Εκείνη τον κοίταξε, ανακτώντας την ψυχραιμία της, με μάτια που αστραφτοβολούσαν από έχθρα. Στο τέλος, του είπε, «Λίγα πράγματα». Δεν θα ξεχνούσε ότι την είχε δει να χάνει την αυτοκυριαρχία της. Ο θυμός δεν φάνηκε καθόλου στη φωνή της· ο τόνος της ήταν ήρεμος, θα ’λεγες ακόμα κι ανέμελος. «Η Σέμιραγκ δεν ήρθε στην τελευταία συνάντησή μας· δεν ξέρω γιατί και δεν νομίζω να ξέρουν η Μεσάνα ή ο Ντεμάντρεντ. Ειδικά η Μεσάνα έδειξε ενόχληση, αν και προσπάθησε να το κρύψει. Πιστεύει ότι ο Λουζ Θέριν σύντομα θα πέσει στα χέρια μας, αλλά, βέβαια, κάθε φορά επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα. Ήταν σίγουρη ότι ο Μπε’λάλ θα τον σκότωνε ή θα τον αιχμαλώτιζε στο Δάκρυ· καμάρωνε για εκείνη την παγίδα. Ο Ντεμάντρεντ θέλει να προσέχεις».
«Δηλαδή ο Ντεμάντρεντ ξέρει ότι εμείς οι δύο συναντιόμαστε», είπε ανέκφραστα ο Σαμαήλ. Κακώς περίμενε ότι θα άκουγε κάτι σημαντικό από τα χείλη της.
«Βεβαίως και ξέρει. Δεν ξέρει πόσα σου λέω, αλλά ότι κάτι σου λέω. Προσπαθώ να μας ενώσω, Σαμαήλ, προτού να είναι πολύ—»
Εκείνος την διέκοψε απότομα. «Θα παραδώσεις ένα μήνυμα στον Ντεμάντρεντ εκ μέρους μου. Θα του πεις ότι ξέρω τι σκαρώνει». Τα συμβάντα στον Νότο είχαν τη σφραγίδα του Ντεμάντρεντ. Ανέκαθεν του άρεσε να χρησιμοποιεί ενδιάμεσους. «Πες εκείνου να προσέχει. Δεν θέλω να αναμιχθούν στα σχέδιά μου είτε αυτός είτε οι φίλοι του». Ίσως θα μπορούσε να στρέψει εκεί την προσοχή του αλ’Θόρ· μάλλον αυτό θα σήμαινε το τέλος του Ντεμάντρεντ. Αν δεν πετύχαιναν τα άλλα μέσα. «Όσο δεν με πλησιάζουν οι λακέδες του, ας κάνουν ό,τι θέλει, αλλά εμένα να με αποφεύγουν γιατί θα ζητήσω τον λόγο απ’ αυτόν». Ο αγώνας ήταν μακρύς μετά το άνοιγμα του Πηγαδιού στη φυλακή του Μεγάλου Άρχοντα, και είχαν περάσει πολλά χρόνια για να συγκεντρώσει αρκετή δύναμη και να κάνει ανοιχτά τις κινήσεις του. Αυτή τη φορά, όταν θα έσπαζε η τελευταία σφραγίδα, θα παρουσίαζε στον Μέγα Άρχοντα έθνη έτοιμα να τον ακολουθήσουν. Τι σημασία είχε που δεν ήξεραν ποιον ακολουθούσαν; Ο Σαμαήλ δεν θα αποτύχαινε σαν τον Μπε’λάλ και τον Ράχβιν. Ο Μέγας Άρχοντας θα έβλεπε ποιος τον υπηρετούσε καλύτερα. «Να του το πεις!»
«Αφού το θέλεις», είπε εκείνη, κάνοντας μια γκριμάτσα που έδειχνε απροθυμία. Μετά από μια στιγμή, στο πρόσωπό της ξαναφάνηκε εκείνο το τεμπέλικο χαμόγελο. Ήταν άστατη. «Αυτές οι απειλές με κουράζουν. Έλα. Άκου τη μουσική και γαλήνεψε». Έκανε να της πει ότι όπως εκείνη ήξερε καλά, δεν τον ενδιέφερε η μουσική, όμως αυτή είχε γυρίσει προς το μαρμάρινο στηθαίο. «Να τους. Άκου».
Το μελαψό ζευγάρι είχε πλησιάσει τη βάση της εξέδρας μαζί μ’ εκείνες τις αλλόκοτες άρπες. Ο Σαμαήλ υπέθεσε ότι τα καμπανίσματα πρόσθεταν κάτι στο παίξιμό τους· δεν ήξερε όμως τι. Οι δύο κοίταξαν με λαμπερή, ευλαβική έκφραση την Γκρένταλ, όταν την είδαν να τους παρακολουθεί.
Παρ’ όλο που τον είχε συμβουλεύσει να τους ακούσει, η Γκρένταλ συνέχισε να μιλάει. «Προέρχονται από ένα παράξενο μέρος. Οι γυναίκες που διαβιβάζουν είναι αναγκασμένες να παντρεύονται τους γιους των γυναικών που διαβιβάζουν, κι όσοι έχουν τέτοια καταγωγή, σημαδεύονται με τατουάζ στο πρόσωπο από τη γέννα. Τα άτομα που έχουν το σημάδι απαγορεύεται να παντρευτούν άλλα που δεν το έχουν, και τα παιδιά από τέτοια ζευγαρώματα σκοτώνονται. Ούτως ή άλλως, οι άνδρες που έχουν το τατουάζ σκοτώνονται στα είκοσι ένα χρόνια τους, ενώ ως τότε τους έχουν έγκλειστους και δεν τους μαθαίνουν ούτε καν ανάγνωση».
Η Γκρένταλ είχε λοιπόν επιστρέψει σε αυτό το θέμα. Σίγουρα τον θεωρούσε αφελή. Αποφάσισε να της πετάξει κι αυτός μια μπηχτή. «Τους δεσμεύουν όπως τους εγκληματίες;»
Στο πρόσωπό της φάνηκε φευγαλέα μια έκπληκτη έκφραση, την οποία έπνιξε αμέσως. Ήταν φανερό ότι δεν είχε κάνει το συσχετισμό· δεν υπήρχε λόγος να το κάνει. Ελάχιστοι άνθρωποι στην εποχή τους διέπρατταν έστω κι ένα βίαιο έγκλημα, πόσο μάλλον περισσότερα. Τουλάχιστον, έτσι ήταν πριν το Πηγάδι. Δεν παραδέχτηκε την άγνοιά της, βεβαίως. Κάποιες φορές ήταν προτιμότερο να κρύβεις ότι αγνοούσες κάτι, όμως αυτή την τακτική η Γκρένταλ την έφτανε στα άκρα. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Σαμαήλ είχε κάνει αυτό το σχόλιο· ήξερε ότι θα την ενοχλούσε, κι αυτό της άξιζε για τις άχρηστες πληροφορίες που του έδινε.