«Ίσως όχι τόσο καιρό, παιδί μου. Αλλά αρκετό καιρό για να βεβαιωθούμε. Σίγουρα κι εσύ θα θέλεις το ίδιο. Θα σαλπάριζες με πλοίο, μη ξέροντας αν το σκαρί είναι σωστά καλαφατισμένο, ή αν υπήρχαν σάπιες σανίδες;».
«Δεν ξέρω πολλά από πλοία», μουρμούρισε ο Ματ. Μπορεί να ήταν αλήθεια. Οι Άες Σεντάι ποτέ δεν έλεγαν ψέματα, αλλά εδώ άκουγε πολλά «αν» και «ίσως». «Λείπω πολύ καιρό από το σπίτι, Μητέρα. Ο μπαμπάς και η μαμά μου μάλλον θα με έχουν για πεθαμένο».
«Αν θέλεις να τους γράψεις γράμμα, μπορώ να φροντίσω να φτάσει στο Πεδίο του Έμοντ».
Ο Ματ περίμενε, αλλά η Άες Σεντάι δεν συνέχισε. «Ευχαριστώ, Μητέρα», της είπε. Τόλμησε να αφήσει ένα γελάκι. «Με ξαφνιάζει λιγάκι που ο μπαμπάς μου δεν ήρθε να με ψάξει. Είναι από τους ανθρώπους που κάνουν τέτοια πράγματα». Δεν ήταν βέβαιος, αλλά του φάνηκε ότι η Άμερλιν δίστασε πριν απαντήσει.
«Ήρθε. Η Ληάνε του μίλησε».
Η Τηρήτρια, αμέσως, συμπλήρωσε: «Τότε ακόμα δεν ξέραμε πού ήσουν, Ματ. Του το είπα κι αυτός έφυγε πριν έρθουν τα πυκνά χιόνια. Του έδωσα λίγο χρυσάφι, για να διευκολύνω το ταξίδι της επιστροφής του».
«Αναμφίβολα», είπε η Άμερλιν, «θα χαρεί να μάθει νέα σου. Το ίδιο και η μητέρα σου, σίγουρα. Δώσε μου το γράμμα όταν το γράψεις και θα φροντίσω το ζήτημα».
Του το είχαν πει, αλλά είχε αναγκαστεί να ρωτήσει. Και δεν είπαν κουβέντα για τον μπαμπά τον Ραντ. Ίσως σκέφτηκαν ότι δεν θα με ενδιέφερε, ίσως επειδή... Που να καώ, δεν ξέρω. Ποιος βγάζει άκρη με τις Άες Σεντάι; «Ταξίδευα με ένα φίλο, τον Ραντ αλ’Θορ. Τον θυμάσαι. Ξέρεις αν είναι καλά; Πάω στοίχημα ότι και ο δικός του μπαμπάς ανησυχεί».
«Απ’ όσο ξέρω», είπε η Άμερλιν χωρίς να κομπιάσει, «το αγόρι είναι μια χαρά, αλλά ποιος μπορεί να πει με σιγουριά; Τον είδα μόνο μια φορά, τότε που είχε δει εσένα, στο Φαλ Ντάρα». Στράφηκε προς την Τηρήτρια. «Ίσως θέλει ένα κομματάκι πίτα, Ληάνε. Και κάτι για το λαιμό του, αν συνεχίσει να μιλάει τόσο πολύ. Θα φροντίσεις να του φέρουν;»
Η ψηλή Άες Σεντάι έφυγε μουρμουρίζοντας: «Στις προσταγές σου, Μητέρα».
Όταν η Άμερλιν στράφηκε πάλι στον Ματ, χαμογελούσε, αλλά τα μάτια της ήταν ένας γαλάζιος πάγος. «Υπάρχουν πράγματα που είναι επικίνδυνο να συζητάς, ακόμη και μπροστά στη Ληάνε. Περισσότεροι έχουν σκοτωθεί από απρόσεχτη γλώσσα παρά από άξαφνο μπουρίνι».
«Επικίνδυνο, Μητέρα;» Ξαφνικά, ένιωσε το στόμα του κατάξερο, αλλά αντιστάθηκε στην πειρασμό να γλείψει τα χείλη του. Φως μου, πόσα ξέρει για τον Ραντ; Μακάρι να μην είχε τόσα μυστικά η Μουαραίν. «Μητέρα, δεν ξέρω τίποτα το επικίνδυνο. Με δυσκολία θυμάμαι τα μισά απ’ όσα ξέρω».
«Θυμάσαι το Κέρας;»
«Ποιο κέρας είναι αυτό, Μητέρα;»
Η Άες Σεντάι σηκώθηκε και ορθώθηκε απειλητικά από πάνω του, τόσο γρήγορα που ο Ματ σχεδόν δεν πρόφτασε να δει την κίνησή της. «Αν πας να παίξεις μαζί μου, μικρέ, θα σε κάνω να παρακαλάς κλαίγοντας για τη μητέρα σου. Δεν έχω καιρό για παιχνίδια, ούτε κι εσύ. Τώρα, θυ-μά-σαι;»
Κρατώντας σφιχτά την κουβέρτα γύρω του, αναγκάστηκε να καταπιεί, πριν μπορέσει να πει: «Θυμάμαι, Μητέρα».
Εκείνη φάνηκε να χαλαρώνει κάπως και ο Ματ ανασήκωσε τους ώμους ανήσυχα. Ένιωθε σαν να σηκωνόταν από τη σανίδα του δήμιου.
«Ωραία. Πολύ ωραία, Ματ». Κάθισε αργά πίσω, μελετώντας τον. «Ξέρεις ότι είσαι συνδεμένος με το Κέρας;» Αυτός, εμβρόντητος, πρόφερε σιωπηλά τη λέξη «συνδεμένος» κι εκείνη ένευσε. «Νόμιζα ότι δεν το ήξερες. Ήσουν ο πρώτος που ήχησε το Κέρας του Βαλίρ από τότε που βρέθηκε. Για σένα, θα καλέσει νεκρούς ήρωες από τον τάφο. Για οποιονδήποτε άλλο, είναι ένα απλό κέρας ― όσο ζεις».
Ο Ματ πήρε μια βαθιά ανάσα. «Όσο ζω», είπε άτονα και η Αμερλιν ένευσε. «Θα μπορούσες να με αφήσεις να πεθάνω». Ένευσε πάλι. «Τότε θα μπορούσες να βάλεις να το ηχήσει όποιος ήθελες και θα δούλευε». Ένευσε ξανά. «Μα το αίμα και τις στάχτες! Θέλεις να το ηχήσω για σένα. Όταν έρθει η Τελευταία Μάχη, θέλεις να καλέσω ήρωες από τον τάφο για να πολεμήσουν τον Σκοτεινό για σένα. Μα το αίμα και τις στάχτες!»
Εκείνη ακούμπησε τον αγκώνα της στο μπράτσο της καρέκλας και στήριξε το πρόσωπό της με το χέρι. Το βλέμμα της δεν ξεκόλλησε από πάνω του. «Θα προτιμούσες την εναλλακτική λύση;»
Αυτός συνοφρυώθηκε κι έπειτα θυμήθηκε ποια ήταν η εναλλακτική λύση. Για να φυσήξει άλλος το Κέρας.., «Θέλεις να ηχήσω το Κέρας; Τότε θα το ηχήσω. Δεν είπα ποτέ ότι δεν θα το έκανα, έτσι δεν είναι;»
Η Άμερλιν άφησε έναν απηυδισμένο στεναγμό. «Μου θυμίζεις το θείο μου, τον Χούαν. Κανένας δεν τον έκανε ζάφτι. Κι από πάνω, του άρεσε να παίζει τυχερά παιχνίδια και προτιμούσε να διασκεδάζει παρά να δουλεύει. Πέθανε βγάζοντας παιδιά από ένα σπίτι που καιγόταν. Όσο είχε παιδιά μέσα, αυτός έμπαινε και ξανάμπαινε. Είσαι σαν κι αυτόν, Ματ; Θα είσαι εκεί όταν οι φλόγες ψηλώσουν;»