλλά με το πρόσχημα της αγάπης του Θα το Θεωρήσει ευκολότερο να μάθει ό,τι επιθυμεί από σένα, παρά από μένα. Μην του πεις τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται και άσε κατά μέρος το θέμα της αποστολής του Φρόντο. Αυτό θα το αναλάβω εγώ, όταν πρέπει. Και ούτε να πεις τίποτα για τον Άραγκορν, εκτός κι αν αναγκαστείς.