«Σίγουρα θέλεις να δοκιμάσεις χωρίς το δαχτυλίδι;» ρώτησε χαμηλόφωνα η Νυνάβε.
«Σίγουρα», αποκρίθηκε η Εγκουέν όσο πιο γαλήνια μπορούσε. Το στομάχι της σφιγγόταν, όπως όταν είχε πρωτοδεί εκείνο τον Τρόλοκ απόψε, που κρατούσε την καημένη τη γυναίκα από τα μαλλιά και της έκοβε το λαιμό σαν κουνέλι. Κι έτσι ακριβώς τσίριζε η γυναίκα, σαν κουνέλι. Η Εγκουέν είχε σκοτώσει τον Τρόλοκ, μα τι καλό είχε κάνει αυτό; Η γυναίκα ήταν νεκρή, σαν τον Τρόλοκ. Μόνο η ψιλή τσιρίδα της δεν έλεγε να φύγει. «Αν δεν πετύχει, μπορώ αν ξαναδοκιμάσω με το δαχτυλίδι». Έγειρε μπροστά, για να σημαδέψει το κερί με το νύχι της. «Ξυπνήστε με όταν καεί ως εδώ. Φως μου, μακάρι να είχαμε ρολόι».
Η Ηλαίην γέλασε με μια κεφάτη τρίλια, που έμοιαζε σχεδόν αβίαστη. «Ρολόι σε κρεβατοκάμαρα; Η μητέρα μου έχει δέκα ρολόγια, όμως δεν άκουσα ποτέ να βάζει κανείς ρολόι σε κρεβατοκάμαρα».
«Ο πατέρας μου έχει ένα ρολόι», διαμαρτυρήθηκε η Εγκουέν, «το μοναδικό του χωριού και μακάρι να το είχαμε εδώ. Λες να καεί τόσο πολύ σε μία ώρα; Δεν θέλω να κοιμηθώ παραπάνω. Πρέπει να με ξυπνήσετε αμέσως μόλις η φλόγα φτάσει στο σημάδι. Αμέσως!»
«Θα σε ξυπνήσουμε», είπε η Ηλαίην γλυκά, για να την ηρεμήσει. «Το υπόσχομαι».
«Το πέτρινο δαχτυλίδι», είπε ξαφνικά η Αβιέντα. «Αφού δεν το χρησιμοποιείς, Εγκουέν, μήπως μπορεί κανείς —μία από μας― να το χρησιμοποιήσει για να έρθει μαζί σου;»
«Όχι», μουρμούρισε η Εγκουέν. Φως μου, μακάρι να έρχονταν όλες μαζί μου. «Σ' ευχαριστώ, όμως, για τη σκέψη».
«Μόνο εσύ μπορείς να το χρησιμοποιήσεις, Εγκουέν;» ρώτησε η Αελίτισσα.
«Οποιαδήποτε από μας», απάντησε η Νυνάβε, «ακόμα κι εσύ, Αβιέντα. Η γυναίκα που θα το βάλει δεν είναι ανάγκη να διαβιβάζει, αρκεί να κοιμηθεί και να έχει το δαχτυλίδι να αγγίζει το δέρμα της. Δεν ξέρουμε, ίσως κι ένας άντρας να μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Αλλά δεν ξέρουμε τον Τελ'αράν'ριοντ τόσο καλά όσο η Εγκουέν, ούτε τους κανόνες του».
Η Αβιέντα ένευσε. «Καταλαβαίνω. Μπορεί να κάνεις λάθη εκεί, που δεν ξέρεις τους κανόνες, και τα λάθη σου να σκοτώσουν όχι μόνο εσένα, αλλά και άλλες».
«Ακριβώς», είπε η Νυνάβε. «Ο Κόσμος των Ονείρων είναι ένα επικίνδυνο μέρος. Αυτό τουλάχιστον το ξέρουμε».
«Αλλά η Εγκουέν θα προσέχει», πρόσθεσε η Ηλαίην μιλώντας στην Αβιέντα, προφανώς όμως απευθύνοντας τα λόγια της στην Εγκουέν. «Το υποσχέθηκε. Θα κοιτάξει ολόγυρα —με προσοχή!― και τίποτα παραπάνω».
Η Εγκουέν συγκεντρώθηκε στο χάρτη. Προσεκτικά. Αν δεν φυλούσε τόσο ζηλότυπα το στρεβλωμένο, πέτρινο δαχτυλίδι της —το σκεφτόταν σαν δικό της· μπορεί ο Λευκός Πύργος να διαφωνούσε, αλλά δεν ήξεραν ότι το είχε― και αν είχε αφήσει την Ηλαίην και τη Νυνάβε να το χρησιμοποιήσουν πάνω από μια-δυο φορές η καθεμιά, ίσως τώρα να ήξεραν αρκετά και να μπορούσαν να έρθουν μαζί της. Όμως ο λόγος που απέφευγε να κοιτάξει τις άλλες γυναίκες δεν ήταν επειδή το είχε μετανιώσει. Δεν ήθελε να δουν το φόβο στα μάτια της.
Τελ'αράν'ριοντ. Ο Αθέατος Κόσμος. Ο Κόσμος των Ονείρων. Όχι τα όνειρα των απλών ανθρώπων, αν και αυτά μερικές φορές άγγιζαν φευγαλέα τον Τελ'αράν'ριοντ, σε όνειρα που έμοιαζαν αληθινά, σαν τη ζωή. Επειδή ήταν. Στον Αθέατο Κόσμο, κατά έναν παράξενο τρόπο, ό,τι συνέβαινε ήταν αληθινό. Τίποτα απ' όσα συνέβαιναν εκεί δεν επηρέαζε τον πραγματικό κόσμο —μια πόρτα που θα άνοιγε στον Κόσμο των Ονείρων παρέμενε κλειστή στον πραγματικό· ένα δέντρο που έκοβες εκεί, στεκόταν ακόμη εδώ― αλλά μια γυναίκα μπορούσε να σκοτωθεί εκεί, ή να σιγανευτεί. Η λέξη «παράξενο» αδυνατούσε να τον περιγράψει. Στον Αθέατο Κόσμο, ολόκληρος ο κόσμος ήταν διάπλατα ανοιχτός, καθώς και πολλοί άλλοι κόσμοι· όλοι οι τόποι ήταν προσπελάσιμοι. Ή τουλάχιστον ήταν προσπελάσιμη η αντανάκλαση τους στον Κόσμο των Ονείρων. Μπορούσε να διαβάσει εκεί την ύφανση του Σχήματος —το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον― κάποια που ήξερε τον τρόπο. Κάποια που ήταν Ονειρεύτρια. Είχε να φανεί Ονειρεύτρια στο Λευκό Πύργο από τον καιρό της Κοριάνιν Νεντέαλ, σχεδόν πεντακόσια χρόνια πριν.
Τετρακόσια εβδομήντα τρία χρόνια για την ακρίβεια, σκέφτηκε η Εγκουέν. Ή μήπως είναι τετρακόσια εβδομήντα τέσσερα τώρα; Πότε πέθανε η Κοριάνιν; Αν της δινόταν ποτέ η ευκαιρία να συνεχίσει την εκπαίδευσή της ως μαθητευόμενη στον Πύργο, να μελετήσει εκεί ως Αποδεχθείσα, ίσως να το μάθαινε. Υπήρχαν πολλά που μπορεί να μάθαινε τότε.