“Ρώτησες τον δήμαρχο;” είπε ο Ματ απορώντας. “Είπε να μην το πούμε πουθενά”.
“Δεν του είπα γιατί τον ρωτούσα”, διαμαρτυρήθηκε ο Ραντ. “Εννοείτε ότι δεν μιλήσατε πουθενά; Δεν είπατε σε κανέναν να ξέρει ότι φεύγετε;”
Ο Πέριν έκανε μια μαζεμένη χειρονομία. “Σε κανέναν, έτσι είπε η Μουαραίν Σεντάι”.
“Αφήσαμε σημειώματα”, είπε ο Ματ. “Για τις οικογένειές μας. Θα τα βρουν το πρωί. Ραντ, η μητέρα μου νομίζει ότι η Ταρ Βάλον είναι ό,τι χειρότερο μετά το Σάγιολ Γκουλ”. Άφησε ένα γελάκι για να δείξει ότι δεν συμμεριζόταν τη γνώμη της. Δεν ήταν πολύ πειστικό. “Θα με κλείδωνε στο κελάρι, αν πίστευε ότι έστω μου πέρναγε από το μυαλό να πάω εκεί”.
“Ο αφέντης Λούχαν είναι πεισματάρης σαν πέτρα”, πρόσθεσε ο Πέριν, “και η κυρά Λούχαν είναι χειρότερη. Αν την έβλεπες. Σκάλιζε τα απομεινάρια του σπιτιού κι έλεγε μακάρι να ξανάρθουν οι Τρόλοκ για να τους περιλάβει...”
“Κάψε με, Ραντ”, είπε ο Ματ, “ξέρω ότι είναι Άες Σεντάι και τα λοιπά, αλλά οι Τρόλοκ ήταν στ’ αλήθεια εδώ. Αν δεν ξέρει μια Άες Σεντάι τι κάνουμε τώρα, τότε ποιος;”
“Δεν ξέρω”. Ο Ραντ έτριψε το κούτελό του. Το κεφάλι του πονούσε· δεν μπορούσε να βγάλει εκείνο το όνειρο από το νου του. “Ο πατέρας μου την πιστεύει. Ή τουλάχιστον συμφώνησε ότι πρέπει να φύγουμε”.
Ξαφνικά, η Μουαραίν βρέθηκε στην είσοδο. “Μίλησες στον πατέρα σου γι’ αυτό το ταξίδι;” Φορούσε σκούρα γκρι ρούχα από την κορφή ως τα νύχια και η φούστα της είχε ανοίγματα για να μπορεί να ανεβαίνει στο άλογο ιππαστί. Το μόνο χρυσό κόσμημα που φορούσε τώρα ήταν το δαχτυλίδι με το ερπετό.
Ο Ραντ κοίταξε το ραβδί της· παρά τις φλόγες που είχε δει δεν υπήρχε ίχνος καψίματος, ή έστω καπνιάς. “Δεν μπορούσα να φύγω χωρίς να του το πω”.
Εκείνη τον κοίταξε για μια στιγμή με σουφρωμένα τα χείλη, πριν στραφεί στους άλλους. “Μήπως αποφασίσατε κι εσείς ότι ένα σημείωμα δεν φτάνει;” Ο Ματ και ο Πέριν άρχισαν να μιλούν ταυτόχρονα και να τη διαβεβαιώνουν πως απλώς είχαν αφήσει σημειώματα, όπως τους είχε πει. Ένευσε, τους έκανε νόημα να σωπάσουν και έριξε μια αιχμηρή ματιά στον Ραντ. “Ότι έγινε είναι ήδη υφασμένο στο Σχήμα. Λαν;”
“Τα άλογα είναι έτοιμα”, είπε ο Πρόμαχος, “κι έχουμε αρκετά εφόδια για να φτάσουμε στο Μπάερλον με κάποιο περίσσευμα. Μπορούμε να φύγουμε ανά πάσα στιγμή. Προτείνω τώρα”.
“Όχι χωρίς εμένα”. Η Εγκουέν χώθηκε στο στάβλο, μ’ ένα δέμα στα χέρια τυλιγμένο μ’ ένα σάλι. Ο Ραντ παραλίγο θα σκόνταφτε μόνος του.
Το σπαθί του Λαν είχε μισοβγεί από τη θήκη του· όταν είδε ποια ήταν, ξανάκρυψε τη λεπίδα και το βλέμμα του ξαφνικά έγινε ανέκφραστο. Ο Πέριν και ο Ματ προσπάθησαν να πείσουν τη Μουαραίν ότι δεν είχαν πει στην Εγκουέν ότι θα έφευγαν. Η Άες Σεντάι τους αγνόησε· απλώς στάθηκε κοιτάζοντας την Εγκουέν, χτυπώντας σκεφτικά τα χείλη της με το δάχτυλο.
Η κουκούλα του σκούρου καφέ μανδύα της ήταν ανεβασμένη, όμως δεν έκρυβε την προκλητική στάση της απέναντι στη Μουαραίν. “Εδώ έχω όσα χρειάζομαι. Μαζί και τρόφιμα. Και δεν πρόκειται να με αφήσετε πίσω. Μάλλον δεν θα βρω άλλη ευκαιρία να δω τον κόσμο έξω από τους Δύο Ποταμούς”.
“Δεν είναι εκδρομή στο Νεροδάσος, Εγκουέν”, γρύλισε ο Ματ. Εκανε ένα βήμα πίσω, όταν εκείνη τον κοίταξε χαμηλώνοντας τα φρύδια.
“Σ’ ευχαριστώ, Ματ. Δεν το ήξερα. Νομίζεις ότι εσείς οι τρεις είστε οι μόνοι που θέλετε να δείτε τι υπάρχει εκεί έξω; Κι εγώ το ονειρευόμουν, τόσο καιρό όσο κι εσείς και δεν σκοπεύω να χάσω την ευκαιρία”.
“Πώς έμαθες ότι φεύγουμε;” ζήτησε να μάθει ο Ραντ. “Πάντως, δεν μπορείς να έρθεις μαζί μας. Δεν φεύγουμε επειδή μας αρέσει.
Μας κυνηγούν οι Τρόλοκ”. Τον κοίταξε κάπως συγκαταβατικά κι αυτός αναψοκοκκίνισε και, αμήχανος, ένιωσε μια ακαμψία στα μέλη του.
“Πρώτον”, του είπε υπομονετικά, “είδα τον Ματ να σέρνεται εδώ κι εκεί, βάζοντας τα δυνατά του να μην τον προσέξουν. Μετά είδα τον Πέριν, που προσπαθούσε να κρύψει ένα μεγάλο παλιοτσεκούρι κάτω από το μανδύα του. Ήξερα ότι ο Λαν είχε αγοράσει άλογο και ξαφνικά αναρωτήθηκα γιατί ήθελε κι άλλο. Κι αν είχε αγοράσει ένα, μπορούσε ν’ αγοράσει κι άλλα. Ένα αυτό. Δύο, που ο Ματ και ο Πέριν τριγυρνούσαν σαν ταυράκια που θέλουν να μοιάσουν μ’ αλεπούδες. Ε, μόνο μια απάντηση μπορούσα να δώσω. Δεν ξέρω αν με ξαφνιάζει που σε βρίσκω εδώ, Ραντ, μετά από εκείνα τα ονειροπολήματα που έλεγες. Αφού ήταν μέσα ο Ματ και ο Πέριν, έπρεπε να περιμένω ότι θα είσαι μπλεγμένος κι εσύ”.
“Πρέπει να φύγω, Εγκουέν”, είπε ο Ραντ. “Όλοι πρέπει να φύγουμε, αλλιώς οι Τρόλοκ θα ξαναγυρίσουν”.
“Οι Τρόλοκ!” Η Εγκουέν γέλασε δύσπιστα. “Ραντ, αν αποφάσισες να δεις τον κόσμο, τότε εντάξει, αλλά σε παρακαλώ, μη μου λες ιστορίες δίχως νόημα”.