“Αν ήσουν τόσο κοντά που να τους δεις”, είπε η Μουαραίν ανήσυχη, “τότε μπορούσαν να σε δουν κι αυτοί. Μπορεί να σε πήραν από κοντά”.
“Δεν τον είδαν”. Η Νυνάβε μαζεύτηκε, καθώς όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω της. “Αν θυμάστε, ακολούθησα τη διαδρομή του”.
“Σιωπή”, διέταξε η Μουαραίν. “Ο Λαν μας λέει ότι ίσως υπάρχουν πεντακόσιοι Τρόλοκ πίσω μας”. Όλοι σιώπησαν άναυδοι και ο Λαν μίλησε ξανά.
“Και μειώνουν την απόσταση που μας χωρίζει. Θα πέσουν πάνω μας σε μια ώρα, ή και λιγότερο”.
Η Άες Σεντάι, σχεδόν μονολογώντας, είπε, “Αν είχαν τόσους πολλούς πριν, γιατί δεν τους χρησιμοποίησαν στο Πεδίο του Έμοντ; Αν δεν είχαν, πώς βρέθηκαν μετά εδώ;”
“Απλώθηκαν για να μας ωθήσουν μπροστά”, είπε ο Λαν, “κι έχουν ανιχνευτές που προχωρούν μπροστά από τις κύριες δυνάμεις τους”.
“Για να μας ωθήσουν πού;” είπε συλλογισμένα η Μουαραίν. Λες και της απαντούσε, ένα κέρας ήχησε βαθιά προς τα δυτικά, ένα μακρύ βογκητό, που αυτή τη φορά του απάντησαν και άλλα, μπροστά τους. Η Μουαραίν σταμάτησε την Αλντίμπ· οι άλλοι τη μιμήθηκαν και ο Θομ και η παρέα από το Πεδίο του Έμοντ κοίταξαν γύρω φοβισμένα. Κέρατα ακούστηκαν από μπροστά και από πίσω. Ο Ραντ φαντάστηκε πως είχαν μια θριαμβευτική νότα.
“Τι κάνουμε τώρα;” ζήτησε να μάθει θυμωμένα η Νυνάβε. “Πού πάμε;”
“Μονάχα ο βορράς και ο νότος μας απέμειναν”, είπε η Μουαραίν, λέγοντας φωναχτά τη σκέψη της, μάλλον, παρά σαν να απαντούσε στη Σοφία. “Προς το νότο είναι οι Λόφοι του Άμπσετ, έρημοι και άδειοι και ο Τάρεν, δίχως τρόπο να τον διασχίσουμε και δίχως πλοία να περνούν. Προς το βορρά, μπορούμε να φτάσουμε τον Αρινέλε πριν βραδιάσει και υπάρχει ελπίδα να βρούμε κάποιο εμπορικό πλοίο. Αν έχει σπάσει ο πάγος στο Μάραντον”.
“Υπάρχει ένα μέρος που δεν πατούν οι Τρόλοκ”, είπε ο Λαν, αλλά η Μουαραίν γύρισε απότομα να τον κοιτάξει.
“Όχι!” Έκανε νόημα στον Πρόμαχο και έσκυψαν τα κεφάλια κοντά, για να μιλήσουν χωρίς να τους ακούσουν οι άλλοι.
Τα κέρατα ήχησαν και το άλογο του Ραντ χόρεψε νευρικό.
“Προσπαθούν να μας φοβίσουν”, μούγκρισε ο Θομ, προσπαθώντας να συγκρατήσει το άτι του. Φαινόταν, εν μέρει, θυμωμένος κι, εν μέρει, σαν να είχαν πετύχει ο Τρόλοκ το σκοπό τους. “Προσπαθούν να μας τρομάξουν, για να πανικοβληθούμε και να το σκάσουμε. Τότε θα μας έχουν του χεριού τους”.
Η Εγκουέν έστριβε και κοίταζε, μια μπρος και μια πίσω, κάθε φορά που ακουγόταν κέρας, σαν να έψαχνε να δει τους πρώτους Τρόλοκ. Ο Ραντ ήθελε να κάνει το ίδιο, αλλά προσπάθησε να το κρύψει. Πλησίασε τον Κλάουντ κοντά της.
“Πάμε βόρεια”, ανακοίνωσε η Μουαραίν.
Τα κέρατα αλύχτησαν στριγκά, καθώς η ομάδα άφηνε το δρόμο και προχωρούσε με τροχασμό στους λόφους γύρω τους.
Οι λόφοι ήταν χαμηλοί, αλλά ο δρόμος ήταν όλο ανηφόρες και κατηφόρες, δίχως ούτε ένα επίπεδο σημείο, κάτω από δέντρα με γυμνά κλαριά και μέσα από ξεραμένους θάμνους. Τα άλογα ανηφόριζαν με κόπο τη μια πλαγιά και κατηφόριζαν μισογλιστρώντας την άλλη. Ο Λαν τους έβαλε ένα γοργό ρυθμό, ταχύτερο από τότε που ήταν στο δρόμο.
Τα κλαράκια μαστίγωναν το πρόσωπο και το στήθος του Ραντ. Γέρικα αναρριχητικά φυτά και κληματσίδες σκάλωναν στα χέρια του και, μερικές φορές, τραβούσαν το πόδι του από τον αναβολέα. Οι οιμωγές έγιναν συχνότερες, κοντινότερες.
Αν και ο Λαν τους οδηγούσε με σκληρό ρυθμό, δεν προχωρούσαν πολύ. Για κάθε μέτρο μπροστά έπρεπε να κάνουν δύο, ανηφορίζοντας ή κατηφορίζοντας, μοχθώντας για το καθένα. Και τα κέρατα πλησίαζαν. Δύο μίλια, σκέφτηκε. Μπορεί και λιγότερο.
Μετά από λίγο ο Λαν άρχισε να κοιτάζα πότε από τη μια μεριά και πότε από την άλλη και στις σκληρές γραμμές του προσώπου του ο Ραντ έβλεπε, για πρώτη φορά, κάτι που έμοιαζε με ανησυχία. Κάποια στιγμή, ο Πρόμαχος σηκώθηκε στους αναβολείς για να κοιτάξει πίσω τους το δρόμο απ’ όπου είχαν έρθει. Ο Ραντ το μόνο που έβλεπε ήταν δέντρα. Ο Λαν κάθισε πάλι στη σέλα και, καθώς συνέχισε να κοιτάζει το δάσος, τράβηξε ασυναίσθητα το μανδύα για να μην εμποδίζει το σπαθί του.
Ο Ραντ κοίταξε τον Ματ ερωτηματικά, αλλά εκείνος έκανε μια γκριμάτσα δείχνοντας την πλάτη του Πρόμαχου και σήκωσε τους ώμους αβέβαια.
Τότε, ο Λαν μίλησε πάνω από τον ώμο του. “Υπάρχουν Τρόλοκ κοντά”. Βγήκαν στην κορυφή ενός λόφου και άρχισαν να κατηφορίζουν την άλλη πλευρά. “Μερικοί ανιχνευτές, που τους έστειλαν μπροστά από τους άλλους. Μάλλον. Αν πέσουμε πάνω τούς, μείνετε μαζί μου πάση θυσία και κάνετε ό,τι κάνω. Πρέπει να συνεχίσουμε το δρόμο που πήραμε”.
“Μα το αίμα και τη στάχτη!” μουρμούρισε ο Θομ. Η Νυνάβε έκανε νόημα στην Εγκουέν να μείνει κοντά της.
Σκόρπιες συστάδες αειθαλών πρόσφεραν τη μόνη κάλυψη, αλλά ο Ραντ προσπαθούσε να κοιτάζει προς όλες τις κατευθύνσεις ταυτοχρόνως και τους γκρίζους κορμούς, που έβλεπε με την άκρη του ματιού, η φαντασία του τους έκανε Τρόλοκ. Και τα κέρατα ήταν κοντινότερα. Ακριβώς πίσω τους. Ήταν σίγουρος γι’ αυτό. Πίσω και πλησίαζαν.