Ο Λόιαλ μετά χαράς άρχισε να λέει για τα στέντιγκ, για το πώς κατέληξε στην Ευλογία της Βασίλισσας και τι είχε δει στα ταξίδια του. Ο Ραντ δεν άργησε να γείρει πίσω, ακούγοντας με μισό αυτί. Τα είχε ξανακούσει, με πλήθος λεπτομερειών. Του Λόιαλ του άρεσε να μιλά και να μιλά επί μακρόν, όποτε είχε την παραμικρή ευκαιρία, αν και, συνήθως, έμοιαζε να πιστεύει πως κάθε ιστορία χρειαζόταν το υπόβαθρό διακοσίων ή τριακοσίων ετών για να γίνει αντιληπτή. Είχε αλλόκοτη αίσθηση του χρόνου· γι’ αυτόν τριακόσια χρόνια έμοιαζαν να είναι λογικό διάστημα για να είναι μια ιστορία ή μια εξήγηση πλήρης. Πάντα μιλούσε για την αναχώρηση του από το στέντιγκ σαν να είχε συμβεί πριν λίγους μήνες, αλλά στο τέλος είχε αποκαλυφθεί πως έλειπε πάνω από τρία χρόνια.
Οι σκέψεις του Ραντ στράφηκαν στον Ματ. Ένα εγχειρίδιο. Ένα φλογισμένο εγχειρίδιο, που ίσως τον σκοτώσει μόνο και μόνο επειδή το έχει μαζί του. Φως μου, δεν θέλω άλλες περιπέτειες. Αν τον θεραπεύσει, θα ’πρεπε όλοι να πάμε... όχι στην πατρίδα. Δεν μπορούμε να πάμε στην πατρίδα. Κάπου. Όλοι θα πάμε κάπου που να μην έχουν ακούσει για Άες Σεντάι, ή για τον Σκοτεινό. Κάπου.
Η πόρτα άνοιξε και, για μια στιγμή, ο Ραντ σκέφτηκε πως ακόμα ονειροπολούσε. Εκεί στεκόταν ο Ματ, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια, με το παλτό του κουμπωμένο ως την κορφή και το σκούρο κασκόλ τυλιγμένο στο μέτωπό του. Μετά ο Ραντ είδε τη Μουαραίν, με το χέρι της στον ώμο του Ματ και πίσω τους τον Λαν. Η Άες Σεντάι παρακολουθούσε τον Ματ με προσοχή, όπως βλέπει κανείς κάποιον που μόλις έχει σηκωθεί από το κρεβάτι μετά από αρρώστια Όπως πάντα, ο Λαν παρακολουθούσε τα πάντα, ενώ δεν έμοιαζε να παρακολουθεί τίποτα.
Ο Ματ έμοιαζε σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα άρρωστος. Το πρώτο, διστακτικό χαμόγελό του ήταν για όλους, αν και μόλις είδε τον Λόιαλ έμεινε να τον κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα, λες κι έβλεπε τον Ογκιρανό για πρώτη φορά. Σήκωσε τους ώμους, τίναξε το κεφάλι και ξανάστρεψε την προσοχή του στους φίλους του. “Ήταν... ε... δηλαδή...” Πήρε μια βαθιά ανάσα. “Το... ε... φαίνεται πως φερόμουν... ε... αλλόκοτα. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι πολλά”. Κοίταξε τη Μουαραίν ανήσυχα. Εκείνη του χαμογέλασε ενθαρρυντικά κι αυτός συνέχισε. “Τα πάντα μετά την Ασπρογέφυρα είναι θολά. Ο Θομ και ο...” Ανατρίχιασε και συνέχισε βιαστικά. “Όσο πιο μακριά από την Ασπρογέφυρα, τόσο πιο θολά είναι. Δεν θυμάμαι καθόλου που φτάσαμε στο Κάεμλυν”. Κοίταξε τον Λόιαλ σαστισμένος. “Καθόλου. Η Μουαραίν Σεντάι είπε ότι εγώ.. πάνω, πήγα να... ε...” Χαμογέλασε και ξαφνικά ήταν στ’ αλήθεια ο παλιός Ματ. “Δεν μπορείτε να κατηγορήσετε κάποιον γι’ αυτά που έκανε όταν ήταν τρελός, ε;”
“Πάντα ήσουν τρελός”, είπε ο Πέριν, και για μια στιγμή έμοιαζε κι αυτός με τον παλιό εαυτό του.
“Όχι”, είπε η Νυνάβε. Τα δάκρια έκαναν τα μάτια της να αστράφτουν, αλλά χαμογελούσε. “Κανείς μας δεν σε κατηγορεί”.
Ο Ραντ και η Εγκουέν άρχισαν να μιλούν ο ένας πάνω στον άλλο, να λένε στον Ματ πόσο χαρούμενοι ήταν, που τον έβλεπαν να είναι γερός και πόσο καλά φαινόταν και πρόσθεσαν, γελώντας, ότι ήλπιζαν πως τώρα θα παρατούσε τις φάρσες, μιας και ήταν ο ίδιος θύμα μιας τόσο άσχημης φάρσας. Ο Ματ ανταπέδωσε τα πειράγματα και βρήκε καρέκλα να κάτσει, κομπάζοντας όπως παλιά. Όπως καθόταν, χαμογελώντας ακόμα, άγγιξε αφηρημένα το παλτό του, σαν να ήθελε να βεβαιωθεί ότι ήταν ακόμα στη θέση του κάτι που είχε χώσει στη ζώνη και του Ραντ του κόπηκε η ανάσα.
“Ναι”, είπε χαμηλόφωνα η Μουαραίν, “ακόμα έχει το εγχειρίδιο”. Οι άλλοι συνέχιζαν να γελούν και να συζητούν, αλλά η Άες Σεντάι είχε προσέξει την αντίδραση του Ραντ και είχε δει τι την είχε προκαλέσει. Πλησίασε την καρέκλα του, έτσι που δεν χρειαζόταν να υψώσει τη φωνή της για να την ακούει αυτός καθαρά. “Δεν μπορώ να του το πάρω χωρίς να τον σκοτώσω. Η δέσμευση κράτησε πολύ και έγινε υπερβολικά ισχυρή. Ο κόμπος πρέπει να λυθεί στην Ταρ Βάλον είναι κάτι ανώτερο από μένα, από μια μόνη Άες Σεντάι, ακόμα κι αν έχει ανγκριάλ”.
“Αλλά δεν δείχνει πια άρρωστος”. Το συλλογίστηκε και σήκωσε το βλέμμα του πάνω της. “Όσο έχει το εγχειρίδιο, οι Ξέθωροι θα ξέρουν πού είμαστε. Και μερικοί Σκοτεινόφιλοι. Εσύ το είπες”.
“Το περιόρισα, κατά κάποιον τρόπο. Αν τώρα πλησιάσουν, τόσο ώστε να το νιώσουν, ούτως ή άλλως θα είναι δίπλα μας. Καθάρισα το μίασμα από πάνω του, Ραντ, και έκανα ό,τι μπορούσα για να επιβραδύνω την επιστροφή του, αλλά αυτό θα επιστρέψει, με τον καιρό, εκτός αν τον βοηθήσουν στην Ταρ Βάλον”.
“Καλά που πάμε εκεί, ε;” Σκέφτηκε ότι για την αιχμηρή ματιά που του έριξε η Μουαραίν ίσως να έφταιγε η παραίτηση στη φωνή του και η ελπίδα για κάτι άλλο.
Ο Λόιαλ είχε σηκωθεί και της υποκλινόταν. “Είμαι ο Λόιαλ, γιος του Άρεντ, του γιου του Χάλαν, Άες Σεντάι. Το στέντιγκ προσφέρει καταφύγιο στους Υπηρέτες του Φωτός”.