«Γιατί άραγε ο Ράχβιν διάλεξε να μου επιτεθεί τώρα; Ο Ασμόντιαν λέει ότι κοιτάζει το συμφέρον του, ότι θα κάτσει στην άκρη ακόμα και στην Τελευταία Μάχη και θα περιμένει να με εξοντώσει ο Σκοτεινός. Πώς και δεν το έκανε ο Σαμαήλ ή ο Ντεμάντρεντ; Ο Ασμόντιαν λέει ότι με μισούν». Όχι εμένα. Μισούν τον Λουζ Θέριν. Αλλά για τους Αποδιωγμένους ήταν το ίδιο πράγμα. Σε παρακαλώ, Φως μου, είμαι ο Ραντ αλ’Θόρ. Έδιωξε από το νου του τη σκέψη αυτής της γυναίκας στην αγκαλιά του, τους δυο τους σε νεαρή ηλικία να μαθαίνουν τι μπορούσαν να κάνουν με τη Δύναμη. Είμαι ο Ραντ αλ’Θόρ! «Γιατί όχι η Σέμιραγκ ή η Μογκέντιεν ή η Γκρέν-;»
«Μα τώρα απειλείς τα συμφέροντά του». Γέλασε. «Δεν ξέρεις πού βρίσκεται; Στο Άντορ, στο Κάεμλυν. Είναι ο άγνωστος αλλά απόλυτος κυβερνήτης του. Η Μοργκέις χαμογελά και του χορεύει, αυτή και πέντ’ έξι άλλες». Τα χείλη της στράβωσαν με μια έκφραση αηδίας. «Έχει βάλει ανθρώπους του να ψάχνουν στα χωριά για να του βρίσκουν καινούριες ομορφούλες».
Για μια στιγμή, έμεινε παγωμένος από το σοκ. Η μητέρα της Ηλαίην είχε πέσει στα χέρια ενός Αποδιωγμένου. Μα δεν τολμούσε να δείξει ότι τον ένοιαζε, Η Λανφίαρ είχε δείξει αρκετές φορές πόσο ζήλευε· ήταν ικανή να ψάξει και να σκοτώσει την Ηλαίην, αν νόμιζε ότι ο Ραντ έτρεφε αισθήματα γι’ αυτήν. Τι νιώθω γι’ αυτήν; Πέρα απ’ αυτό, υπήρχε ένα αναντίρρητο γεγονός που έπλεε πέρα από το Κενό, παγωμένο και άσπλαχνο μέσα στην αλήθεια του. Δεν μπορούσε να τρέξει και να επιτεθεί στον Ράχβιν, ακόμα κι αν αυτό που έλεγε η Λανφίαρ ήταν αλήθεια. Συγχώρεσέ με, Ηλαίην, αλλά δεν μπορώ. Ίσως να του έλεγε ψέματα —δεν θα έχυνε δάκρυα, σε περίπτωση που ο Ραντ σκότωνε κάποιους άλλους Αποδιωγμένους· όλοι αποτελούσαν εμπόδιο στα σχέδιά της― αλλά πάντως ο Ραντ είχε πάψει πια να αντιδρά στις πράξεις των άλλων. Αν αντιδρούσε, θα καταλάβαιναν τι πήγαινε να κάνει. Ας αντιδρούσαν εκείνοι στις πράξεις του και θα ξαφνιάζονταν σαν τη Λανφίαρ και τον Ασμόντιαν.
«Ο Ράχβιν νομίζει ότι θα τρέξω να υπερασπιστώ τη Μοργκέις;» είπε. «Μια φορά την έχω δει στη ζωή μου. Στο χάρτη οι Δύο Ποταμοί είναι μέρος του Άντορ, αλλά εγώ ποτέ δεν είδα εκεί Φρουρό της Βασίλισσας. Αιώνες έχουμε να τους δούμε. Πες σε Διποταμίτη ότι η Μοργκέις είναι η βασίλισσά του και να δεις που θα σε περάσει για τρελή».
«Αμφιβάλλω αν ο Ράχβιν περιμένει πως θα τρέξεις να υπερασπιστείς την πατρίδα σου», είπε σαρκαστικά η Λανφίαρ, «περιμένει όμως να υπερασπιστείς τις φιλοδοξίες σου. Σκοπεύει να ανεβάσει τη Μοργκέις και στο Θρόνο του Ήλιου επίσης και να τη χρησιμοποιήσει σαν μαριονέτα, μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσει να κάνει την εμφάνιση του. Κάθε μέρα, ολοένα και περισσότεροι Αντορινοί στρατιώτες μπαίνουν στην Καιρχίν. Κι εσύ έστειλες τους Δακρυνούς στρατιώτες στο βορρά, για να εξασφαλίσεις ότι η περιοχή θα παραμείνει δική σου. Δεν είναι παράξενο που σου επιτέθηκε ευθύς μόλις σε βρήκε».
Ο Ραντ κούνησε το κεφάλι του. Δεν είχε στείλει εκεί γι’ αυτό το λόγο τους Δακρυνούς, δεν περίμενε όμως ότι η Λανφίαρ θα το καταλάβαινε. Ούτε και περίμενε ότι θα τον πίστευε, αν της το έλεγε. «Σ’ ευχαριστώ για την προειδοποίηση». Ευγένεια προς μία από τους Αποδιωγμένους! Φυσικά, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο παρά να ελπίζει ότι αυτό που του είχε πει ήταν η αλήθεια. Ένας καλός λόγος για να μην τη σκοτώσεις. Θα σου λέει περισσότερα απ’ όσα θέλει, αν ακούς με προσοχή. Ο Ραντ έλπισε να ήταν δική του αυτή η σκέψη, παρ’ όλο που ήταν τόσο παγερή και κυνική.
«Βάζεις ξόρκια φύλαξης στα όνειρά σου εναντίον μου».
«Εναντίον όλων». Ήταν η καθαρή αλήθεια, αν και η Λανφίαρ ήταν από τις πρώτες στον κατάλογο, μαζί με τις Σοφές.
«Τα όνειρα μού ανήκουν. Εσύ και τα όνειρά σου ειδικά μου ανήκετε». Το πρόσωπό της ήταν ακόμα γαλήνιο, η φωνή της όμως σκλήρυνε. «Μπορώ να σπάσω τα ξόρκια φύλαξής σου. Δεν θα σου άρεσε καθόλου αυτό».
Εκείνος, για να δείξει ότι δεν τον έμελλε, κάθισε στο αχυρόστρωμά του, με τα πόδια διπλωμένα και τα χέρια στα γόνατα. Απ’ όσο μπορούσε να καταλάβει, η έκφραση του ήταν εξίσου γαλήνια με τη δική της. Μέσα του η Δύναμη φούσκωσε. Ετοίμασε ροές Αέρα για να την ακινητοποιήσει, και ροές Πνεύματος. Μ’ αυτές μπορούσε να υφάνει θωράκιση ενάντια στην Αληθινή Πηγή. Κάπου μακριά ένιωθε να σκαλίζει το μυαλό του για να καταλάβει πώς, όμως ούτως ή άλλως δεν μπορούσε να θυμηθεί. Δίχως το πώς ήταν άσκοπο. Η Λανφίαρ, ακόμα κι αν δεν το έβλεπε, θα μπορούσε να διαλύσει ή να κόψει ό,τι ύφαινε ο Ραντ. Ο Ασμόντιαν προσπαθούσε να του μάθει αυτό το κόλπο, όμως τα μαθήματα προχωρούσαν δύσκολα, αφού ο Ραντ δεν μπορούσε να εξασκηθεί με μια γυναίκα που να υφαίνει.