«Και γιατί να σου αρέσει, παιδί μου; Ή να το καταλαβαίνεις; Το μελετώ κοντά σαράντα χρόνια και ούτε μου αρέσει, ούτε το καταλαβαίνω». Η Βέριν έβαλε με προσοχή το φύλλο μέσα σε ένα σκληρό, δερμάτινο χαρτοφύλακα με μεταξωτή επένδυση και μετά στρίμωξε το χαρτοφύλακα σε μια στοίβα χαρτιά. «Αλλά δεν ήρθες εδώ γι’ αυτό». Έψαξε στο τραπέζι, μουρμουρίζοντας μόνη της και αρκετές φορές μόλις που πρόφτασε να πιάσει μια στοίβα βιβλίων ή χαρτιών, πριν αναποδογυρίσει. Στο τέλος, βρήκε μερικές σελίδες γραμμένες με ένα λεπτό, νευρικό γραφικό χαρακτήρα και δεμένες με ένα κορδόνι γεμάτο κόμπους. «Να, παιδί μου. Όσα είναι γνωστά για τη Λίαντριν και τις γυναίκες που έφυγαν μαζί της. Ονόματα, ηλικίες, Άτζα, πού γεννήθηκαν. Όσα μπόρεσα να βρω στα αρχεία. Ακόμα και πόσο καλά τα πήγαιναν στις σπουδές τους. Επίσης, τι ξέρουμε για τα τερ’ανγκριάλ που πήραν — όχι πολλά. Μόνο περιγραφές, ως επί το πλείστον. Δεν ξέρω αν κάτι απ’ αυτά θα βοηθήσει. Δεν είδα τίποτα χρήσιμο».
«Ίσως κάποια από εμάς βρει κάτι». Ένα απότομο κύμα καχυποψίας ξάφνιασε την Εγκουέν. Αν δεν αφαίρεσε κάτι. Η Άμερλιν έδειχνε να εμπιστεύεται τη Βέριν μόνο επειδή ήταν αναγκασμένη. Αν, όμως, η Βέριν ήταν στο Μαύρο Άτζα; Η Εγκουέν ταρακούνησε νοερά τον εαυτό της, για να συνέλθει. Είχε ταξιδέψει τόσο δρόμο μαζί με τη Βέριν, από το Τόμαν Χεντ ως την Ταρ Βάλον και δεν ήταν διατεθειμένη να πιστέψει ότι αυτή η παχουλή λόγια μπορούσε να είναι Σκοτεινόφιλη. «Σε εμπιστεύομαι, Βέριν Σεντάι». Μπορώ, στ’ αλήθεια;
Η Άες Σεντάι την ξανακοίταξε ανοιγοκλείνοντας τα μάτια και ύστερα κούνησε απότομα το κεφάλι, για να αποδιώξει τη σκέψη που είχε περάσει από το νου της, όποια κι αν ήταν. «Αυτός ο κατάλογος που σου έδωσα μπορεί να είναι σημαντικός, ή μπορεί και να είναι σπατάλη χαρτιού, αλλά δεν είναι ο λόγος που σε κάλεσα». Άρχισε να μετακινεί πράγματα στο τραπέζι, φτιάχνοντας μερικές τρεμάμενες στοίβες πιο ψηλές, για να ανοίξει χώρο. «Όπως μου έδωσε να καταλάβω η Ανάγια, ίσως γίνεις Ονειρεύτρια. Η τελευταία ήταν η Κοριάνιν Νεντέαλ, πριν τετρακόσια εβδομήντα τρία χρόνια και, απ’ όσα μπορώ να βρω από τα αρχεία, μόλις που της άξιζε ο τίτλος. Θα ήταν ενδιαφέρον, αν εσένα σου αξίζει».
«Με εξέτασε, Βέριν Σεντάι, αλλά δεν μπορούσε να πει με σιγουριά αν κάποια όνειρά μου πρόλεγαν το μέλλον».
«Αυτό είναι μόνο ένα μέρος απ’ όσα κάνει μια Ονειρεύτρια, παιδί μου. Ίσως το πιο μικρό. Η Ανάγια πιστεύει ότι τα κορίτσια πρέπει να μαθαίνουν με υπερβολικά αργό ρυθμό, κατά τη γνώμη μου. Κοίταξε εδώ». Με ένα δάχτυλο, η Βέριν ζωγράφισε μερικές παράλληλες γραμμές στη σκόνη που είχε μαζευτεί στην κερωμένη επιφάνεια του τραπεζιού. «Ας πούμε ότι αυτές αντιπροσωπεύουν κόσμους που ίσως υπήρχαν, αν είχαν ληφθεί διαφορετικές αποφάσεις, αν σημαντικά σημεία καμπής στο Σχήμα είχαν ακολουθήσει άλλο δρόμο».
«Ο κόσμοι τους οποίους φτάνουν οι Διαβατικές Πέτρες», είπε η Εγκουέν, για να δείξει ότι άκουγε τις διαλέξεις της Βέριν στο ταξίδι από το Τόμαν Χεντ. Τι σχέση μπορεί να είχαν με το αν ήταν Ονειρεύτρια ή όχι;
«Πολύ ωραία. Αλλά το Σχήμα μπορεί να είναι ακόμη πιο πολύπλοκο, παιδί μου. Ο Τροχός υφαίνει τις ζωές μας για να κάνει το Σχήμα της Εποχής, αλλά οι Εποχές υφαίνονται στη Δαντέλα των Εποχών, στο Μεγάλο Σχήμα. Ποιος ξέρει, όμως, αν αυτό είναι έστω και το ένα δέκατο της ύφανσης; Κάποιοι στην Εποχή των Θρύλων φαίνεται να πίστευαν πως υπήρχαν κι άλλοι κόσμοι —ακόμα πιο δύσκολο να βρεθούν απ’ όσο οι κόσμοι των Διαβατικών Πετρών, αν μπορείς να πιστέψεις κάτι τέτοιο― που είναι έτσι». Ζωγράφισε κι άλλες γραμμές, που διασταυρώνονταν με τις προηγούμενες. Για μια στιγμή, στάθηκε κοιτάζοντάς τες αμίλητη. «Το υφάδι και το στημόνι του υφαντού. Ίσως ο Τροχός του Χρόνου να παίρνει τους κόσμους και να υφαίνει ένα ακόμα μεγαλύτερο Σχήμα». Ορθώθηκε και τίναξε τα χέρια της. «Αυτό, πάντως, δεν είναι του παρόντος. Σε όλους αυτούς τους κόσμους, όποιες κι αν είναι οι άλλες παραλλαγές τους, μερικά πράγματα είναι σταθερά. Το ένα είναι ότι ο Σκοτεινός είναι φυλακισμένος σε όλους».
Ασυναίσθητα, η Εγκουέν πλησίασε για να κοιτάξει τις γραμμές που είχε ζωγραφίσει η Βέριν. «Σε όλους; Πώς γίνεται αυτό; Λες ότι υπάρχει ένας Πατέρας του Ψεύδους σε κάθε κόσμο;» Η σκέψη τόσων Σκοτεινών την έκανε να ανατριχιάσει.
«Όχι, παιδί μου. Υπάρχει ένας Δημιουργός, που υπάρχει παντού ταυτοχρόνως, σε όλους αυτούς τους κόσμους. Με τον ίδιο τρόπο, υπάρχει μόνο ένας Σκοτεινός, που επίσης υπάρχει σε όλους αυτούς τους κόσμους ταυτοχρόνως. Αν σε έναν κόσμο ελευθερωθεί από τη φυλακή που έφτιαξε ο Δημιουργός, ελευθερώνεται σε όλους. Όσο μένει φυλακισμένος σε έναν, μένει φυλακισμένος σε όλους».
«Αυτό δεν βγάζει νόημα», διαμαρτυρήθηκε η Εγκουέν.