«Θα προσέχω, Βέριν Σεντάι». Πραγματικό; Τα όνειρά μου είναι ήδη αρκετά άσχημα. Δεν θέλω όνειρα που αφήνουν ουλές! Θα το βάλω σε ένα σακούλι, θα το ρίξω σε μια σκοτεινή γωνιά και θα το αφήσω εκεί. Θα... Αλλά ήθελε να μάθει. Ήθελε να γίνει Άες Σεντάι και καμία Άες Σεντάι δεν είχε γίνει Ονειρεύτρια εδώ και περίπου πεντακόσια χρόνια. «Θα προσέχω πολύ». Έχωσε το δαχτυλίδι στο θύλακό της, τράβηξε το κορδόνι για να το κλείσει κι έπειτα πήρε τα χαρτιά που της είχε δώσει η Βέριν.
«Μην ξεχάσεις να το έχεις κρυμμένο, παιδί μου. Καμία μαθητευόμενη, ή έστω και Αποδεχθείσα, δεν θα έπρεπε να έχει κάτι τέτοιο στην κατοχή της. Αλλά ίσως σου φανεί χρήσιμο. Έχε το κρυμμένο».
«Μάλιστα, Βέριν Σεντάι». Ξανάφερε στο νου της την ουλή της Βέριν και σχεδόν ευχήθηκε να ερχόταν μια άλλη Άες Σεντάι και να της το έπαιρνε επιτόπου.
«Ωραία, παιδί μου. Πήγαινε τώρα. Η ώρα περνάει και πρέπει να σηκωθείς νωρίς, για να βοηθήσεις στο πρόγευμα. Καλόν ύπνο».
Η Βέριν έμεινε να κοιτάζει την πόρτα για αρκετή ώρα, όταν έκλεισε πίσω από την Εγκουέν. Η κουκουβάγια χουχούτισε απαλά. Τράβηξε κοντά της το κόκκινο κουτί, άνοιξε διάπλατα το καπάκι και κοίταξε σμίγοντας τα φρύδια αυτό που το γέμιζε σχεδόν όλο.
Σελίδες επί σελίδων, γραμμένες με έναν προσεγμένο γραφικό χαρακτήρα, που το μαύρο μελάνι είχε σχεδόν ξεθωριάσει έπειτα από σχεδόν πεντακόσια χρόνια. Ήταν οι σημειώσεις της Κοριάνιν Νεντέαλ, όσα είχε μάθει τα πενήντα χρόνια που μελετούσε αυτό το αλλόκοτο τερ’ανγκριάλ. Μυστικοπαθής γυναίκα η Κοριάνιν. Είχε αποκρύψει τις περισσότερες γνώσεις της απ’ όλους και τις είχε εμπιστευτεί μόνο σε αυτές τις σελίδες. Μόνο η τύχη και η συνήθεια να σκαλίζει παλιά χαρτιά στη βιβλιοθήκη είχαν οδηγήσει εκεί τη Βέριν. Απ’ όσο είχε μπορέσει να βρει, καμία Άες Σεντάι, εκτός από την ίδια, δεν ήξερε γι’ αυτό το τερ’ανγκριάλ· η Κοριάνιν είχε καταφέρει να σβήσει την ύπαρξή του από τα αρχεία.
Άλλη μια φορά σκέφτηκε να κάψει το χειρόγραφο, όπως είχε σκεφτεί και να το δώσει στην Εγκουέν. Αλλά θεωρούσε ανάθεμα την καταστροφή της γνώσης, οποιασδήποτε γνώσης. Κι όσο για το άλλο... Όχι. Το καλύτερο είναι να αφήσω τα πράγματα ως έχουν. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Άφησε το καπάκι να πέσει και να κλείσει. Τώρα, πού έβαλα εκείνο το ψύλλο;
Σμίγοντας τα φρύδια, άρχισε να ψάχνει στις στοίβες των βιβλίων και των χαρτιών για το δερμάτινο χαρτοφύλακα. Η Εγκουέν είχε ήδη χαθεί από τις σκέψεις της.
22
Το Τίμημα του Δαχτυλιδιού
Η Εγκουέν δεν είχε απομακρυνθεί πολύ από τα διαμερίσματα της Βέριν, όταν την απάντησε η Σέριαμ. Η Κυρά των Μαθητευομένων είχε σμίξει τα φρύδια ανήσυχη.
«Αν δεν είχε θυμηθεί κάποια ότι σε είχε δει να μιλάς με τη Βέριν, μπορεί να μη σε έβρισκα». Η Άες Σεντάι έμοιαζε ελαφρώς ενοχλημένη. «Έλα μαζί μου, παιδί μου. Καθυστερείς τους πάντες! Τι χαρτιά είναι αυτά;»
Η Εγκουέν τα έσφιξε λίγο πιο δυνατά. Προσπάθησε να μιλήσει με τόνο όλο ταπεινότητα και σέβας. «Η Βέριν Σεντάι πιστεύει ότι πρέπει να τα μελετήσω, Άες Σεντάι». Τι θα έκανε αν η Σέριαμ ζητούσε να τα δει; Τι δικαιολογία θα έβρισκε για να αρνηθεί, τι εξήγηση να δώσει για τις σελίδες αυτές, που μιλούσαν για τις δεκατρείς γυναίκες του Μαύρου Άτζα και τα τερ’ανγκριάλ που είχαν κλέψει;
Αλλά η Σέριαμ φαινόταν να είχε βγάλει τα χαρτιά από το νου της με το που είχε κάνει την ερώτηση. «Δεν έχει σημασία. Σε θέλουν, όλοι περιμένουν». Έπιασε την Εγκουέν από το μπράτσο και τη βίασε να ταχύνει το βήμα.
«Με θέλουν, Σέριαμ Σεντάι; Τι περιμένουν;»
Η Σέριαμ κούνησε αγανακτισμένη το κεφάλι. «Ξέχασες ότι θα γίνεις Αποδεχθείσα; Όταν έρθεις στο μελετητήριό μου αύριο, θα φοράς το δαχτυλίδι, αν και δεν νομίζω να σε παρηγορήσει πολύ».
Η Εγκουέν προσπάθησε να σταματήσει, αλλά η Λες Σεντάι την έσπρωξε πιο πέρα και πήραν μια στενή σκάλα, που στροβιλιζόταν και κατέβαινε ανάμεσα στους τοίχους της βιβλιοθήκης. «Απόψε; Κιόλας; Μα είμαι μισοκοιμισμένη, Άες Σεντάι, λερωμένη και... Νόμιζα ότι θα είχα μέρες μπροστά μου για να προετοιμαστώ. Για να είμαι έτοιμη».
«Ο χρόνος κυλά για όλες τις γυναίκες», είπε η Σέριαμ. «Ο Τροχός υφαίνει τα νήματά του όπως ο Τροχός το θέλει, όταν ο Τροχός το θέλει. Εκτός αυτού, πώς θα προετοιμαζόσουν; Ήδη ξέρεις όσα πρέπει να ξέρεις. Περισσότερα απ’ όσα ήξερε η φίλη σου, η Νυνάβε». Έσπρωξε την Εγκουέν σε μια στενή πορτούλα στο τέλος της σκάλας και τη τράβηξε να περάσει βιαστικά άλλο ένα χωλ, το οποίο έβγαζε σε μια ράμπα που κατηφόριζε στριφογυριστή.