Η Σελήνη κούνησε το κεφάλι, σαν να είχε ακούσει τις σκέψεις του. «Είσαι πιο σημαντικός απ’ όσο νομίζεις τώρα. Οπωσδήποτε πολύ πιο σημαντικός απ’ όσο νομίζουν οι λεγόμενες Άες Σεντάι. Μπορείς να αποκτήσεις δόξα, αρκεί να καταλάβεις και να μην τις εμπιστεύεσαι».
«Εσύ, πάντως, μιλάς σαν να μην τις εμπιστεύεσαι». Λεγόμενες; Του ήρθε μια σκέψη, αλλά δεν κατόρθωσε να την πει. «Είσαι μια...; Είσαι...;» Δεν ήταν από τα πράγματα που θα μπορούσες να κατηγορήσεις κάποιον.
«Μια Σκοτεινόφιλη;» είπε χλευαστικά η Σελήνη. Αυτό φαινόταν να τη διασκεδάζει, όχι να τη θυμώνει. Έδειχνε περιφρόνηση. «Από εκείνους τους θλιβερούς οπαδούς του Μπα’άλζαμον, που νομίζουν πως θα τους δώσει αθανασία και εξουσία; Δεν ακολουθώ κανέναν. Υπάρχει ένας άντρας που θα στεκόμουν στο πλάι του, αλλά δεν ακολουθώ».
Ο Ματ γέλασε νευρικά. «Και βέβαια όχι». Μα το αίμα και τις στάχτες, μια Σκοτεινόφιλη δεν θα έλεγε ότι είναι Σκοτεινόφιλη. Αν είναι, μπορεί να κουβαλά φαρμακωμένο μαχαίρι πάνω της. Είχε την αόριστη ανάμνηση μιας γυναίκας, που ήταν ντυμένη σαν αριστοκράτισσα, μια Σκοτεινόφιλη, με ένα θανατηφόρο εγχειρίδιο στο λεπτό χεράκι της. «Δεν εννοούσα καθόλου τέτοιο πράγμα. Μοιάζεις... Μοιάζεις με βασίλισσα. Αυτό εννοούσα. Είσαι Κυρά;»
«Ματ, Ματ, πρέπει να μάθεις να μου έχεις εμπιστοσύνη. Θα σε εκμεταλλευτώ κι εγώ, βεβαίως —είσαι πολύ καχύποπτη φύση, ειδικά από τότε που άρχισες να κουβαλάς εκείνο το εγχειρίδιο και γι’ αυτό δεν πρόκειται να το αρνηθώ― αλλά με τον τρόπο που θα σε εκμεταλλευτώ, θα κερδίσεις πλούτη, εξουσία και δόξα. Δεν θα σε πιέσω. Ανέκαθεν πίστευα ότι οι άντρες αποδίδουν καλύτερα όταν τους πείθεις, παρά όταν τους εξαναγκάζεις. Αυτές οι Άες Σεντάι ούτε που καταλαβαίνουν πόσο σημαντικός είσαι και ο άλλος θα επιχειρήσει να σε αποθαρρύνει ή να σε σκοτώσει, αλλά εγώ μπορώ να σου δώσω αυτό που λαχταράς».
«Ο άλλος;» είπε απότομα ο Ματ. Να με σκοτώσει; Φως μου, τον Ραντ κυνηγούν, όχι εμένα. Πού ξέρει αυτή για το εγχειρίδιο; Μου φαίνεται ότι ολόκληρος ο Λευκός Πύργος το ξέρει. «Ποιος θέλει να με σκοτώσει;»
Η Σελήνη έσφιξε τα χείλη, σαν να είχε πει πολλά. «Ξέρεις τι θέλεις, Ματ, και το ξέρω κι εγώ πολύ καλά. Πρέπει να επιλέξεις ποιον να εμπιστευτείς για να σε βοηθήσει να το αποκτήσεις. Παραδέχομαι ότι θα σε εκμεταλλευτώ. Οι Άες Σεντάι δεν θα το έκαναν ποτέ. Θα σε οδηγήσω στη δόξα και στα πλούτη. Αυτές θα σε κρατήσουν δεμένο στο λουρί, μέχρι να πεθάνεις».
«Λες πολλά», είπε ο Ματ, «αλλά πού ξέρω τι είναι αλήθεια απ’ όλα αυτά; Πού ξέρω ότι μπορώ να σε εμπιστευτώ περισσότερο απ’ αυτές;»
«Ακούγοντας αυτά που σου λένε και αυτά που δεν σου λένε. Θα σου πουν ότι ο πατέρας σου ήρθε στην Ταρ Βάλον;»
«Ο μπαμπάς μου ήταν εδώ;»
«Ένας άντρας ονόματι Άμπελ Κώθον και ένας άλλος, ονόματι Ταμ αλ’Θορ. Ήρθαν και έκαναν φασαρία, ώσπου τους δέχτηκαν σε ακρόαση, έτσι έμαθα, και ήθελαν να μάθουν πού ήσασταν εσύ και οι φίλοι σου. Και η Σιουάν Σάντσε τους ξανάστειλε πίσω, στους Δύο Ποταμούς, με άδεια χέρια, χωρίς καν να τους φανερώσει ότι ήσασταν ζωντανοί. Άραγε, θα σου τα πουν αυτά, αν δεν ρωτήσεις; Μάλλον ούτε και τότε, επειδή ίσως προσπαθήσεις να το σκάσεις και να γυρίσεις στην πατρίδα σου».
«Ο μπαμπάς μου με νομίζει πεθαμένο;» είπε αργά ο Ματ.
«Γίνεται να μάθει ότι ζεις. Μπορώ να το φροντίσω αυτό. Σκέψου ποιον να εμπιστευτείς, Ματ Κώθον. Άραγε, θα σου πουν ότι, ενώ μιλάμε, ο Ραντ προσπαθεί να δραπετεύσει και ότι η εκείνη που ονομάζεται Μουαραίν τον κυνηγά; Θα σου πουν ότι το Μαύρο Άτζα μόλυνε το λατρευτό Λευκό Πύργο τους; Θα σου πουν, έστω, πώς σκοπεύουν να σε χρησιμοποιήσουν;»
«Ο Ραντ προσπαθεί να δραπετεύσει; Μα —» Ίσως να ήξερε ότι ο Ραντ είχε αυτοανακηρυχτεί Αναγεννημένος Δράκοντας και ίσως να μην το ήξερε, αλλά δεν θα της το έλεγε ο ίδιος. Το Μαύρο Άτζα! Μα το αίμα και τις στάχτες! «Ποια είσαι, Σελήνη; Αν δεν είσαι Άες Σεντάι, τότε τι είσαι;»
Το χαμόγελό της έκρυβε μυστικά. «Εσύ, απλώς να θυμάσαι ότι υπάρχει κι άλλη επιλογή. Δεν χρειάζεται να είσαι μαριονέτα του Λευκού Πύργου ή λεία των Σκοτεινόφιλων του Μπα’άλζαμον. Ο κόσμος είναι πιο περίπλοκος απ’ όσο μπορείς να φανταστείς. Πράξε ό,τι επιθυμούν αυτές οι Άες Σεντάι, προς το παρόν, αλλά να θυμάσαι τι επιλογές έχεις. Θα το κάνεις αυτό;»
«Δεν βλέπω να έχω κάποια επιλογή», είπε αυτός μελαγχολικά. «Μάλλον αυτό θα κάνω».
Τα χαρακτηριστικά της Σελήνης σκλήρυναν. Το φιλικό προσωπείο γλίστρησε από πάνω της, σαν φιδοπουκάμισο. «Μάλλον; Δεν ήρθα σε σένα έτσι όπως είμαι, να σου μιλήσω με αυτό τον τρόπο, για ένα “μάλλον”, Μάτριμ Κώθον». Άπλωσε το λεπτό χέρι της.
Το χέρι της ήταν άδειο, στεκόταν στην άλλη άκρη του δωματίου, αλλά ο Ματ έγειρε πίσω, μακριά από το χέρι της, σαν να την είχε πάνω του με ένα εγχειρίδιο. Δεν ήξερε γιατί, αλλά έβλεπε απειλή στα μάτια της και ο Ματ ήταν βέβαιος ότι ήταν αληθινή. Το δέρμα του άρχισε να τον γαργαλά και τον ξανάπιασε πονοκέφαλος.