«Και οι δυο σας;» είπε η Άμυς. Αυτή και η Εγκουέν απλώς στέκονταν εκεί, από την άλλη μεριά του Καλαντόρ, φορώντας και οι δύο Αελίτικες φούστες και μπλούζες και επώμια. Τουλάχιστον η Εγκουέν δεν είχε βάλει πολλά περιδέραια και βραχιόλια. «Γιατί δείχνεις τόσο παράξενη, Νυνάβε; Έμαθες να έρχεσαι ενώ είσαι ξύπνια;»
Η Νυνάβε τινάχτηκε λιγάκι. Δεν της άρεσε να την πλησιάζουν στα κρυφά. «Εγκουέν, πώς κατάφερες να―» άρχισε να λέει, ενώ την ίδια στιγμή η Ηλαίην είπε, «Εγκουέν, δεν καταλαβαίνουμε πώς―»
Η Εγκουέν τις διέκοψε. «Ο Ραντ και οι Αελίτες κέρδισαν λαμπρή νίκη στην Καιρχίν». Τα είπε σαν χείμαρρο, όσα είχε πει στα όνειρά τους, από τον Σαμαήλ ως το Σωντσανό δόρυ. Κάθε λέξη κολλούσε στην προηγούμενη και τις ξεστόμιζε με ένα προσηλωμένο βλέμμα.
Η Νυνάβε αντάλλαξε μπερδεμένες ματιές με την Ηλαίην. Μα τους τα είχε πει. Δεν μπορεί να τα είχαν φανταστεί, ειδικά τώρα που επιβεβαιωνόταν κάθε λέξη. Ακόμα και η Άμυς, που τα μακριά λευκά μαλλιά της απλώς τόνιζαν το αγέραστο αλλά τόσο διαφορετικό από τις Άες Σεντάι πρόσωπό της, φαινόταν έκπληκτη μ’ αυτό τον κατακλυσμό.
«Ο Ματ σκότωσε τον Κουλάντιν;» αναφώνησε κάποια στιγμή η Νυνάβε. Αυτό σίγουρα δεν υπήρχε στα όνειρά της. Δεν ταίριαζε καθόλου στον Ματ. Να οδηγεί στρατιώτες; Ο Ματ;
Όταν επιτέλους η Εγκουέν τελείωσε, σιάζοντας το επώμιο της και γοργανασαίνοντας —μόλις που έκανε παύσεις για ν’ ανασάνει καθώς μιλούσε― η Ηλαίην είπε αδύναμα, «Είναι καλά;» Έμοιαζε να αμφιβάλλει για τις ίδιες της τις αναμνήσεις.
«Όσο καλά μπορεί να είναι», είπε η Άμυς. «Πιέζει σκληρά τον εαυτό του και δεν ακούει κανέναν. Με εξαίρεση τη Μουαραίν». Η Άμυς δεν φαινόταν καθόλου ευχαριστημένη.
«Η Αβιέντα είναι σχεδόν συνεχώς μαζί του», είπε η Εγκουέν. «Σου τον προσέχει».
Η Νυνάβε αμφέβαλλε γι’ αυτό. Δεν ήξερε πολλά για τους Αελίτες, αλλά υποψιαζόταν ότι αν η Άμυς έλεγε «σκληρά», οποιοσδήποτε άλλος θα έλεγε «μέχρι θανάτου».
Όπως φαινόταν, η Ηλαίην συμφωνούσε. «Τότε, γιατί τον αφήνει να πιέζεται τόσο; Τι κάνει;»
Αρκετά, όπως αποδείχθηκε, και μάλιστα υπερβολικά πολλά. Δύο ώρες κάθε μέρα εξασκούνταν στο σπαθί με τον Λαν ή με όποιον άλλο έβρισκε. Αυτό έκανε την Άμυς να σφίξει το στόμα με μια ξινή έκφραση. Δύο ώρες ακόμα γυμναζόταν στον Αελίτικο τρόπο μάχης δίχως όπλα. Η Εγκουέν μπορεί να το έβρισκε παράξενο αυτό, όμως η Νυνάβε ήξερε καλά πόσο αβοήθητος ήσουν όταν δεν μπορούσες να διαβιβάσεις. Σίγουρα όμως ο Ραντ δεν θα βρισκόταν ποτέ σε τέτοια θέση. Είχε γίνει βασιλιάς ή κάτι παραπάνω, τον περιτριγύριζαν για φρουροί οι Φαρ Ντάραϊς Μάι και διέταζε άρχοντες κι αρχόντισσες. Και, μάλιστα, περνούσε τόσο χρόνο διατάζοντάς τους και κυνηγώντας τους, για να βεβαιωθεί ότι έκαναν αυτό που τους είχε πει, που ούτε θα πρόφταινε να φάει, αν οι Κόρες δεν του πήγαιναν φαγητό, όπου κι αν ήταν. Για κάποιο λόγο, αυτό φαινόταν να ενοχλεί την Εγκουέν σχεδόν όσο ενοχλούσε και την Ηλαίην. Η Άμυς φαινόταν να το διασκεδάζει, αν και το πρόσωπό της ξαναπήρε την ανέκφραστη όψη των Αελιτών μόλις είδε ότι η Νυνάβε το είχε προσέξει. Άλλη μια ώρα καθημερινά την αφιέρωνε σε μια παράξενη σχολή που είχε ιδρύσει, προσκαλώντας όχι μόνο λόγιους αλλά και τεχνίτες, από κάποιον που έφτιαχνε κιάλια μέχρι μια γυναίκα που είχε κατασκευάσει ένα είδος πελώριας βαλλίστρας με τροχαλίες που μπορούσε να εκτοξεύσει ένα δόρυ σε απόσταση ενός μιλίου. Δεν είχε πει σε κανέναν τι σκοπό είχε μ’ αυτή, εκτός ίσως από τη Μουαραίν, όμως η μόνη απάντηση που είχε δώσει η Άες Σεντάι στην Εγκουέν ήταν ότι όλοι έχουν έντονη την παρόρμηση να αφήσουν κάτι πίσω τους. Η Μουαραίν δεν φαινόταν να νοιάζεται για το τι έκανε ο Ραντ.
«Τα απομεινάρια των Σάιντο υποχωρούν προς το βορρά», είπε βλοσυρά η Άμυς, «και κάθε μέρα υπάρχουν κι άλλοι που περνούν το Δρακότειχος κι ενώνονται μαζί τους, όμως ο Ραντ αλ’Θόρ μοιάζει να τους έχει ξεχάσει. Στέλνει τα δόρατα νότια, προς το Δάκρυ. Τα μισά έχουν ήδη φύγει. Ο Ρούαρκ λέει ότι δεν εξήγησε το λόγο ούτε στους αρχηγούς, και δεν νομίζω πως ο Ρούαρκ θα μου ’λεγε ψέματα. Η Μουαραίν είναι πιο κοντά στον Ραντ αλ’Θόρ απ’ όλους, εκτός από την Αβιέντα, όμως αρνείται να τον ρωτήσει». Κουνώντας το κεφάλι, μουρμούρισε, «Προς υπεράσπιση της όμως, πρέπει να πω ότι ούτε και η Αβιέντα δεν έμαθε κάτι».