«Μου φαίνεται πως δεν θα είσαι άσχημος όταν ξαναβάλεις λίγο βάρος πάνω σου», του είπε, «αλλά, προς το παρόν» ίσως να μπορούσες να φορέσεις κάτι».
Για μια στιγμή, ο Ματ συνέχισε να την ατενίζει· έπειτα, ξαφνικά, κατάλαβε ότι στεκόταν εκεί ολόγυμνος. Με το πρόσωπο κατακόκκινο, έτρεξε τρεκλίζοντας στο κρεβάτι, τύλιξε την κουβέρτα γύρω του σαν μανδύα και περισσότερο έπεσε, παρά κάθισε στην άκρη του στρώματος. «Συγγνώμη για το... θέλω να πω ότι... να, δεν περίμενα... ότι... ότι...» Πήρε μια βαθιά ανάσα. «Ζητώ συγγνώμη που με βρήκες σε αυτή την κατάσταση».
Ακόμα ένιωθε τα μάγουλά του πυρωμένα. Για μια στιγμή, ευχήθηκε να ήταν εκεί ο Ραντ —σε ό,τι κι αν είχε μεταμορφωθεί― ή ο Πέριν, για να τον συμβουλεύσουν. Πάντα έδειχναν να τα πάνε καλά με τις γυναίκες. Ακόμα και οι κοπέλες που ήξεραν ότι ο Ραντ ήταν σχεδόν λογοδοσμένος με την Εγκουέν τον χάζευαν, ενώ έμοιαζαν να σκέφτονται ότι το αργό φέρσιμο του Πέριν ήταν τρυφερό και ελκυστικό. Ο Ματ, όσο κι αν προσπαθούσε, πάντα κατάφερνε να γελοιοποιείται μπροστά στα κορίτσια. Όπως είχε κάνει τώρα.
«Δεν θα σε επισκεπτόμουν με αυτό τον τρόπο, Ματ» αλλά βρισκόμουν εδώ στο... στο Λευκό Πύργο —» Χαμογέλασε, λες και έβρισκε διασκεδαστικό το όνομα «― για άλλο σκοπό και ήθελα να δω πώς είσαι». Ο Ματ κοκκίνισε ξανά και τύλιξε πιο σφιχτά την κουβέρτα γύρω του, μα η γυναίκα δεν φαινόταν να τον περιπαίζει. Πλησίασε στο τραπέζι, πιο χαριτωμένα κι από κύκνο. «Πεινάς. Αυτό είναι αναμενόμενο, έτσι όπως δουλεύουν εδώ. Φρόντισε να τρως όλα όσα σου φέρνουν. Θα ξαφνιαστείς βλέποντας πόσο γρήγορα θα ξαναπάρεις βάρος και θα ανακτήσεις τη δύναμή σου».
«Με συγχωρείς», είπε με σεβασμό ο Ματ, «αλλά σε ξέρω; Δεν θέλω να σε προσβάλω, όμως μου φαίνεσαι... γνωστή». Εκείνη τον κοίταξε» ώσπου αυτός άρχισε να σαλεύει ανήσυχα. Τέτοια γυναίκα θα ήταν συνηθισμένη να τη θυμούνται.
«Ίσως να με έχεις δει», του είπε τελικά. «Κάπου. Λέγε με Σελήνη». Το κεφάλι της έγειρε λιγάκι· έμοιαζε να περιμένει ότι ο Ματ θα αναγνώριζε το όνομα.
Αυτό άγγιξε κάποια σκοτεινή πλευρά της μνήμης του. Του φαινόταν πως το είχε ξανακούσει, αλλά δεν ήξερε πότε ή πού. «Είσαι Άες Σεντάι, Σελήνη;»
«Όχι». Ο τόνος της ήταν απαλός, αλλά ασυνήθιστα εμφατικός.
Για πρώτη φορά την περιεργάστηκε, τώρα που μπορούσε να δει κάτι άλλο εκτός από την ομορφιά της. Η Σελήνη σχεδόν τον έφτανε στο ύψος, ήταν λεπτή και, όπως μάντευε ο Ματ από τις κινήσεις της, δυνατή. Δεν μπορούσε να εκτιμήσει την ηλικία της ―ένα-δυο χρόνια μεγαλύτερή του, ίσως ακόμα και δέκα― αλλά τα μάγουλά της ήταν απαλά. Το μενταγιόν της, από λεία, λευκά πετράδια και δουλεμένο ασήμι, ταίριαζε με τη φαρδιά ζώνη της, αλλά δεν φορούσε το δαχτυλίδι με το Μεγάλο Ερπετό. Η απουσία του δεν θα έπρεπε να τον εκπλήξει —καμία Άες Σεντάι δεν θα έλεγε απερίφραστα ότι δεν ήταν Άες Σεντάι― αλλά, όμως, αυτό έγινε. Η Σελήνη είχε έναν αέρα πάνω της —αυτοπεποίθηση, βεβαιότητα πως η δύναμή της ήταν ίση με οποιασδήποτε βασίλισσας και κάτι παραπάνω― τον οποίο πάντα συσχέτιζε με τις Άες Σεντάι.
«Δεν πιστεύω να είσαι μαθητευόμενη, έτσι δεν είναι;» Είχε ακούσει ότι οι μαθητευόμενες φορούσαν λευκά, αλλά δεν μπορούσε να το πιστέψει γι’ αυτήν. Κάνει την Ηλαίην να φαίνεται σαν κακομοίρα. Η Ηλαίην. Άλλο ένα όνομα που εμφανίστηκε στο νου του.
«Κάθε άλλο», είπε η Σελήνη στρίβοντας σαρκαστικά τα χείλη της. «Ας πούμε, απλώς, ότι είμαι κάποια της οποίας τα συμφέροντα συμπίπτουν με τα δικά σου. Αυτές οι... Άες Σεντάι σκοπεύουν να σε εκμεταλλευθούν, αλλά νομίζω πως, κατά βάση, θα σου αρέσει. Και θα το αποδεχτείς. Δεν χρειάζεται να σε πείσω να αναζητήσεις τη δόξα».
«Να με εκμεταλλευθούν;» Του ξανάρθε μια ανάμνηση, ότι είχε ο ίδιος κάνει αυτή τη σκέψη, αλλά για τον Ραντ, ότι οι Άες Σεντάι σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν τον Ραντ, όχι τον Ματ. Δεν με χρειάζονται, που να πάρει. Φως μου, δεν μπορεί να με χρειάζονται! «Τι εννοείς; Δεν είμαι κάποιος σπουδαίος. Είμαι άχρηστος για όλους, εκτός από μένα. Τι δόξα;»
«Ήξερα ότι αυτό θα σε δελέαζε. Εσένα, πάνω απ’ όλους».
Το χαμόγελό της τον έκανε να ζαλιστεί. Έξυσε το κεφάλι του. Η κουβέρτα γλίστρησε και την έπιασε βιαστικά, πριν πέσει. «Κοίτα να δεις, δεν ενδιαφέρονται για μένα». Μα για μένα, που φύσηξα το Κέρας; «Είμαι ένας αγρότης και τίποτα παραπάνω». Ίσως νομίζουν ότι έχω κάποια σχέση με τον Ραντ. Όχι, η Βέριν είπε... Δεν ήταν βέβαιος τι είχε πει η Βέριν, ή η Μουαραίν, αλλά νόμιζε ότι οι περισσότερες Άες Σεντάι δεν ήξεραν απολύτως τίποτα για τον Ραντ. Και όσο βρισκόταν εδώ, δεν ήθελε να μάθουν. «Ένας απλός χωριάτης. Θέλω μόνο να δω τον κόσμο και να ξαναγυρίσω στο αγρόκτημα του μπαμπά μου». Τι εννοεί, δόξα;