Ο Ραντ για μια στιγμή κοίταξε τον Πρόμαχο, χωρίς να καταλαβαίνει για τι μιλούσε. Είχε ξεχάσει τελείως το σπαθί του Ταμ, πάνω στην αναταραχή με την Άες Σεντάι. Δεν του φαινόταν πια τόσο βαρύ. “Ναι, έχει κι εκεί. Τι σημαίνει;”
“Δεν φανταζόμουν ότι θα βρω σπαθί με το σημάδι του ερωδιού σε τέτοιο μέρος”, είπε ο Λαν.
“Είναι του πατέρα μου”. Κοίταξε το σπαθί του Λαν, του οποίου η λαβή μόλις που φαινόταν από την άκρη του μανδύα· τα δύο σπαθιά έμοιαζαν πολύ, μόνο που το σπαθί του Πρόμαχου δεν είχε κανέναν ερωδιό. Το βλέμμα του στράφηκε πάλι στο κρεβάτι. Η αναπνοή του Ταμ έμοιαζε πιο ήρεμη· η τραχύτητα είχε χαθεί. Ήταν σίγουρος. “Το αγόρασε πριν πολύ καιρό”.
“Παράξενο να αγοράσει βοσκός τέτοιο πράγμα”.
Ο Ραντ κοίταξε λοξά τον Λαν. Αν ρωτούσε ένας ξένος για το σπαθί, θα ήταν κάτι που δεν τον αφορούσε. Για έναν Πρόμαχο, όμως... Ένιωσε, πάντως, ότι κάτι έπρεπε να πει. “Δεν το χρειαζόταν ποτέ, απ’ όσο ξέρω. Είπε ότι ήταν άχρηστο. Μέχρι χθες το βράδυ, τουλάχιστον. Τότε έμαθα ότι το είχε”.
“Το είπε άχρηστο, ε; Μάλλον δεν σκεφτόταν πάντα έτσι”. Ο Λαν άγγιξε για μια στιγμή με το δάχτυλό του τη θήκη στη μέση του Ραντ. “Υπάρχουν μέρη που ο ερωδιός είναι σύμβολο του δάσκαλου ξιφομάχου. Αυτή η λεπίδα πρέπει να ταξίδεψε σε παράξενο δρόμο, για να καταλήξει σ’ έναν βοσκό στους Δύο Ποταμούς”.
Ο Ραντ αγνόησε την κρυφή ερώτηση. Η Μουαραίν ακόμα δεν είχε σαλέψει. Μα, έκανε τίποτα η Άες Σεντάι; Τρεμούλιασε και έτριψε τα μπράτσα του, χωρίς να ξέρει, αν πραγματικά ήθελε να μάθει τι έκανε. Μια Άες Σεντάι.
Μια δική του ερώτηση πέρασε τότε από το νου του, μια, την οποία δεν ήθελε να ρωτήσει, στην οποία χρειαζόταν την απάντηση. “Ο δήμαρχος-” Έβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του, και πήρε βαθιά ανάσα. “Ο δήμαρχος είπε, ότι ο μόνος λόγος που γλίτωσε το χωριό ήταν εσύ κι αυτή”. Πίεσε τον εαυτό του να κοιτάξει τον Πρόμαχο. “Αν σου έλεγαν για έναν άνδρα στο δάσος... έναν άνδρα που τρόμαζε τους άλλους μόνο με το βλέμμα του... αυτό θα ήταν προειδοποίηση; Ένας άνδρας που το άλογό του δεν κάνει κανέναν ήχο; Και ο άνεμος δεν αγγίζει το μανδύα του; Θα ήξερες τι θα γινόταν; Θα μπορούσες εσύ και η Μουαραίν Σεντάι να το σταματήσετε, αν ξέρατε γι’ αυτόν;”
“Χωρίς πέντε ή έξι αδερφές μου, όχι”, είπε η Μουαραίν και ο Ραντ τινάχτηκε. Ήταν ακόμα γονατισμένη πλάι στο κρεβάτι, αλλά είχε πάρει τα χέρια από τον Ταμ και είχε μισογυρίσει, για να βλέπει τους δύο που κάθονταν στο παγκάκι. Η φωνή της δεν δυνάμωσε καθόλου, αλλά το βλέμμα της κόλλησε τον Ραντ στον τοίχο. “Αν, φεύγοντας από την Ταρ Βάλον, ήξερα ότι εδώ θα έβρισκα Τρόλοκ και Μυρντράαλ, θα έφερνα πεντ’ έξι, θα έφερνα δέκα, ακόμα κι αν έπρεπε να τις σύρω από το σβέρκο. Από μόνη μου, ενός μηνός προειδοποίηση ελάχιστο ρόλο θα έπαιζε. Μπορεί καθόλου. Έχουν ένα όριο αυτά που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, ακόμα και καλώντας τη Μία Δύναμη. Και υπήρχαν, μάλλον, αρκετοί περισσότεροι από εκατό Τρόλοκ συγκεντρωμένοι σ’ αυτή την περιοχή χθες το βράδυ. Μια ολόκληρη γροθιά”.
“Πάντως καλό θα ήταν, αν το ξέραμε”, είπε απότομα ο Λαν, απευθυνόμενος στον Ραντ. “Πότε ακριβώς τον είδες, και πού;”
“Αυτά δεν έχουν σημασία τώρα”, είπε η Μουαραίν. “Δεν θέλω να νομίζει το αγόρι ότι έφταιξε για κάτι, ενώ δεν φταίει. Κι εγώ φταίω. Το καταραμένο κοράκι χθες, το φέρσιμό του, έπρεπε να με προειδοποιήσει. Κι εσένα επίσης, παλιέ μου φίλε”. Η γλώσσα της πλατάγισε με θυμό. “Είχα τόση αυτοπεποίθηση που έφτανα στα όρια της αλαζονείας, ήμουν σίγουρη ότι το άγγιγμα του Σκοτεινού δεν θα είχε φτάσει τόσο μακριά. Ότι, ακόμα, δεν θα ήταν τόσο έντονο. Ήμουν τόσο σίγουρη”.
Ο Ραντ βλεφάρισε. “Το κοράκι; Δεν καταλαβαίνω”.
“Πτωματοφάγα”. Το στόμα του Λαν συσπάστηκε με απέχθεια. “Οι υποτακτικοί του Σκοτεινού βρίσκουν συχνά κατασκόπους μεταξύ των ζώων που τρέφονται από το θάνατο. Κυρίως τα κοράκια. Τα ποντίκια, μερικές φορές, στις πόλεις”.
Ένα ρίγος διαπέρασε τον Ραντ. Τα κοράκια, κατάσκοποι του Σκοτεινού; Τώρα υπήρχαν παντού κοράκια. Το άγγιγμα του Σκοτεινού, είχε πει η Μουαραίν. Ο Σκοτεινός ήταν πάντα εκεί —αυτό το ήξερε- αλλά, αν προσπαθούσες να περπατάς με το Φως, αν προσπαθούσες να ζήσεις με το καλό, και δεν τον ονομάτιζες, τότε δεν θα πείραζε. Έτσι πίστευαν όλοι, έτσι μάθαιναν από μωρά. Αλλά η Μουαραίν έμοιαζε να λέει...