Ο Ραντ δεν είχε όρεξη για γέλια. Ο Χάυαμ Κιντς είχε μιλήσει για παράξενες μορφές και σίγουρα υπήρχε Ξέθωρος τότε εκεί. “Τι είδους μορφές;”
“Τι είδους; Δεν ξέρω τι είδους. Παράξενες μορφές. Τρόλοκ, μάλλον. Ο Σκιάνθρωπος. Ο Λουζ Θέριν ο Σφαγέας αυτοπροσώπως, που επέστρεψε είκοσι μέτρα ψηλός. Τι είδους μορφές λες εσύ ότι θα φαντάζεται ο κόσμος, τώρα που τους έβαλαν στο νου την ιδέα; Ας μη χολοσκάμε κι εμείς”. Ο αφέντης Γκιλ τον κοίταξε για μια στιγμή. “Πας έξω, ε; Τι να πω, εγώ δεν έχω όρεξη, ακόμα και σήμερα, αλλά εδώ έμεινα σχεδόν μονάχος. Ούτε ο φίλος σου;”
“Ο Ματ δεν νιώθει καλά. Μπορεί μετά”.
“Ε, ας είναι έτσι. Να φυλάγεσαι, ακούς; Ακόμα και σήμερα, οι πιστοί της Βασίλισσας θα είναι λιγότεροι εκεί πέρα, που να κάψει το Φως τη μέρα που έζησα να δω. Καλύτερα βγες από το σοκάκι. Δυο αιμοκατάρατοι προδότες κάθονται στο δρόμο απέναντι και παρακολουθούν την εξώπορτά μου. Ξέρουν τι πιστεύω, μα το Φως!”
Ο Ραντ έβγαλε το κεφάλι και κοίταξε δεξιά κι αριστερά, πριν χωθεί στο στενάκι. Στην είσοδό του στεκόταν ένας μεγαλόσωμος άνδρας, που είχε προσλάβει ο αφέντης Γκιλ· έγερνε στο δόρυ του και κοίταζε τους περαστικούς, φαινομενικά αδιάφορα. Μόνο φαινομενικά, όπως ήξερε ο Ραντ. Τα μάτια αυτού του ανθρώπου —το όνομά του ήταν Λάμγκουιν— έβλεπαν τα πάντα κάτω από τα βαριά βλέφαρά τους και, παρά το ταυρίσιο κορμί του, ήταν σβέλτος σαν γάτα. Επίσης πίστευε πως η Βασίλισσα Μοργκέις ήταν το Φως ενσαρκωμένο, ή κάτι τέτοιο. Υπήρχαν καμιά δεκαριά σαν κι αυτόν, απλωμένοι γύρω από την Ευλογία της Βασίλισσας.
Τα αυτιά του Λάμγκουιν φάνηκαν να τινάζονται, καθώς ο Ραντ τον πλησίαζε, μα ο άνδρας δεν σταμάτησε να παρακολουθεί το δρόμο με το αδιάφορο ύφος του. Ο Ραντ ήξερε πως τον είχε ακούσει που πλησίαζε.
“Τα μάτια σου τέσσερα σήμερα, φίλε”. Η φωνή του Λάμγκουιν έμοιαζε με χαλίκια σε κατσαρόλα “Αν αρχίσουν φασαρίες, καλύτερα να είσαι εδώ να βοηθήσεις, παρά κάπου μ’ ένα μαχαίρι καρφωμένο στην πλάτη”.
Ο Ραντ κοίταξε το θηρίο, μα δεν φανέρωσε την έκπληξή του. Πάντα προσπαθούσε να κρύβει το σπαθί, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που άνθρωπος του αφέντη Γκιλ τον έπαιρνε για ψημένο σε καυγάδες. Ο Λάμγκουιν δεν τον ξανακοίταξε. Η δουλειά του ήταν να φυλά το πανδοχείο κι αυτό έκανε.
Ο Ραντ έβαλε το σπαθί πιο βαθιά στο μανδύα και χώθηκε στο πλήθος. Είδε τους δύο άνδρες, που είχε αναφέρει ο πανδοχέας, να στέκονται σε βαρέλια απέναντι από το πανδοχείο, έτσι που να βλέπουν πάνω από το πλήθος. Του φάνηκε πως δεν τον είχαν προσέξει να βγαίνει από το στενάκι. Όχι μόνο είχαν σπαθιά τυλιγμένα με λευκό ύφασμα και δεμένα με κόκκινο κορδόνι, αλλά φορούσαν λευκά περιβραχιόνια και λευκές κονκάρδες Πριν περάσει πολλές μέρες στο Κάεμλυν, είχε μάθει πως το κόκκινο δέσιμο στο σπαθί, τα κόκκινα περιβραχιόνια και οι κονκάρδες, σήμαιναν ότι κάποιος υποστήριζε τη Βασίλισσα Μοργκέις. Το λευκό χρώμα έλεγε πως η Βασίλισσα και τα πάρε-δώσε της με τις Άες Σεντάι και την Ταρ Βάλον έφταιγαν για όλα για στραβά. Για τον καιρό και για τις χαμένες σοδιές. Μπορεί ακόμα και για τον ψεύτικο Δράκοντα.
Δεν ήθελε να μπλέξει με τα πολιτικά του Κάεμλυν. Μόνο που τώρα ήταν πολύ αργά. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι είχε επιλέξει —κατά λάθος, αλλά ήταν πια γεγονός. Η κατάσταση στην πόλη είχε τραβήξει τόσο, που κανένας δεν μπορούσε να είναι ουδέτερος. Ακόμα και οι ξενομερίτες φορούσαν κονκάρδες και περιβραχιόνια, ή έντυναν τα σπαθιά τους, ενώ οι περισσότεροι φορούσαν το λευκό παρά το κόκκινο. Ίσως κάποιοι να μην το πίστευαν, αλλά ήταν μακριά από τα σπίτια τους και αυτή η άποψη επικρατούσε στο Κάεμλυν. Εκείνοι που υποστήριζαν τη Βασίλισσα έβγαιναν κατά ομάδες για δική τους προστασία, όσοι τολμούσαν να βγουν.
Σήμερα, όμως, τα πράγματα ήταν αλλιώς. Τουλάχιστον έτσι έδειχναν. Σήμερα το Κάεμλυν γιόρταζε μια νίκη του Φωτός επί της Σκιάς. Σήμερα θα έφερναν τον ψεύτικο Δράκοντα στην πόλη για να τον επιδείξουν στη Βασίλισσα, πριν τον πάρουν βόρεια, στην Ταρ Βάλον.
Για το δεύτερο, κανένας δεν μιλούσε. Φυσικά, κανείς εκτός από τις Άες Σεντάι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει έναν άνδρα που μπορούσε να χειριστεί τη Μία Δύναμη, μα κανείς δεν ήθελε να μιλήσει γι’ αυτό. Το Φως είχε κατατροπώσει τη Σκιά και στην πρώτη γραμμή της μάχης ήταν στρατιώτες του Άντορ. Για τη σημερινή μέρα, αυτό ήταν που είχε σημασία Για τη σημερινή μέρα, όλα τα άλλα μπορούσαν να ξεχαστούν.
Ο Ραντ αναρωτιόταν αν πράγματι ήταν έτσι. Το πλήθος έτρεχε, τραγουδούσε, ανέμιζε σημαίες, γελούσε, αλλά όσοι φορούσαν κόκκινο έμεναν μαζεμένοι σε ομάδες των δέκα και των είκοσι και δεν υπήρχαν γυναίκες ή παιδιά ανάμεσά τους. Του φαινόταν πως υπήρχαν δέκα που έδειχναν λευκό για κάθε έναν που διαλαλούσε την υποταγή του στη Βασίλισσα. Ευχήθηκε, όχι για πρώτη φορά, να ήταν φτηνότερο το λευκό ύφασμα εκείνη τη μέρα. Αλλά θα σε είχε βοηθήσει ο αφέντης Γκιλ, αν εμφανιζόσουν φορώντας το λευκό;