Η Μουαραίν ήταν νεκρή, η Εγκουέν τραυματισμένη και ο Λαν είχε φύγει. Μεγάλο το τίμημα που είχε πληρώσει για τη Λανφίαρ.
«Θρήνησε, που να καείς!» μούγκρισε. «Το δικαιούταν! Δεν σου έχουν μείνει καθόλου συναισθήματα;» Αλλά πάνω απ’ όλα ένιωθε μουδιασμένος. Το σώμα του πονούσε, αλλά κάτω από τον πόνο ήταν νεκρό.
Καμπούριασε τους ώμους, έχωσε τα χέρια στις τσέπες και ένιωσε τα γράμματα της Μουαραίν. Τα έβγαλε αργά. Κάποια πράγματα που έπρεπε να σκεφτεί, έτσι του είχε πει. Ξανάκρυψε το γράμμα για τον Θομ κι έσπασε τη σφραγίδα του άλλου. Οι σελίδες ξεχείλιζαν από τον κομψό γραφικό χαρακτήρα της Μουαραίν.
Αυτά τα λόγια θα σβήσουν λίγες στιγμές αφότου αφήσεις το χαρτί από τα χέρια σου —είναι ένα ξόρκι φύλαξης συντονισμένο σε σένα― γι’ αυτό πρόσεξέ το. Για να το διαβάζεις, σημαίνει ότι τα γεγονότα στο μόλο εκτυλίχθηκαν όπως ήλπιζα...
Ο Ραντ σταμάτησε, κοιτώντας προσεκτικά την επιστολή, και μετά συνέχισε να διαβάζει γοργά.
Από την πρώτη μέρα που έφτασα στο Ρουίντιαν, ήδη γνώριζα —μη σε απασχολεί το πώς· μερικά μυστικά ανήκουν σε άλλους και δεν θα τα προδώσω― ότι θα ερχόταν μια μέρα στην Καιρχίν που θα έφταναν νέα για τη Μοργκέις. Δεν ήξερα τι θα έλεγαν —αν αληθεύουν αυτά που ακούσαμε, τότε το Φως να ελεήσει την ψυχή της· ήταν αποφασιστική και πεισματάρα, με νεύρα λέαινας μερικές φορές, παρ’ όλα αυτά όμως δεν έπαυε να είναι μια πραγματική, καλή και αξιοπρεπής βασίλισσα — αλλά κάθε φορά αυτά τα νέα οδηγούσαν στο μόλο την επόμενη μέρα. Υπήρχαν τρία παρακλάδια από το μόλο, αλλά, αν το διαβάζεις αυτό, έχω χαθεί, το ίδιο και η Λανφίαρ...
Τα χέρια του έσφιξαν τις σελίδες. Η Μουαραίν το ήξερε. Το ήξερε, αλλά και πάλι τον είχε φέρει εδώ. Ίσιωσε βιαστικά το τσαλακωμένο χαρτί.
Τα άλλα δύο μονοπάτια ήταν πολύ χειρότερα. Στο ένα, η Λανφίαρ σε σκότωνε. Στο άλλο, σε έπαιρνε αλλού και, όταν σε ξαναβλέπαμε, ζητούσες να σε προσφωνούν Λουζ Θέριν Τέλαμον και ήσουν ο αφοσιωμένος εραστής της.
Ελπίζω η Εγκουέν και η Αβιέντα να επέζησαν χωρίς να έχουν πάθει κάτι. Βλέπεις, δεν ξέρω τι θα συμβεί μετά στον κόσμο, με εξαίρεση ίσως ένα πραγματάκι, το οποίο δεν σε αφορά.
Δεν μπορούσα να σου το πω, για τον ίδιο λόγο που δεν μπορούσα να το πω στον Λαν. Ακόμα και με τις επιλογές που υπήρχαν, δεν ήμουν σίγουρος τι θα διαλέξεις. Φαίνεται ότι οι άνδρες στους Δύο Ποταμούς διατηρούν πολλά μέσα τους από τη Μανέθερεν των ιστοριών, χαρακτηριστικά κοινά με τους άνδρες των Μεθορίων. Λένε ότι ο Μεθορίτης προτιμά να δεχτεί πληγή από μαχαίρι, αν είναι να αποφύγει να πειράξει γυναίκα, και το θεωρεί δίκαιο. Δεν ήθελα να ρισκάρω μήπως βάλεις τη ζωή μου πάνω από τη δική σου, πιστεύοντας ότι θα ξεφύγεις με κάποιον τρόπο από τη μοίρα. Φοβάμαι πως αυτό δεν ήταν ρίσκο αλλά ανόητη βεβαιότητα, όπως σίγουρα απέδειξε η σημερινή μέρα...
«Δική μου επιλογή, Μουαραίν», μουρμούρισε αυτός. «Ήταν δική μου επιλογή».
Μερικές τελευταίες επισημάνσεις.
Αν ο Λαν δεν έχει ήδη φύγει, πες του ότι αυτό που του έκανα, το έκανα επειδή ήταν το καλύτερο που μπορούσε να γίνει. Κάποια μέρα θα με καταλάβει, και, ελπίζω, θα με ευλογήσει γι’ αυτό.
Μην εμπιστεύεσαι τελείως καμία γυναίκα που είναι τώρα Άες Σεντάι. Δεν μιλώ μόνο για το Μαύρο Άτζα, αν και πρέπει πάντα να έχεις το νου σου σ’ αυτές. Να είσαι καχύποπτος ως προς τη Βέριν όπως είσαι και προς την Αλβιάριν. Κάναμε τον κόσμο να χορεύει στο σκοπό μας τρεις χιλιάδες χρόνια. Δύσκολα χάνεται αυτή η συνήθεια, όπως έμαθα όταν χόρευα στο δικό σου σκοπό. Πρέπει να χορέψεις ελεύθερα, ενώ ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετες αδελφές μου ίσως προσπαθήσουν να καθοδηγήσουν το βήμα σου, όπως έκανα κάποτε κι εγώ.
Σε παρακαλώ, παράδωσε άθικτη την επιστολή στον Θομ Μέριλιν μόλις τον ξανασυναντήσεις. Υπάρχει ένα πραγματάκι που είχα πει κάποτε, το οποίο πρέπει να αποσαφηνίσω, για να μην βασανίζει το μυαλό του.
Τέλος, να φυλάγεσαι κι από τον αφέντη Τζέησιν Νατάελ. Δεν εγκρίνω απολύτως, αλλά καταλαβαίνω. Ίσως να ήταν ο μόνος τρόπος. Όμως πρόσεχε τον. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήταν πάντα. Μην το ξεχνάς.
Είθε το Φως να σε φωτίζει και να σε προστατεύει. Θα τα πας μια χαρά.
Ως υπογραφή είχε απλώς τη λέξη «Μουαραίν». Σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποιούσε το όνομα του Οίκου της.
Ξαναδιάβασε προσεκτικά την προτελευταία παράγραφο. Με κάποιον τρόπο, ήξερε ποιος ήταν ο Ασμόντιαν. Αυτό πρέπει να εννοούσε. Ήξερε ότι ήταν εκεί μπροστά της ένας Αποδιωγμένος, και δεν είχε χάσει στιγμή την ψυχραιμία της. Ήξερε και το λόγο επίσης, αν ο Ραντ ερμήνευε τα λόγια της σωστά. Κατά τη γνώμη του, σε ένα γράμμα που θα σβηνόταν όταν το άφηνε κάτω, η Μουαραίν θα μπορούσε να πει ξεκάθαρα τι εννοούσε. Όχι μόνο για τον Ασμόντιαν. Αλλά και για το πώς είχε μάθει αυτά τα πράγματα στο Ρουίντιαν —ο Ραντ μάντευε, αν δεν έκανε λάθος, ότι η απάντηση είχε να κάνει με τις Σοφές, οι οποίες θα του έλεγαν πολύ λιγότερα απ’ όσα του έλεγε το γράμμα― κι επίσης μπορούσε να του πει ξεκάθαρα για τις Άες Σεντάι —άραγε υπήρχε λόγος που είχε αναφέρει τη Βέριν; Και γιατί την Αλβιάριν αντί για την Ελάιντα;― και για τον Θομ και τον Λαν. Για κάποιο λόγο, ο Ραντ δεν πίστευε ότι η Μουαραίν είχε αφήσει γράμμα για τον Λαν· ο Πρόμαχος δεν ήταν ο μόνος που πίστευε στις καθαρές πληγές. Παραλίγο θα έβγαζε το γράμμα του Θομ να το ανοίξει, αλλά μπορεί η Μουαραίν να είχε βάλει ξόρκι φύλαξης όπως και στο δικό του. Άες Σεντάι και Καιρχινή καθώς ήταν, είχε τυλιχτεί στο μυστήριο και στις πλεκτάνες ως το τέλος. Ως το τέλος.