«Το βρήκα στην πλατεία εδώ κάτω», είπε η Μουαραίν. «Όμως είναι αληθινό. Αυτό που έφερα μαζί μου από το Δάκρυ είναι ίδιο». Λες κι έλεγε ότι ήθελε μπιζελόσουπα για το μεσημεριανό της. Η Εγκουέν, όμως, έσφιξε γύρω της το σάλι σαν να κρύωνε.
Ο Ραντ ένιωσε κι ο ίδιος να ανασαλεύει ο φόβος, να σέρνεται στην επιφάνεια του Κενού. Δυσκολεύτηκε να αφήσει το σαϊντίν, αλλά βίασε τον εαυτό του να το κάνει. Αν έχανε την αυτοσυγκέντρωσή του, η Δύναμη θα τον αφάνιζε επιτόπου, κι εκείνος ήθελε να στρέψει όλη του την προσοχή σ’ αυτό το ζήτημα. Έστω κι έτσι, που είχε ξεφύγει από το μόλυσμα, ένιωθε σαν να είχε χάσει κάτι.
Το ψήγμα που είχε πέσει στο τραπέζι ήταν αδύνατον να υπάρχει. Εκείνοι οι δίσκοι ήταν φτιαγμένοι από κουεντιγιάρ, καρδιόπετρα, και ό,τι φτιαχνόταν από κουεντιγιάρ δεν μπορούσε να σπάσει ποτέ, ούτε ακόμα και με τη χρήση της Μίας Δύναμης. Όποια δύναμη κι αν ασκούσες πάνω του, απλώς το έκανες ανθεκτικότερο. Παρ’ όλο που ο τρόπος κατασκευής της καρδιόπετρας είχε χαθεί στο Τσάκισμα του Κόσμου, ό,τι είχε φτιαχτεί απ’ αυτήν, στην Εποχή των Θρύλων, εξακολουθούσε να υπάρχει, ακόμα και το πιο εύθραυστο βάζο, ακόμα κι αν το Τσάκισμα του Κόσμου το είχε βυθίσει στον πυθμένα του ωκεανού ή το είχε θάψει κάτω από βουνό. Φυσικά, οι τρεις από τους επτά δίσκους ήταν ήδη σπασμένοι, όμως αυτό που τους είχε σπάσει δεν ήταν ένα απλό μαχαιράκι.
Τώρα που το σκεφτόταν, όμως, συνειδητοποιούσε ότι δεν ήξερε πώς στ’ αλήθεια είχαν σπάσει οι άλλοι τρεις δίσκοι. Αν καμία δύναμη εκτός του Δημιουργού δεν μπορούσε να σπάσει την καρδιόπετρα, τότε δεν μπορούσε να έχει συμβεί αυτό.
«Πώς;» ρώτησε και ξαφνιάστηκε μόλις κατάλαβε ότι η φωνή του ήταν σταθερή όσο και πριν, ενώ τον περιέβαλλε το Κενό.
«Δεν ξέρω», απάντησε η Μουαραίν, που έδειχνε κι αυτή εξίσου ψύχραιμη. «Όμως βλέπεις το πρόβλημα; Αν πέσει από το τραπέζι, μπορεί να σπάσει. Αν είναι έτσι και οι άλλοι δίσκοι, όπου και να βρίσκονται, τότε τέσσερις άνδρες με σφυριά μπορούν να ξανανοίξουν την τρύπα στη φυλακή του Σκοτεινού. Ποιος ξέρει άραγε πόσο αποτελεσματική είναι η σφραγίδα σε αυτήν την κατάσταση;»
Ο Ραντ το κατάλαβε. Ακόμα δεν είμαι έτοιμος. Δεν ήταν σίγουρος για το αν θα ήταν ποτέ έτοιμος, αλλά τώρα σίγουρα δεν ήταν. Η Εγκουέν είχε μια έκφραση λες και κοίταζε μέσα στον ανοιγμένο τάφο της.
Η Μουαραίν ξανατύλιξε το δίσκο και τον ξανάβατε στο πουγκί της. «Ίσως βρω μια πιθανή απάντηση προτού το πάω στην Ταρ Βάλον. Αν ξέρουμε το γιατί, ίσως μπορεί να γίνει κάτι».
Την προσοχή του Ραντ είχε αιχμαλωτίσει η εικόνα του Σκοτεινού να βγαίνει από το Σάγιολ Γκουλ για άλλη μια φορά, να απελευθερώνεται ολότελα· φωτιές και σκότος σκέπαζαν τον κόσμο μέσα στο νου του, φωτιές που έκαιγαν και δεν έριχναν φως, σκοτάδι βαρύ σαν πέτρα που πλάκωνε τον αέρα. Μ’ αυτή την εικόνα στο νου του, δεν έπιασε αμέσως αυτό που είχε πει η Μουαραίν. «Σκοπεύεις να πας κι εσύ;» Νόμιζε ότι η Μουαραίν είχε σκοπό να μείνει κοντά του σαν βρύα πάνω σε πέτρα. Αυτό δεν θέλεις; αναρωτήθηκε.
«Κάποια στιγμή», απάντησε χαμηλόφωνα η Μουαραίν. «Κάποια στιγμή, θα πάω ― στο κάτω-κάτω, θα πρέπει να σε αφήσω κάποτε. Ό,τι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει». Του Ραντ του φάνηκε ότι η Μουαραίν ανατρίχιασε, αλλά ήταν τόσο φευγαλέο που μπορεί να έφταιγε η φαντασία του, και αμέσως μετά η Μουαραίν ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία και την ηρεμία της. «Θα έπρεπε να προετοιμάζεσαι». Ήταν δυσάρεστη αυτή η υπενθύμιση των αμφιβολιών του. «Θα έπρεπε να συζητήσουμε τα σχέδιά σου. Δεν μπορείς να κάθεσαι για πολύ ακόμα εδώ. Ακόμα κι αν οι Αποδιωγμένοι δεν σκοπεύουν να σε κυνηγήσουν, δεν παύουν να είναι εκεί έξω και να εδραιώνουν την εξουσία τους. Το ότι συγκεντρώνεις τους Αελίτες δεν πρόκειται να σε βοηθήσει, αν κάποια στιγμή βρεις ότι τα πάντα πέρα από τη Ραχοκοκαλιά του Κόσμου βρίσκονται στα χέρια των Αποδιωγμένων».
Ο Ραντ χασκογέλασε και έγειρε στο τραπέζι. Ήταν, λοιπόν, άλλο ένα τέχνασμα· αν η Μουαραίν τον έκανε να ανησυχήσει μήπως τον άφηνε, τότε ίσως να ήταν πιο διατεθειμένος να την ακούσει, πιο επιρρεπής στην καθοδήγησή της. Η Μουαραίν φυσικά δεν μπορούσε να πει ψέματα, τουλάχιστον όχι απροκάλυπτα ψέματα. Σ’ αυτό συντελούσε ο ένας από τους περιβόητους Τρεις Όρκους· δεν μπορούσαν να πουν λέξη που να μην είναι αληθινή. Ο Ραντ είχε μάθει ότι αυτό άφηνε περιθώριο για να χωρέσει το πιο μεγάλο ψέμα. Κάποια στιγμή, θα τον άφηνε ήσυχο. Μετά το θάνατό του, σίγουρα.
«Θέλεις να συζητήσουμε τα σχέδιά μου», είπε ξερά. Έβγαλε από την τσέπη του σακακιού του μια πίπα με κοντό επιστόμιο και μια δερμάτινη ταμπακοσακούλα, πάτησε καλά το ταμπάκο στην πίπα και άγγιξε ελαφρά το σαϊντίν για να διαβιβάσει μια φλόγα που τρεμόπαιξε προτού ανάψει. «Γιατί; Είναι δικά μου σχέδια». Ρουφώντας αργά, στάθηκε και περίμενε, χωρίς να δίνει σημασία στο αγριωπό βλέμμα της Εγκουέν.