«Τους είπα ότι θα μείνετε. Δεν ήταν θέαση». Το βήμα της Μιν βράδυνε ξανά, καθώς προχωρούσαν ανάμεσα στο στάβλο και σ’ έναν ετοιμόρροπο πέτρινο φράχτη, μπαίνοντας σε ένα μισοσκότεινο σοκάκι με βάτους και τσαλαπατημένα αγριόχορτα. «Δεν φαντάστηκα ότι θα παρατούσατε την ευκαιρία να σπουδάσετε πάλι. Πάντα ήσουν ενθουσιασμένη. Και η Νυνάβε επίσης, μ’ όλο που δεν το παραδέχεται. Μακάρι να έκανα λάθος. Θα ερχόμουν μαζί σας. Τουλάχιστον, θα...» Μουρμούρισε κάτι άγριο μέσα από τα δόντια της. «Οι τρεις που φέρατε μαζί είναι μπελάς, κι αυτό είναι θέαση».
Να ’το. Το πάτημα που χρειαζόταν. Αλλά, αντί να ρωτήσει αυτό που σκόπευε, είπε, «Εννοείς τη Μάριγκαν, τη Νίκολ και την Αράινα; Πώς μπορούν να είναι μπελάς;» Μόνο ένας ανόητος θα αγνοούσε αυτά που έβλεπε η Μιν.
«Δεν ξέρω ακριβώς. Απλώς έπιασα φευγαλέα την αύρα και μόνο με την άκρη του ματιού μου. Ποτέ όταν τις κοίταζα κατευθείαν, που θα μπορούσα να διακρίνω κάτι. Δεν υπάρχουν πολλοί που έχουν αύρες όλη την ώρα, ξέρεις. Μπελάς. Μπορεί να ξεφουρνίσουν καμιά ιστορία. Σκαρώσατε τίποτα που δεν θα θέλατε να φτάσει στ’ αυτιά των Άες Σεντάι;»
«Όχι βέβαια», είπε ζωηρά η Ηλαίην. Η Μιν τη λοξοκοίταξε, κι εκείνη πρόσθεσε, «Τίποτα που δεν ήμασταν αναγκασμένες να κάνουμε. Και, εν πάση περιπτώσει, αποκλείεται να το ξέρουν». Η συζήτηση δεν έπαιρνε την τροπή που ήθελε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και πήδηξε από το γκρεμό. «Μιν, είχες μια θέαση για τον Ραντ και για μένα, σωστά;» Έκανε δυο βήματα ακόμα, προτού καταλάβει ότι η άλλη είχε σταματήσει να περπατά.
«Ναι». Μια λέξη όλο επιφυλακτικότητα.
«Είδες ότι θα ερωτευόμασταν».
«Όχι ακριβώς. Είδα ότι εσύ θα τον ερωτευόσουν. Δεν ξέρω τι νιώθει για σένα, μόνο ότι είναι δεμένος μαζί σου με κάποιον τρόπο».
Το στόμα της Ηλαίην σφίχτηκε. Κάτι τέτοιο περίμενε, αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελε να ακούσει. Το «μακάρι» και το «θέλω» σου βάζουν τρικλοποδιά, όμως το «είναι» ευκολύνει το δρόμο. Αυτό έλεγε η Λίνι. Έπρεπε να αντιμετωπίσεις αυτό που υπήρχε, όχι αυτό που ευχόσουν να είναι. «Και είδες ότι θα υπήρχε και κάποια άλλη. Κάποια, με την οποία θα έπρεπε να τον... μοιραστώ».
«Δύο», είπε βραχνά η Μιν. «Άλλες δύο. Και... Και η μία είμαι εγώ».
Έχοντας ανοίξει ήδη το στόμα για την επόμενη ερώτηση, η Ηλαίην έμεινε έτσι απλώς να κοιτάζει. «Εσύ;» κατάφερε να πει τελικά.
Η Μιν αρπάχτηκε. «Ναι, εγώ! Λες να μην μπορώ να ερωτευτώ; Λεν το ήθελα, αλλά έγινε και δεν αλλάζει». Προσπέρασε την Ηλαίην και συνέχισε να περπατά με μεγάλες δρασκελιές στο δρομάκι, και αυτή τη φορά η Ηλαίην δυσκολεύτηκε να την προφτάσει.
Αυτό σίγουρα εξηγούσε μερικά πράγματα. Το ότι η Μιν ανέκαθεν απέφευγε με νευρικότητα να το συζητήσει. Τα κεντήματα στο γιακά της. Και, αν δεν ήταν η φαντασία της Ηλαίην, η Μιν φορούσε ρουζ. Πώς νιώθω γι’ αυτό; Δεν μπορούσε να το ξεδιαλύνει. «Ποια είναι η τρίτη;» ρώτησε χαμηλόφωνα.
«Δεν ξέρω», μουρμούρισε η Μιν, «Μόνο ότι είναι νευρική. Δεν είναι η Νυνάβε, δόξα στο Φως». Γέλασε αδύναμα. «Δεν νομίζω ότι θα το άντεχα». Πάλι λοξοκοίταξε μαζεμένα την Ηλαίην. «Τι σημαίνει αυτό για μένα και για σένα; Σε συμπαθώ. Ποτέ δεν είχα αδελφή, αλλά μερικές φορές νιώθω ότι εσύ... Θέλω να είμαι φίλη σου, Ηλαίην, και δεν θα πάψω να σε συμπαθώ, ό,τι και να συμβεί, αλλά δεν μπορώ να πάψω να τον αγαπώ».
«Ούτε και μένα μου αρέσει η ιδέα να μοιράζομαι έναν άνδρα», είπε μουδιασμένα η Ηλαίην. Οι λέξεις ωχριούσαν μπροστά σ’ αυτό που ένιωθε.
«Ούτε κι εγώ. Μόνο... Ηλαίην, ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά θα τον δεχθώ, όπως και να είναι. Όχι πως έχει καμία μας ευχέρεια επιλογής. Φως μου, ο Ραντ μού αναστάτωσε ολόκληρη τη ζωή. Και μόνο που τον σκέφτομαι, αναστατώνεται το μυαλό μου». Η Μιν έκανε σαν να μην ήξερε αν έπρεπε να κλάψει ή να γελάσει.
Η Ηλαίην άφησε την ανάσα της να βγει αργά. Δεν έφταιγε η Μιν. Μήπως ήταν καλύτερα που ήταν η Μιν αντί για την Μπερελαίν, παραδείγματος χάριν, ή κάποια άλλη που δεν θα την άντεχε; «Είναι τα’βίρεν», είπε. «Λυγίζει τον κόσμο γύρω του. Είμαστε κλαράκια παγιδευμένα σε ρουφήχτρα. Αλλά θυμάμαι που εσύ κι εγώ και η Εγκουέν λέγαμε ότι δεν θα αφήσουμε ποτέ κάποιον άνδρα να ταράξει τη φιλία μας. Θα το λύσουμε αυτό με κάποιον τρόπο, Μιν. Και όταν βρούμε ποια είναι η τρίτη... Ε, θα το λύσουμε κι εκείνο. Με κάποιον τρόπο». Και τρίτη! Μήπως ήταν όντως η Μπερελαίν; Α, μα το αίμα και τις στάχτες!
«Με κάποιον τρόπο», είπε σκοτεινά η Μιν. «Στο μεταξύ, εσύ κι εγώ είμαστε με τα πόδια στο δόκανο. Ξέρω ότι υπάρχει κι άλλη, ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό, αλλά δυσκολεύτηκα να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι ήσουν εσύ και... Οι Καιρχινές δεν είναι σαν τη Μουαραίν. Είδα μια Καιρχινή αρχόντισσα στο Μπάερλον κάποτε. Εκ πρώτης όψεως, μπροστά της η Μουαραίν έμοιαζε με τη Ληάνε, όμως μερικές φορές έλεγε πράγματα, άφηνε υπαινιγμούς. Και οι αύρες της! Νομίζω ότι κανένας άνδρας στην πόλη δεν θα ήταν ασφαλής μόνος μαζί της, εκτός αν ήταν άσχημος, χωλός, και, για σιγουριά, νεκρός».