Ο Ραντ είδε γιατί έλεγαν το φαράγγι γαβάθα, αν και δεν είχε τίποτα χρυσό. Ήταν σχεδόν τελείως σφαιρικό και οι γκρίζες πλευρές του ανηφόριζαν πλαγιαστά παντού τριγύρω, εκτός από την απέναντι άκρη, όπου κύρτωνε προς τα μέσα, σαν κύμα που σκάζει. Στις πλαγιές, αραιά εδώ κι εκεί, είδε ομάδες Αελιτών με τα κεφάλια και τα πρόσωπα γυμνά, πολύ περισσότερες ομάδες απ' όσες φατρίες υπήρχαν. Σύμφωνα με τον Ρούαρκ, το γεγονός ότι κάθονταν κατά κοινωνίες και όχι κατά φατρίες βοηθούσε να διατηρηθεί η ειρήνη. Μόνο οι Κόκκινες Ασπίδες και οι Κόρες συνέχισαν να πηγαίνουν με τον Ραντ και τους αρχηγούς του Τάαρνταντ.
Οι αρχηγοί φυλών των άλλων φατριών κάθονταν όλοι κατά φατρία, ανακούρκουδα μπροστά σε ένα βαθύ πεζούλι, κάτω από μια κυρτή προεξοχή. Έξι μικρές ομάδες, που τη μία αποτελούσαν Κόρες, στέκονταν ανάμεσα στους αρχηγούς φυλών και στο πεζούλι. Υποτίθεται πως εκεί στέκονταν οι Αελίτες που είχαν έρθει για την τιμή των αρχηγών φατρίας. Ήταν έξι, αν και μόνο πέντε φατρίες εκπροσωπούνταν. Η Σεβάνα θα είχε τις Κόρες —αν και η Αβιέντα δεν είχε αργήσει να επισημάνει ότι η Σεβάνα δεν ήταν ποτέ της Φαρ Ντάραϊς Μάι― αλλά η επιπλέον ομάδα... Είχε έντεκα άντρες, όχι δέκα. Ο Ραντ, βλέποντας μονάχα το πίσω μέρος ενός κεφαλιού με φλογάτα μαλλιά, βεβαιώθηκε ότι ήταν ο Κουλάντιν.
Στο καθαυτό πεζούλι στεκόταν μια χρυσόμαλλη γυναίκα, που φορούσε όσα κοσμήματα είχε κι εκείνη η άλλη στις σκηνές —ήταν η Σεβάνα, φυσικά― με μια γκρίζα εσάρπα ριγμένη στα χέρια, τέσσερις αρχηγοί φατριών, άοπλοι, με εξαίρεση τα μαχαίρια στις ζώνες τους, κι ένας άλλος, που ήταν ο ψηλότερος άνθρωπος που είχε δει ποτέ του ο Ραντ. Ο Μπάελ του Γκόσιεν Άελ, σύμφωνα με την περιγραφή που του είχε κάνει ο Ρούαρκ· ήταν σίγουρα μια πιθαμή ψηλότερος από τον Ρούαρκ και τον Ραντ. Τώρα μιλούσε η Σεβάνα και κάποιο τέχνασμα του σχήματος του φαραγγιού μετέφερε τα λόγια της καθαρά παντού.
«...του επιτραπεί να μιλήσει!» Η φωνή της είχε ένταση και θυμό. Με το κεφάλι ψηλά και την πλάτη ίσια, προσπάθησε να κυριαρχήσει με τη δύναμη της θέλησής της. «Το απαιτώ ως δικαίωμά μου! Μέχρι να επιλεγεί καινούριος αρχηγός, εγώ εκπροσωπώ τον Σούλαντρικ και το Σάιντο. Απαιτώ τα δικαιώματα μου!»
«Εκπροσωπείς τον Σούλαντρικ μέχρι να επιλεγεί ένας καινούριος αρχηγός, στεγοκυρά». Ο ασπρομάλλης που μιλούσε έντονα ήταν ο Χαν, ο αρχηγός του Τομανέλε. Με πρόσωπο σαν σκούρο, ζαρωμένο πετσί, θα ήταν ψηλότερος από το μέσο όρο στους Δύο Ποταμούς· για Αελίτης ήταν κοντός, αν και γεροδεμένος. «Δεν αμφιβάλω ότι ξέρεις καλά τα δικαιώματα μιας στεγοκυράς, αλλά ίσως όχι τόσο καλά τα δικαιώματα ενός αρχηγού φατρίας. Εδώ επιτρέπεται να μιλήσει μόνο κάποιος που έχει μπει στο Ρουίντιαν ― καθώς κι εσύ, που εκπροσωπείς τον Σούλαντρικ» —δεν φαινόταν να χαίρεται γι' αυτό, όμως γενικά δεν φαινόταν να χαίρεται με πολλά― «αλλά οι Ονειροβάτισσες είπαν στις Σοφές μας ότι στον Κουλάντιν αρνήθηκαν το δικαίωμα να μπει στο Ρουίντιαν».
Ο Κουλάντιν φώναξε κάτι, προφανώς εξοργισμένος, που όμως δεν ακούστηκε —προφανώς το κόλπο του φαραγγιού δούλευε μόνο στο πεζούλι― αλλά ο Έριμ, του Τσαρήν, που τα λαμπερά κόκκινα μαλλιά του ήταν τα μισά άσπρα, τον διέκοψε απότομα. «Δεν δείχνεις σέβας σε έθιμα και νόμους, Σάιντο; Δεν έχεις τιμή; Μείνε σιωπηλός εδώ πέρα».
Μερικά μάτια στις πλαγιές γύρισαν για να δουν ποιοι ήταν οι νεοφερμένοι. Αγκωνιές, σαν κυματάκια που απλώνονταν στο νερό, τράβηξαν την προσοχή κι άλλων στο θέαμα των δύο ξενομεριτών πάνω στα άλογά τους, μπροστά από τους αρχηγούς φυλής. Μάλιστα, τον έναν από τους δύο καβαλάρηδες τον ακολουθούσαν Κόρες. Άραγε πόσοι Αελίτες τον κοίταζαν, αναρωτήθηκε ο Ραντ. Τρεις χιλιάδες; Τέσσερις χιλιάδες; Περισσότεροι; Κανείς δεν έβγαλε άχνα.
«Συγκεντρωθήκαμε εδώ για να ακούσουμε μια σπουδαία ανακοίνωση», είπε ο Μπάελ, «όταν θα έρθουν όλες οι φατρίες». Κι αυτού τα σκούρα κόκκινα μαλλιά γκριζάριζαν· δεν υπήρχαν νεαροί μεταξύ των αρχηγών φατρίας. Το μεγάλο ύψος και η βαθιά φωνή του τράβηξαν τα βλέμματα πάνω του. «Όταν θα έχουν έρθει όλες οι φατρίες. Αν το μόνο που θέλει να πει τώρα η Σεβάνα είναι να αφήσουμε τον Κουλάντιν να μιλήσει, θα ξαναγυρίσω στις σκηνές μου και θα περιμένω».
Ο Τζέραν του Σάαραντ, θανάσιμος εχθρός του Γκόσιεν του Μπάελ, ήταν ένας λιγνός άντρας με πυκνές, γκρίζες πινελιές στα ανοιχτά κάστανα μαλλιά του. Λιγνός, όπως θα έλεγε κανείς ότι μια λεπίδα είναι λιγνή, μίλησε χωρίς να απευθύνεται σε κάποιον συγκεκριμένα. «Εγώ αυτό που λέω είναι να μη γυρίσουμε στις σκηνές μας. Αφού μας έφερε η Σεβάνα, ας συζητήσουμε κάτι που ελάχιστα υπολείπεται σε σπουδαιότητα από την ανακοίνωση που αναμένουμε. Νερό. Επιθυμώ να συζητήσω για το νερό στο Καταφύγιο Τσέιν Ριτζ». Ο Μπάελ στράφηκε προς το μέρος του απειλητικά.