Ήταν σίγουρη ότι αυτός ήταν ο τρόπος. Την ενόχλησε που μάθαινε ότι δεν γινόταν. Αλλά «ανόητη μικρή»;
«Δεν είμαι μικρή», είπε απότομα. Της ήρθε να τραβήξει την κοτσίδα της, αλλά αντίθετα έσφιξε τη γροθιά στο πλευρό της· για κάποιο λόγο, τον τελευταίο καιρό ένιωθε παράξενα όταν τραβούσε τις κοτσίδες της. «Ήμουν Σοφία στο Πεδίο του Έμοντ πριν γίνω... Άες Σεντάι» —τώρα δεν δυσκολευόταν σχεδόν καθόλου να πει το ψέμα― «και έλεγα σε γυναίκες μεγάλες σαν και σας πότε να κάτσουν κάτω και να κλείσουν το στόμα. Αν ξέρετε πώς να με βοηθήσετε, πείτε το και μην αρχίζετε τις ανόητες προειδοποιήσεις για το τι είναι επικίνδυνο. Ξέρω πότε υπάρχει κίνδυνος».
Ξαφνικά κατάλαβε ότι, αντί για μία, τώρα είχε δύο πλεξούδες, μια πάνω από κάθε αφτί, οι οποίες είχαν πλεγμένες μέσα τους κόκκινες κορδέλες, που σχημάτιζαν ένα φιόγκο στην άκρη. Η φούστα της ήταν τόσο κοντή που έδειχνε τα γόνατά της, φορούσε μια φαρδιά, λευκή φούστα σαν τις Σοφές, ενώ τα παπούτσια και οι κάλτσες της είχαν χαθεί. Πώς είχε γίνει αυτό; Σίγουρα ποτέ της δεν είχε σκεφτεί να φορέσει κάτι τέτοιο. Η Εγκουέν βιάστηκε να κρύψει το στόμα με το χέρι. Ήταν αποσβολωμένη; Σίγουρα πάντως αποκλείεται να γελούσε.
«Οι ανεξέλεγκτες σκέψεις», είπε η Άμυς, «μπορεί να είναι πράγματι πολύ ενοχλητικές, Νυνάβε Σεντάι, μέχρι να μάθεις». Παρά τον αδιάφορο τόνο της, τα χείλη της σάλεψαν, σαν να ήταν έτοιμη να γελάσει.
Η Νυνάβε μόλις που κατάφερε να μείνει ανέκφραστη. Δεν μπορεί να το προκαλούσαν αυτές. Δεν μπορεί! Πάλεψε να αλλάξει ξανά, και ήταν πράγματι μια πάλη, σαν κάτι να την κρατούσε όπως ήταν. Τα μάγουλά της γίνονταν ολοένα και πιο κόκκινα. Ξαφνικά, πάνω που ήταν έτοιμη να υποχωρήσει και να ζητήσει τη συμβουλή τους, ή ακόμα και βοήθεια, τα ρούχα και τα μαλλιά της ξανάγιναν όπως ήταν. Κούνησε τα δάχτυλα των ποδιών της με χαρά μέσα στα ωραία, γερά παπούτσια της. Ήταν πράγματι μια παράξενη, αδέσποτη σκέψη. Πάντως δεν θα ανέφερε τις υποψίες της· φαίνονταν να το απολαμβάνουν, ακόμα και η Εγκουέν. Δεν είμαι εδώ για κανένα χαζοδιαγωνισμό. Δεν θα το καταδεχτώ.
«Αφού δεν μπορώ να μπω στο όνειρό της, μπορώ να τη φέρω στον Κόσμο των Ονείρων; Χρειάζομαι έναν τρόπο να της μιλήσω».
«Δεν θα σου το διδάσκαμε, ακόμα κι αν ξέραμε πώς», είπε η Άμυς, σφίγγοντας γύρω της θυμωμένα την εσάρπα της. «Είναι πράγμα του κακού αυτό που ζητάς, Νυνάβε Σεντάι».
«Εδώ θα ήταν ανήμπορη, όσο εσύ στο δικό της όνειρο». Η λεπτή φωνή της Μπάιρ ήταν σκληρή, σαν σίδερο. «Δεν πρέπει να φέρεις ποτέ κανέναν στο όνειρο ― τούτο το μάθημα παραδίνεται από τη μια ονειροβάτισσα στην άλλη, ξεκινώντας από την πρώτη. Λέγεται ότι αυτό έκανε η Σκιά τις τελευταίες μέρες της Εποχής των Θρύλων».
Η Νυνάβε κούνησε τα πόδια της κάτω από εκείνες τις σκληρές ματιές· συνειδητοποίησε ότι είχε το χέρι γύρω από την Εγκουέν και έμεινε ακίνητη. Δεν θα έδειχνε στην Εγκουέν ότι την τάραζαν. Όχι ότι την είχαν ταράξει. Μπορεί να είχε σκεφτεί πώς ήταν να την τραβούν μπροστά στον Κύκλο των Γυναικών πριν εκλεγεί Σοφία, αλλά αυτό δεν είχε να κάνει με τις Σοφές. Σιγουριά, αυτό ήθελε... Την κοίταζαν. Μπορεί να ήταν αχνές αυτές οι γυναίκες, αλλά στο βλέμμα μπορούσαν να παραβγούν με τη Σιουάν Σάντσε. Ειδικά η Μπάιρ. Όχι ότι τη φόβιζαν, αλλά τώρα έβλεπε ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να δείξει λίγη σύνεση. «Η Ηλαίην κι εγώ χρειαζόμαστε βοήθεια. Το Μαύρο Άτζα είναι κοντά σε κάτι που μπορεί να βλάψει τον Ραντ. Αν το βρουν πριν από μας, ίσως μπορέσουν να τον ελέγξουν. Πρέπει να το βρούμε πρώτες. Αν υπάρχει κάτι άλλο που μπορείτε να κάνετε, κάτι που μπορείτε να μου πείτε... Οτιδήποτε».
«Άες Σεντάι», είπε η Άμυς, «ακόμα και την παράκληση την κάνεις να μοιάζει με απαίτηση». Το στόμα της Νυνάβε σφίχτηκε —απαίτηση; Μα μόνο που δεν τις είχε ικετέψει! Απαίτηση, αν ήταν δυνατόν!― αλλά η Αελίτισσα δεν φάνηκε να το προσέχει. Ή ίσως είχε προτιμήσει να το αγνοήσει. «Όμως όταν υπάρχει κίνδυνος για τον Ραντ αλ'Θόρ... Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στη Σκιά να τον αποκτήσει. Υπάρχει τρόπος».
«Επικίνδυνο». Η Μπάιρ κούνησε δυνατά το κεφάλι. «Η νεαρή γυναίκα εδώ ξέρει λιγότερα απ’ όσα ήξερε η Εγκουέν όταν ήρθε σε μας. Είναι πολύ επικίνδυνο γι' αυτήν».
«Τότε ίσως θα μπορούσα —» άρχισε να λέει η Εγκουέν και οι δύο Σοφές τη διέκοψαν σαν μία.
«Θα ολοκληρώσεις την εκπαίδευσή σου· βιάζεσαι πολύ να πας πέρα απ' όσα ξέρεις», είπε κοφτά η Μπάιρ, την ίδια στιγμή που η Άμυς της μιλούσε καθόλου πιο μαλακά. «Δεν είσαι στο Τάντσικο, δεν ξέρεις το μέρος και δεν έχεις την ανάγκη που έχει η Νυνάβε. Αυτή είναι ο κυνηγός».