Ένας υπηρέτης με χρυσόμαυρη λιβρέα σταμάτησε και τον κοίταξε ανήσυχα. Ο ασημένιος δίσκος του ήταν γεμάτος μέχρι επάνω με τυλιγμένους επιδέσμους και βαζάκια με αλοιφές. Όταν κατάλαβε ότι ο Ματ τον είχε δει, τινάχτηκε.
Ο Ματ του πέταξε το χρυσό μάρκο στο δίσκο. «Από τον πιο μεγάλο βλάκα του κόσμου. Κοίτα να το ξοδέψεις συνετά, σε γυναίκες και κρασί».
«Σε... Σε ευχαριστώ, Άρχοντά μου», ψέλλισε ο άνθρωπος σαστισμένος.
Ο Ματ τον άφησε να στέκεται εκεί. Ο πιο μεγάλος βλάκας τον κόσμου. Να τι είμαι!
14
Έθιμα Του Μαγιέν
Ο Πέριν κούνησε το κεφάλι όταν η πόρτα έκλεισε πίσω από τον Ματ. Ήταν πιο πιθανό ο Ματ να χτυπήσει το κεφάλι του με σφυρί, παρά να γυρίσει στους Δύο Ποταμούς. Εκτός αν έπρεπε. Ο Πέριν ευχήθηκε να είχε κι αυτός τρόπο να αποφύγει την επιστροφή. Αλλά δεν υπήρχε διέξοδος· ήταν γεγονός, βαρύ και αναπόφευκτο. Η διαφορά μεταξύ του Ματ και του Πέριν βρισκόταν στο γεγονός ότι αυτός ήταν διατεθειμένος να το αποδεχτεί, ακόμα κι όταν δεν ήθελε.
Μούγκρισε καθώς έβγαζε το πουκάμισό του, παρ' όλο που πρόσεχε. Ολόκληρος ο αριστερός ώμος του ήταν μια μεγάλη μελανάδα, που είχε ήδη ξεθωριάσει και είχε πάρει μια καφεκίτρινη απόχρωση. Ένας Τρόλοκ είχε ξεφύγει από το τσεκούρι του και μόνο χάρη στη γοργή αντίδραση της Φάιλε με το μαχαίρι η μελανάδα δεν ήταν κάτι χειρότερο. Ο ώμος του τον δυσκόλευε όταν ήθελε να πλυθεί, τουλάχιστον όμως το Δάκρυ είχε πάντα κρύο νερό.
Είχε πακετάρει και ήταν έτοιμος. Μόνο μια αλλαξιά ρούχα έμενε έξω από τα σακίδια, για να τη φορέσει το πρωί. Μόλις έβγαινε ο ήλιος, θα πήγαινε να βρει τον Λόιαλ. Δεν είχε νόημα να ενοχλήσει τον Ογκιρανό απόψε. Μάλλον θα είχε ήδη πέσει στο κρεβάτι, όπως σκόπευε να κάνει σύντομα κι ο Πέριν. Το μόνο πρόβλημα που δεν είχε καταφέρει να αντιμετωπίσει ήταν η Φάιλε. Θα ήταν προτιμότερο να μείνει ακόμα και στο Δάκρυ, από το να έρθει μαζί του.
Η πόρτα άνοιξε, ξαφνιάζοντάς τον. Ένα άρωμα πλανήθηκε στον αέρα μόλις έτριξε το πορτόφυλλο· του θύμισε ανθισμένα αναρριχητικά φυτά σε μια καυτή, καλοκαιριάτικη νύχτα. Μια σκανδαλιστική ευωδιά, όχι βαριά, τουλάχιστον για κάποιον που δεν ήταν σαν τον Πέριν, αλλά δεν ήταν από εκείνες που θα έβαζε η Φάιλε. Πάντως, ξαφνιάστηκε ακόμα περισσότερο όταν μπήκε η Μπερελαίν στο δωμάτιό του.
Κρατώντας την άκρη της πόρτας, η Μπερελαίν έπαιξε τα μάτια και τότε ο Πέριν κατάλαβε πόσο χαμηλό πρέπει να της φαινόταν το φως. «Πας κάπου;» τον ρώτησε διστακτικά. Όπως τη φώτιζαν από πίσω οι λάμπες του διαδρόμου, του ήταν δύσκολο να μην κολλήσει το βλέμμα πάνω της.
«Μάλιστα, Αρχόντισσά μου». Υποκλίθηκε· αδέξια, αλλά ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε. Ας τον κορόιδευε όσο ήθελε η Φάιλε, αυτός δεν έβλεπε το λόγο να φερθεί με αγένεια. «Το πρωί».
«Το ίδιο κι εγώ». Έκλεισε την πόρτα και σταύρωσε τα χέρια κάτω από το στήθος της. Εκείνος πήρε το βλέμμα του αλλού και την κοίταξε με την άκρη του ματιού, για να μη νομίσει αυτή ότι τη χάζευε. Η Μπερελαίν συνέχισε, χωρίς να έχει προσέξει την αντίδρασή του. Η μία και μοναδική φλόγα του κεριού καθρεφτιζόταν στα μαύρα μάτια της. «Μετά τα αποψινά... Αύριο θα φύγω με άμαξα για το Γκόνταν και από κει θα πάρω πλοίο για το Μαγιέν. Έπρεπε να είχα φύγει εδώ και μέρες, αλλά νόμιζα ότι θα υπήρχε τρόπος να ξεδιαλύνω την κατάσταση. Φυσικά δεν υπήρχε. Έπρεπε να το καταλάβω από την αρχή. Τα αποψινά με έπεισαν. Ο τρόπος που εκείνος... Οι κεραυνοί που κυλούσαν στους διαδρόμους. Αύριο θα φύγω».
«Αρχόντισσά μου», είπε μπερδεμένος ο Πέριν, «γιατί μου το λες;»
Η Μπερελαίν τίναξε το κεφάλι της με τέτοιο τρόπο, που ο Πέριν θυμήθηκε μια φοράδα που είχε πεταλώσει μερικές φορές στο Πεδίο του Έμοντ· η φοράδα εκείνη προσπαθούσε να τον δαγκώσει. «Για να το πεις στον Άρχοντα Δράκοντα, φυσικά».
Ούτε κι αυτό του φαινόταν λογικό. «Μπορείς να του το πεις μόνη σου», είπε με μια δόση αγανάκτησης. «Δεν προλαβαίνω να παίξω τον αγγελιοφόρο πριν φύγω».
«Νομίζω... ότι δεν θα ήθελε να με δει».
Όλοι οι άντρες θα ήθελαν να τη δουν και ήταν πανέμορφη· η Μπερελαίν σίγουρα το ήξερε καλά. Του Πέριν του φάνηκε ότι είχε αλλάξει αυτό που πήγαινε να πει. Μήπως την είχε τρομάξει αυτό που είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα στην κρεβατοκάμαρα του Ραντ; Ή μήπως ήταν η επίθεση και ο τρόπος που είχε δώσει τέλος ο Ραντ; Ίσως, αλλά δεν ήταν από τις γυναίκες που τρομάζουν εύκολα, κρίνοντας από τον ψύχραιμο τρόπο που τον ατένιζε. «Δώσε το μήνυμά σου σε κανέναν υπηρέτη. Αμφιβάλλω αν θα ξαναδώ τον Ραντ πριν φύγω. Βρες έναν υπηρέτη, οποιονδήποτε, και θα του πάει το μήνυμα».
«Θα ήταν καλύτερα να το πάρει από σένα, που είσαι φίλος του Άρχοντα Δρ...»
«Δώσε το σε κανέναν υπηρέτη. Ή σε κάποιον Αελίτη».
«Δεν θα κάνεις αυτό που σου ζητώ;» ρώτησε αυτή χωρίς να πιστεύει τα αφτιά της.