Ο Ογκιρανός έβαλε άλλο ένα λίθο, με κινήσεις υπερβολικά απαλές για τα χοντρά του δάχτυλα. Ο αφέντης Γκιλ κούνησε το κεφάλι και βρήκε πρόφαση στον ερχομό του Ραντ για να πάρει το βλέμμα από το τραπέζι. Ο Λόιαλ σχεδόν πάντα κέρδιζε στους λίθους. “Κι ό,τι άρχιζαν να με ζώνουν τα φίδια, παλικάρι μου. Σκεφτόμουν μήπως είχες μπλέξει με τους ασπροκέφαλους τους προδότες, ή μήπως έπεσες στον ζητιάνο, ίσως”.
Ο Ραντ στάθηκε για λίγο με το στόμα ορθάνοιχτο. Είχε ξεχάσει τον κουρελιάρη. “Τον είδα”, είπε τελικά, “μα αυτό δεν είναι τίποτα. Είδα και τη Βασίλισσα, και την Ελάιντα· να ποιο ήταν το πρόβλημα”.
Ο αφέντης Γκιλ ξεφύσηξε γελώντας. “Τη Βασίλισσα, ε; Μην μου το λες. Εμείς είχαμε εδώ τον Γκάρεθ Μπράυν στην κοινή αίθουσα και μπρατσοπάλευε με τον Άρχοντα Διοικητή των Τέκνων, αλλά η Βασίλισσα, ε... αυτό είναι το κάτι άλλο”.
“Μα το αίμα και τις στάχτες”, μούγκρισε ο Ραντ, “σήμερα όλοι με περνούν για ψεύτη”. Έριξε το μανδύα του στη ράχη μιας καρέκλας και σωριάστηκε σε μια άλλη. Είχε τόση υπερένταση, που δεν μπορούσε να γείρει πίσω αναπαυτικά. Κάθισε μπροστά-μπροστά, σκουπίζοντας το πρόσωπό του μ’ ένα μαντήλι. “Είδα τον ζητιάνο και με είδε και νόμισα... Δεν έχει σημασία αυτό. Σκαρφάλωσα τον τοίχο ενός κήπου, απ’ όπου θα μπορούσα να δω την πλατεία μπροστά στο Παλάτι, εκεί που πήγαν τον Λογκαίν. Κι έπεσα, από μέσα”.
“Κοντεύω να πιστέψω ότι δεν το λες γι’ αστείο”, είπε αργά ο πανδοχέας.
“Τα’βίρεν”, μουρμούρισε ο Λόιαλ.
“Μα συνέβη”, είπε ο Ραντ. “Το Φως να με βοηθήσει, συνέβη”.
Η δυσπιστία του αφέντη Γκιλ έλιωσε σιγά-σιγά, καθώς ο Ραντ μιλούσε και τη διαδέχθηκε η ανησυχία. Ο πανδοχέας άκουγε γέρνοντας μπροστά, ώσπου κατέληξε κουρνιασμένος μπροστά-μπροστά στην καρέκλα του, όπως ακριβώς και ο Ραντ. Ο Λόιαλ άκουγε ατάραχος, μόνο που μερικές φορές έτριβε την πλατιά του μύτη και οι τούφες των αυτιών του συσπώνταν.
Ο Ραντ τους είπε ό,τι είχε συμβεί, τα πάντα, εκτός από αυτό που του είχε ψιθυρίσει η Ελάιντα. Και το άλλο, που του είχε πει ο Γκάγουιν στην πύλη του Παλατιού. Το ένα δεν ήθελε να το σκέφτεται· το άλλο δεν είχε καμία σχέση με τα υπόλοιπα. Είμαι γιος τον Ταμ αλ’Θορ, έστω κι αν δεν γεννήθηκα στους Δύο Ποταμούς. Είμαι ο γιος τον! Είμαι από το αίμα των Δύο Ποταμών και ο Ταμ είναι ο πατέρας μου.
Ξαφνικά κατάλαβε πως είχε σταματήσει να μιλά, έχοντας βυθιστεί στις σκέψεις του και οι άλλοι τον κοίταζαν. Για μια πανικόβλητη στιγμή αναρωτήθηκε μήπως είχε πει πολλά.
“Λοιπόν”, είπε ο αφέντης Γκιλ, “ως εδώ ήταν όσο περίμενες τους φίλους σου. Θα πρέπει να φύγεις από την πόλη, γρήγορα. Το αργότερο σε δύο μέρες. Σου φτάνει ο καιρός για να ξαναφέρεις τον Ματ στα καλά του, ή μήπως θέλεις να φέρω την Μητέρα Γκραμπ;”
Ο Ραντ τον κοίταξε σαστισμένος. “Δύο μέρες;”
“Η Ελάιντα είναι σύμβουλος της Βασίλισσας Μοργκέις, δίπλα στον ίδιο τον Στρατηγό Γκάρεθ Μπράυν. Αν βάλει τους Φρουρούς της Βασίλισσας να ψάχνουν για σένα ―ο Άρχοντας Γκάρεθ δεν θα τη σταματήσει, παρά μόνο αν τους εμποδίζει από τα άλλα καθήκοντά τους- τότε, ε, οι Φρουροί θα κάνουν δυο μέρες για να ψάξουν σε όλα τα πανδοχεία του Κάεμλυν. Κι αυτό αν κάποια κακοτυχία δεν τους φέρει εδώ από την πρώτη μέρα, ή από την πρώτη ώρα Μπορεί να έχεις λίγο καιρό, αν αρχίσουν από το Στέμμα και το Λιοντάρι, αλλά μη χασομερήσεις”.
Ο Ραντ ένευσε αργά. “Αν δεν σηκώσω τον Ματ από το κρεβάτι, στείλε να έρθει η Μητέρα Γκραμπ. Μου έμειναν λίγα λεφτά. Μπορεί να φτάνουν”.
“Θα το κανονίσω εγώ με τη Μητέρα Γκραμπ”, είπε με βαρύ ύφος ο πανδοχέας. “Και νομίζω ότι μπορώ να σου δανείσω δυο άλογα. Έτσι τριμμένες που είναι οι μπότες σου, αν πας στην Ταρ Βάλον περπατώντας, θα τρυπήσουν πριν φτάσεις στα μισά του δρόμου”.
“Είσαι καλός φίλος”, είπε ο Ραντ. “Μου φαίνεται πως μόνο μπελάδες σου φέραμε, αλλά και πάλι μας βοηθάς. Είσαι καλός φίλος”.
Ο αφέντης Γκιλ φαινόταν αμήχανος. Σήκωσε τους ώμους και έβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του και χαμήλωσε τα μάτια. Μ’ αυτή την κίνηση, το βλέμμα του έπεσε στον άβακα των λίθων και κοίταξε απότομα αλλού. Ο Λόιαλ όντως κέρδιζε. “Α, καλά, ο Θομ μου στάθηκε καλός φίλος. Αφού έκανε τα πάντα για να σας βοηθήσει, κάτι μπορώ να κάνω κι εγώ”.
“Θα ήθελα να έρθω μαζί σου όταν φύγεις, Ραντ”, είπε ξαφνικά ο Λόιαλ.
“Νόμιζα ότι αυτό το είχαμε ξεκαθαρίσει, Λόιαλ”. Δίστασε ―ο αφέντης Γκιλ ακόμα δεν ήξερε για όλους τους κινδύνους- και μετά πρόσθεσε, “Ξέρεις τι μας περιμένει εμένα και τον Ματ, τι μας κυνηγά”.
“Σκοτεινόφιλοι”, απάντησε ο Ογκιρανός με ένα γαλήνιο μπουμπουνητό, “και Άες Σεντάι και το Φως ξέρει τι άλλο. Ή ο Σκοτεινός. Πάτε στην Ταρ Βάλον και υπάρχει ένα θαυμάσιο άλσος εκεί, το οποίο, απ’ ό,τι έχω ακούσει, οι Άες Σεντάι το περιποιούνται καλά. Όπως και να ’χει, υπάρχουν περισσότερα πράγματα να δει κανείς στον κόσμο εκτός από τα δάση. Πραγματικά είσαι τα’βίρεν, Ραντ. Το Σχήμα υφαίνεται γύρω σου και εσύ στέκεσαι στην καρδιά του”.