«Συνέχισε», είπε η Εγκουέν, τραχιά σαν τη Νυνάβε. «Και μην ξεχνάς, διαφορετικά λόγια».
«Φυσικά», απάντησε η Τζόγια σαν να ανταποκρινόταν σε μια αβρή πρόσκληση, όμως τα μάτια της άστραψαν, σαν κομμάτια μαύρου γυαλιού. «Μπορείτε να δείτε το προφανές αποτέλεσμα. Ο Ραντ αλ'Θόρ θα κατηγορηθεί για τις ανομίες του... Ραντ αλ'Θόρ. Ίσως να μη γίνουν πιστευτές ακόμα και οι αποδείξεις ότι δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος. Στο κάτω-κάτω, ποιος ξέρει τι παιχνίδια παίζει ο Αναγεννημένος Δράκοντας; Μπορεί να είναι ικανός να βρίσκεται σε δύο μέρη ταυτοχρόνως. Ακόμα κι αυτοί που πάντα προσέτρεχαν στους ψεύτικους Δράκοντες, ίσως τώρα να διστάσουν μπροστά στις μαζικές σφαγές και τις άλλες φρικαλεότητες για τις οποίες θα κατηγορηθεί. Εκείνοι που δεν θα δειλιάσουν μπροστά σε μια τέτοια αιματοχυσία, θα αναζητήσουν τον Ραντ αλ'Θόρ, που μοιάζει να απολαμβάνει το αίμα. Τα έθνη θα ενωθούν, όπως είχαν κάνει στον Πόλεμο των Αελιτών» —έστειλε ένα απολογητικό χαμόγελο στην Αβιέντα, το οποίο δεν ταίριαζε καθόλου με το βλέμμα της, που δεν είχε ίχνος ελέους― «αλλά σίγουρα πιο γρήγορα αυτή τη φορά. Ακόμα κι ο Αναγεννημένος Δράκοντας δεν θα μπορεί να παλεύει συνεχώς με όλα αυτά. Θα συντριβεί πριν καν αρχίσει η Τελευταία Μάχη, από τους ίδιους που προοριζόταν να σώσει. Θα απελευθερωθεί ο Σκοτεινός, θα ξημερώσει η μέρα του Τάρμον Γκάι'ντον, η Σκιά θα σκεπάσει τη γη και θα αναπλάσει το Σχήμα άπαξ διαπαντός. Αυτό είναι το σχέδιο της Λίαντριν». Δεν υπήρχε ίχνος ικανοποίησης στη φωνή της, ούτε όμως και φρίκη.
Ήταν μια αληθοφανής ιστορία, πιο αληθοφανής από αυτήν της Αμίκο για τις λίγες φράσεις που είχε κρυφακούσει, όμως η Εγκουέν πίστευε την Αμίκο και όχι την Τζόγια. Ίσως επειδή μέσα της αυτό ήθελε. Ήταν πιο εύκολο να αντιμετωπίσει μια αόριστη απειλή στο Τάντσικο, παρά αυτό το πλήρως οργανωμένο σχέδιο για να στραφούν οι πάντες εναντίον του Ραντ. Όχι, σκέφτηκε, η Τζόγια λέει ψέματα. Είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Εντούτοις, δεν θα ριψοκινδύνευαν να αγνοήσουν ούτε τη μια ιστορία, ούτε την άλλη. Ούτε μπορούσαν, όμως, να ασχοληθούν και με τις δύο, αν ήθελαν να πετύχουν.
Η πόρτα άνοιξε με βρόντο και η Μουαραίν μπήκε μέσα με μεγάλες δρασκελιές, με την Ηλαίην να την ακολουθεί. Η Κόρη-Διάδοχος κοίταζε συνοφρυωμένη το πάτωμα μπροστά από τα πόδια της, χαμένη σε σκοτεινές σκέψεις, όμως η Μουαραίν... Αυτή τη φορά, η γαλήνη της Άες Σεντάι είχε χαθεί· το πρόσωπό της φανέρωνε οργή.
6
Πόρτες
«Ο Ραντ αλ'Θόρ», είπε η Μουαραίν, μιλώντας στον αέρα με χαμηλή, σφιγμένη φωνή, «είναι πεισματάρης, ξεροκέφαλος, είναι... είναι ένας άντρας και μισός!»
Η Ηλαίην πήρε μια θυμωμένη έκφραση, υψώνοντας το σαγόνι. Η παραμάνα που είχε από μικρή, η Λίνι, έλεγε ότι μπορείς να πάρεις γουρουνόδερμα και να το κάνεις μετάξι, αλλά ο άντρας μένει άντρας. Όμως αυτό δεν ήταν δικαιολογία για τον Ραντ.
«Έτσι τους φτιάχνουμε στους Δύο Ποταμούς». Η Νυνάβε ξαφνικά άρχισε να γελά πνιχτά και πήρε μια έκφραση ικανοποίησης. Σπάνια έκρυβε όσο καλά νόμιζε την αντιπάθειά της για τις Άες Σεντάι. «Οι γυναίκες από τους Δύο Ποταμούς δεν δυσκολεύονται καθόλου μαζί τους». Η Εγκουέν της έριξε μια έκπληκτη ματιά, που έλεγε ότι αυτό ήταν μεγάλο ψέμα και ότι κανονικά θα έπρεπε να της ξεπλύνει το στόμα.
Η Μουαραίν έσμιξε τα φρύδια, σαν να ήταν έτοιμη να απαντήσει στη Νυνάβε με τον ίδιο και χειρότερο τρόπο. Η Ηλαίην δραστηριοποιήθηκε αμέσως, όμως δεν βρήκε τι μπορούσε να πει για να αποτρέψει τον τσακωμό. Μέσα στο νου της χόρευε ο Ραντ. Δεν είχε δικαίωμα να μπαίνει στις σκέψεις της! Μα είχε αυτή δικαίωμα να τον μπάζει εκεί;
Αυτή που μίλησε, αντιθέτως, ήταν η Εγκουέν. «Τι έκανε, Μουαραίν;»
Το βλέμμα της Άες Σεντάι στράφηκε προς την Εγκουέν και ήταν τόσο σκληρό, που η νεαρή γυναίκα έκανε ένα βήμα πίσω, άνοιξε τη βεντάλια και άρχισε να κάνει αέρα νευρικά. Όμως η ματιά της Μουαραίν κατέληξε στην Τζόγια και την Αμίκο· η μια την κοίταζε προσηλωμένη, η άλλη ήταν δεμένη και δεν αντιλαμβανόταν τίποτα, εκτός από τον απέναντι τοίχο.
Η Ηλαίην αναπήδησε ανεπαίσθητα, όταν συνειδητοποίησε ότι η Τζόγια δεν ήταν δεμένη. Έσπευσε να ελέγξει το προστατευτικό πεδίο, που απέκλειε τη γυναίκα από την Αληθινή Πηγή, Έλπισε να μην είχαν προσέξει οι άλλες την ταραχή της· η Τζόγια τη φόβιζε πολύ, όμως οι υπόλοιπες τρεις δεν τη φοβούνταν καθόλου. Μερικές φορές, της ήταν δύσκολο να είναι όσο γενναία θα έπρεπε να είναι η Κόρη-Διάδοχος του Άντορ· συχνά ευχόταν να μπορούσε να αντιμετωπίζει διάφορες καταστάσεις με την ικανότητα των άλλων δύο.
«Οι φρουροί», μουρμούρισε η Μουαραίν σχεδόν μονολογώντας. «Τους είδα να είναι ακόμα στο διάδρομο και ούτε που μου πέρασε από το νου». Έσιαξε το φόρεμά της, ενώ η προσπάθεια για να ανακτήσει την αυτοκυριαρχία της ήταν ολοφάνερη. Η Ηλαίην μάλλον δεν είχε ξαναδεί τη Μουαραίν εκτός εαυτού. Αλλά βέβαια είχε λόγο γι' αυτό. Όσο λόγο έχω κι εγώ. Ή μήπως εγώ δεν έχω τέτοιο λόγο; Προσπάθησε να μην ανταμώσει το βλέμμα της Εγκουέν.