Τώρα θα πρέπει να είχαν ξυπνήσει όλες οι Κόρες που βρίσκονταν στην πόλη· στη Στέγη της Κόρης σίγουρα δεν θα υπήρχε καμία που να κοιμάται ακόμα. Ο Ραντ δημιούργησε άλλη μια πύλη εκεί στο δρόμο, ένα βαθύτερο μαύρο κόντρα στη νύχτα, και ο δίσκος τον μετέφερε στο δωμάτιό του. Αναρωτήθηκε γιατί είχε διαλέξει το αρχαίο σύμβολο ― η επιλογή ήταν δική του, αν και ασυνείδητη· άλλες φορές ήταν σκαλοπάτι ή κομμάτι του πατώματος. Τα Σκοτεινόσκυλα είχαν συρθεί πέρα από αυτό το σημάδι προτού ξανασχηματιστούν. Μ’ αυτό το σημάδι θα κατακτήσει.
Ενώ βρέθηκε στην κρεβατοκάμαρά του, όπου επικρατούσε πυκνό σκοτάδι, διαβίβασε για να ανάψουν οι λάμπες, αλλά δεν άφησε το σαϊντίν. Αντίθετα, διαβίβασε ξανά, προσέχοντας να μην ενεργοποιήσει τις παγίδες που είχε στήσει ο ίδιος, κι ένα κομμάτι του τοίχου εξαφανίστηκε, αποκαλύπτοντας μια κόγχη, την οποία ο ίδιος είχε σκαλίσει εκεί.
Στη μικρή κόγχη υπήρχαν δύο ειδώλια ύψους τριάντα πόντων που παρίσταναν έναν άνδρα και μια γυναίκα να φορούν μακριές πολύπτυχες ρόμπες, με γαλήνια πρόσωπα, καθένα κρατώντας μια κρυστάλλινη σφαίρα στο υψωμένο χέρι του. Είχε πει ψέματα στον Ασμόντιαν γι’ αυτά.
Υπήρχαν ανγκριάλ, σαν το στρογγυλό ανθρωπάκο στην τσέπη του σακακιού του Ραντ, και σα’ανγκριάλ, σαν το Καλαντόρ· τα σα’ανγκριάλ σου επέτρεπαν να διαβιβάσεις με ασφάλεια περισσότερη δύναμη απ’ όση αν χρησιμοποιούσες ανγκριάλ, και πολύ περισσότερη απ’ όση αν διαβίβαζες χωρίς βοήθημα. Και τα δύο ήταν σπανιότατα και οι Άες Σεντάι τα θεωρούσαν πολύτιμα, μολονότι μπορούσαν να αναγνωρίσουν μόνο όσα ήταν συντονισμένα στις γυναίκες και το σαϊντάρ. Αυτές οι δύο μορφές ήταν κάτι διαφορετικό, όχι τόσο σπάνιο, αλλά εξίσου πολύτιμο. Τα τερ’ανγκριάλ είχαν φτιαχτεί για να χρησιμοποιούν τη Δύναμη, όχι να τη μεγεθύνουν, αλλά να τη χρησιμοποιούν με συγκεκριμένους τρόπους. Οι Άες Σεντάι δεν ήξεραν τον σκοπό των περισσότερων τερ’ανγκριάλ που είχαν στον Λευκό Πύργο· μερικά τα χρησιμοποιούσαν, χωρίς όμως να ξέρουν αν η χρήση τους είχε σχέση με το σκοπό για τον οποίο είχαν φτιαχτεί. Ο Ραντ ήξερε το σκοπό αυτών των δύο.
Η ανδρική μορφή μπορούσε να τον συνδέσει με ένα πελώριο αντίγραφό της, το πιο ισχυρό ανδρικό σα’ανγκριάλ που είχε κατασκευαστεί ποτέ, όπου κι αν ήταν ο Ραντ, ακόμα και στην άλλη πλευρά του ωκεανού Άρυθ. Η κατασκευή του είχε ολοκληρωθεί μετά το σφράγισμα της φυλακής του Σκοτεινού —Πώς το ξέρω αυτό;― και το είχαν κρύψει, προτού το έβρισκε κάποιος από τους άνδρες Άες Σεντάι σε κατάσταση παραφροσύνης. Η γυναικεία μορφή μπορούσε να κάνει το ίδιο για μια γυναίκα, να τη συνδέσει στο θηλυκό αντίστοιχο του μεγάλου αγάλματος· ο Ραντ έλπιζε ότι αυτό το άγαλμα ήταν ακόμα σχεδόν τελείως θαμμένο στην Καιρχίν. Με τόση δύναμη... Η Μουαραίν είχε πει ότι ο θάνατος δεν Θεραπευόταν.
Απρόσκλητη, ανεπιθύμητη, τον ξαναβρήκε η ανάμνηση της τελευταίας φοράς που είχε τολμήσει να κρατήσει το Καλαντόρ, σαν εικόνες που αιωρούνταν πέρα από το Κενό.
Το κορμί του μελαχρινού κοριτσιού, που ήταν ακόμα σχεδόν παιδάκι, κειτόταν ακίνητο με τα μάτια ορθάνοιχτα, στυλωμένα στο ταβάνι, ενώ το αίμα μαύριζε τον κόρφο του φορέματός της, εκεί που την είχε τρυπήσει ένας Τρόλοκ.
Η Δύναμη ήταν μέσα του. Το Καλαντόρ φλογίστηκε και ο Ραντ ήταν η Δύναμη. Διαβίβασε, κατευθύνοντας ροές στο σώμα του παιδιού, δοκιμάζοντας, ψηλαφώντας· το κοριτσάκι τινάχτηκε όρθιο, με χέρια και πόδια αφύσικα σκληρά, σπασμωδικά.
«Ραντ, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό», φώναξε η Μουαραίν. «Δεν μπορείς!»
Έπρεπε να ανασάνει. Το κοριτσάκι έπρεπε να ανασάνει. Το στήθος του φούσκωνε και κατέβαινε. Η καρδιά. Έπρεπε να χτυπήσει. Το αίμα, που ήταν κιόλας πηχτό και μαύρο, έβγαινε αργά από το στήθος του. Ζήσε, που να καείς! ούρλιαζε το μυαλό του Ραντ. Δεν ήθελα να αργήσω τόσο! Τα μάτια του κοριτσιού τον κοίταζαν, θολά, χωρίς να νοιάζονται για την τόση Δύναμη που βρισκόταν εντός του. Δίχως ζωή. Δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά του χωρίς να το προσέξει.
Έδιωξε όπως-όπως την ανάμνηση· ακόμα και κλεισμένος στο Κενό, πονούσε. Με τόση Δύναμη... Με τόση Δύναμη, δεν μπορούσαν να τον εμπιστεύονται. «Δεν είσαι ο Δημιουργός», του είχε πει η Μουαραίν, καθώς στεκόταν πάνω από κείνο το κοριτσάκι. Αλλά μ’ αυτή την ανδρική μορφή, με τη μισή μόνο δύναμη του ειδωλίου, κάποτε είχε κάνει τα βουνά να σαλέψουν. Με πολύ λιγότερη, μόνο με το Καλαντόρ, ήταν σίγουρος ότι θα γυρνούσε πίσω τον Τροχό, ότι θα ζωντάνευε το νεκρό παιδί. Δεν ήταν μόνο η Μία Δύναμη πλανευτική· έτσι ήταν και η εξουσία που πρόσφερε. Το καλύτερο θα ήταν να κατέστρεφε και τα δύο αγαλματίδια. Αντίθετα, ξαναΰφανε τις ροές, ξαναέστησε τις παγίδες.