“Χωρίς τσάι!” είπε απότομα ο Λαν στην Εγκουέν. “Χωρίς φωτιά! Ακόμα δεν μπορούμε να τους δούμε, αλλά είναι εκεί πίσω, κάπου, ένας ή δύο Ξέθωροι και οι Τρόλοκ τους και ξέρουν ότι πήραμε αυτό το δρόμο. Δεν χρειάζεται να τους πούμε πού ακριβώς είμαστε”.
“Δεν το ζητούσα”, μουρμούρισε η Εγκουέν, κουκουλωμένη με το μανδύα της. “Απλώς το λαχταρούσα”.
“Αν ξέρουν ότι είμαστε στο δρόμο”, ρώτησε ο Πέριν, “γιατί δεν πηγαίνουν κατευθείαν στην Ασπρογέφυρα;”
“Ακόμα και ο Λαν δεν μπορεί να ταξιδέψει στο ανώμαλο έδαφος όσο γρήγορα θα πήγαινε από το δρόμο”, είπε ο Μουαραίν, διακόπτοντας τη Νυνάβε, “ειδικά εδώ, στους Λόφους του Άμπσερ”. Η Σοφία αναστέναξε εκνευρισμένη. Ο Ραντ αναρωτήθηκε, τι άραγε να μαγείρευε. Η Νυνάβε την πρώτη μέρα δεν έδινε την παραμικρή σημασία στην Άες Σεντάι και τις δύο τελευταίες μέρες προσπαθούσε συνεχώς να της μιλά για τα βότανα. Η Μουαραίν απομακρύνθηκε από τη Νυνάβε και συνέχισε λέγοντας, “Γιατί νομίζεις πως ο δρόμος καμπυλώνει για να τους αποφύγει; Και κάποια στιγμή θα αναγκαζόμασταν να επιστρέψουμε σ’ αυτό το δρόμο. Ίσως τους βρούμε μπροστά μας, αντί να τους δούμε να ακολουθούν”.
Ο Ραντ φάνηκε να δυσπιστεί, και ο Ματ μουρμούρισε κάτι σαν, “μεγάλη παράκαμψη”.
“Είδατε κανένα αγρόκτημα σήμερα το πρωί;” ρώτησε ο Λαν. “Ή καπνό από καμινάδα έστω; Δεν είδατε, επειδή από το Μπάερλον ως την Ασπρογέφυρα είναι ερημιά και τον Αρινέλε θα τον περάσουμε από την Ασπρογέφυρα. Είναι η μόνη γέφυρα που γεφυρώνει τον Αρινέλε νότια του Μάραντον, στη Σαλδαία”.
Ο Θομ ρουθούνισε και φύσηξε τα μουστάκια του. “Τι τους εμποδίζει να βάλουν κάποιον, κάτι, στην Ασπρογέφυρα;”
Από τα δυτικά ακούστηκε η ολολυγή ενός κέρατος. Ο Λαν έστριψε αμέσως το κεφάλι για να δει το δρόμο πίσω τους. Ο Ραντ ένιωσε ένα ρίγος. Ένα κομμάτι του εαυτού του έμεινε αρκετά γαλήνιο και σκέφτηκε πως ο ήχος απείχε δέκα μίλια, όχι παραπάνω.
“Τίποτα δεν τους εμποδίζει, Βάρδε”, είπε ο Πρόμαχος. “Εμπιστευόμαστε το Φως και την τύχη. Τώρα όμως ξέρουμε στα σίγουρα πως πίσω μας υπάρχουν Τρόλοκ”.
Η Μουαραίν χτύπησε τα χέρια της, σαν να τίναζε σκόνη. “Είναι ώρα να φεύγουμε”. Η Άες Σεντάι καβάλησε τη λευκή φοράδα της.
Έτρεξαν πατείς-με πατώ-σε στα άλογά τους, τάχυναν τις προσπάθειες τους, όταν ήχησε και δεύτερη φορά το κέρας. Αυτή τη φορά του απάντησαν κι άλλα και οι ψιλοί ήχοι που ήρθαν από τα δυτικά έμοιαζαν με μοιρολόι. Ο Ραντ ευθύς ετοιμάστηκε για καλπασμό με τον Κλάουντ και όλοι έπιασαν τα γκέμια με την ίδια βιασύνη. Όλοι, εκτός από τον Λαν και τη Μουαραίν. Ο Πρόμαχος και η Άες Σεντάι κοιτάχτηκαν γι’ αρκετή ώρα.
“Οδήγησέ τους, Μουαραίν Σεντάι”, είπε τελικά ο Λαν. “Εγώ θα επιστρέψω μόλις μπορέσω. Θα καταλάβεις αν αποτύχω”. Ακούμπησε το χέρι στη σέλα του Μαντάρμπ, πήδηξε στη ράχη του μαύρου επιβήτορα και κατηφόρισε το λόφο καλπάζοντας. Προς τα δυτικά. Τα κέρατα ήχησαν πάλι.
“Το Φως μαζί σου, τελευταίε Άρχοντα των Επτά Πύργων”, είπε η Μουαραίν, με τόσο χαμηλή φωνή, που ο Ραντ μόλις που την άκουσε. Η Άες Σεντάι πήρε μια βαθιά ανάσα και έστρεψε την Αλντίμπ προς τα ανατολικά. “Πρέπει να συνεχίσουμε”, είπε, και ξεκίνησε με αργό, σταθερό τροχασμό. Οι άλλοι την ακολούθησαν, κοντά μεταξύ τους.
Ο Ραντ στριφογύρισε στη σέλα για να ψάξει με το βλέμμα για τον Λαν, αλλά ο Πρόμαχος είχε ήδη χαθεί ανάμεσα στους λοφίσκους και τα άφυλλα δέντρα. Η Μουαραίν τον είχε αποκαλέσει τελευταίο Άρχοντα των Επτά Πύργων. Ο Ραντ αναρωτήθηκε τι σήμαινε αυτό. Του φαινόταν πως ήταν ο μόνος που το είχε ακούσει, όμως ο Θομ μασούσε τα μουστάκια του και έσμιγε τα φρύδια σκεφτικός. Ο Βάρδος έμοιαζε να ξέρει πολλά και διάφορα.
Τα κέρατα κάλεσαν και έλαβαν απάντηση άλλη μια φορά πίσω τους. Ο Ραντ σάλεψε στη σέλα του. Αυτή τη φορά είχαν ακουστεί πιο κοντά. Στα οκτώ μίλια. Ίσως επτά. Ο Ματ και η Εγκουέν κοίταξαν πάνω από τον ώμο τους και ο Πέριν ήταν καμπουριασμένος, σαν να περίμενε ότι κάτι θα τον χτυπούσε πισώπλατα. Η Νυνάβε έκανε λίγο πιο γρήγορα, για να πλησιάσει και να μιλήσει στη Μουαραίν.
“Δεν γίνεται να πάμε πιο γρήγορα;” τη ρώτησε. “Τα κέρατα πλησιάζουν”.
Η Άες Σεντάι κούνησε το κεφάλι. “Και γιατί μας αναγγέλλουν την παρουσία τους; Μήπως για να βιαστούμε, δίχως να σκεφτούμε τι μας περιμένει μπροστά;”
Συνέχισαν με τον ίδιο σταθερό ρυθμό. Κατά διαστήματα τα κέρατα κραύγαζαν πίσω τους και κάθε φορά ο ήχος ήταν κοντινότερος. Ο Ραντ έπαψε να υπολογίζει πόσο κοντά ήταν, αλλά η σκέψη του ερχόταν απρόσκλητη με κάθε οιμωγή. Υπολόγιζε με αγωνία πως ήταν στα πέντε μίλια, όταν ο Λαν εμφανίστηκε ξαφνικά, καλπάζοντας γύρω από το λόφο πίσω τους.
Στάθηκε μπροστά στη Μουαραίν, τράβηξε τα γκέμια του επιβήτορά του. “Τουλάχιστον τρεις γροθιές Τρόλοκ, με έναν Ημιάνθρωπο επικεφαλής της κάθε μιας. Μπορεί και πέντε”.