Το άλλο πρωί που ξύπνησαν τα παιδιά (τα έβαλαν να κοιμηθούν στη σκηνή, πάνω σε σωρούς μαλακά μαξιλάρια), έμαθαν από την κυρία Καστορίνα πως ο αδερφός τους σώθηκε και τον είχαν φέρει στον καταυλισμό αργά τη νύχτα. Εκείνη τη στιγμή βρισκόταν μαζί με τον Ασλάν. Πραγματικά, μόλις έφαγαν το πρωινό τους, βγήκαν κι είδαν το Λιοντάρι να σεργιανίζει μαζί με τον Έντμουντ στο νοτισμένο χορτάρι, μακριά απ’ την υπόλοιπη ακολουθία. Δε χρειάζεται να σας πω (γιατί κανείς δεν άκουσε ποτέ) τι του είπε ο Ασλάν, αλλά εκείνη την κουβέντα ο Έντμουντ δεν την ξέχασε ποτέ. Βλέποντας τους άλλους, το Λιοντάρι προχώρησε προς το μέρος τους, παίρνοντας μαζί του και τον Έντμουντ.
«Να ο αδερφός σας», είπε. «Και - δε χρειάζεται να μιλήσετε για τα περασμένα».
Ο Έντμουντ τους έσφιξε τα χέρια κι είπε στον καθένα με τη σειρά «Συχώρεσέ με», κι όλοι αποκρίθηκαν «Δεν πειράζει». Και μετά ήθελαν να του πουν κάτι που να δείχνει ότι είχανε πια φιλιώσει — κάτι συνηθισμένο και αυθόρμητο - και φυσικά κανένας δε μπορούσε να σκεφτεί τίποτα. Μα πριν προλάβουν να νιώσουν στ’ αλήθεια αμήχανοι, ο ένας πάνθηρας πλησίασε τον Ασλάν και του είπε,
«Αφέντη, ένας μαντατοφόρος του εχθρού ζητάει ακρόαση».
«Φέρτε τον εδώ», είπε ο Ασλάν.
Ο πάνθηρας έφυγε και ξαναγύρισε οδηγώντας το νάνο της Μάγισσας.
«Τι μήνυμα μου φέρνεις, Γιε της Γης;» ρώτησε ο Ασλάν.
«Η Βασίλισσα της Νάρνια και Αυτοκράτειρα των Νησιών της Ερημιάς θέλει να της εγγυηθείς ασφαλή συνάντηση για να σου μιλήσει», είπε ο νάνος. «Πρόκειται για θέμα που είναι και για το δικό σου καλό και για το δικό της».
«Χαρά στη Βασίλισσα της Νάρνια!» είπε ο κύριος Κάστορας. «Άκου θράσος-».
«Ήσυχα, Κάστορα», είπε ο Ασλάν. «Σε λίγο όλοι οι τίτλοι θα δοθούν σ’ αυτούς όπου ταιριάζουν. Στο μεταξύ, δεν έχει νόημα να τσακωνόμαστε για τέτοια. Πες στην κυρά σου, Γιε της Γης, ότι της εγγυώμαι ασφαλή συνάντηση μ’ έναν όρο: ν’ αφήσει το σκήπτρο της πίσω από τη μεγάλη βελανιδιά».
Κι αφού τα συμφώνησαν, οι δύο πάνθηρες ακολούθησαν το νάνο για να δουν αν θα τηρηθούν οι όροι. «Λες να κάνει και τους πάνθηρες πέτρα;» ψιθύρισε η Λούσυ στον Πήτερ. Θαρρώ πως κι οι πάνθηρες το ίδιο πρέπει να σκέφτηκαν όπως και να ’χει, προχωρούσαν με τη γούνα τους ανατριχιασμένη και την ουρά φουντωτή και καμπουρωτή - ίδια με της γάτας που βλέπει ξένο σκυλί.
«Δεν υπάρχει φόβος», της απάντησε ψιθυριστά ο Πήτερ. «Ο Ασλάν δε θα τους έστελνε αν δεν ήταν σίγουρος».
Σε λίγο η Μάγισσα ανέβηκε στην κορφή κι ήρθε και στάθηκε αντίκρυ στον Ασλάν. Τα τρία παιδιά, που δεν την είχαν ξαναδεί, ένιωσαν ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά τους βλέποντας το πρόσωπό της, και τα ζώα που ήταν εκεί γύρω μούγκρισαν σιγανά. Μ’ όλο που ο ήλιος έλαμπε, όλοι τους ένιωσαν άξαφνα να κρυώνουν. Οι μόνοι που φαίνονταν ατάραχοι ήταν ο Ασλάν κι η Μάγισσα. Ήταν τόσο παράξενο να βλέπεις κοντά κοντά τα δυο πρόσωπα: ολόχρυσο το ένα, νεκρικά λευκό το άλλο. Όμως η Μάγισσα δεν κοίταζε στα μάτια τον Ασλάν, κι αυτό το πρόσεξε η κυρία Καστορίνα.
«Κοντά σου βρίσκεται ένας προδότης», είπε η Μάγισσα. Φυσικά, όλοι ήξεραν πως εννοούσε τον Έντμουντ, μα ο Έντμουντ είχε πάψει να σκέφτεται τον εαυτό του έπειτα απ’ όσα πέρασε, κι απ’ όσα κουβέντιασε εκείνο το πρωί. Είχε τα μάτια στυλωμένα στον Ασλάν και δε φάνηκε να ταράζεται με τα λόγια της Μάγισσας.
«Και λοιπόν;» είπε ο Ασλάν. «Εσένα πάντως δε σε πείραξε!».
«Ξέχασες τα Βαθιά Μάγια;» ρώτησε η Μάγισσα.
«Ας πούμε πως τα ξέχασα», απάντησε σοβαρά ο Ασλάν. «Πες μας, τι είναι τα Βαθιά Μάγια».
«Θέλεις να σας πω;» στρίγγλισε άγρια η Μάγισσα. «Να σας πω τι είναι γραμμένο σ’ αυτό εδώ το Πέτρινο Τραπέζι που στέκει δίπλα μας; Τι είναι γραμμένο με γράμματα τόσο βαθιά ως εκεί που φτάνει το ακόντιο, πάνω στις πέτρες της φωτιάς του Ιερού Λόφου; Να σας πω τι είναι σκαλισμένο στο σκήπτρο του Αυτοκράτορα Πέρα απ’ τη θάλασσα; Εσύ τουλάχιστον γνωρίζεις τα Μάγια που έκανε από την πρώτη αρχή ο Αυτοκράτορας στη Νάρνια. Ξέρεις πως κάθε προδότης ανήκει σε μένα, είναι νόμιμη λεία μου, και πως για κάθε προδοσία έχω το δικαίωμα να σκοτώνω».
«Α, μάλιστα», πετάχτηκε ο κύριος Κάστορας. «Τώρα καταλαβαίνω πώς άρχισες να πιστεύεις ότι είσαι η Βασίλισσα - επειδή ήσουνα δήμιος του Αυτοκράτορα!».