«Τουλάχιστον, ξέρουμε ότι οι απεσταλμένες μας έχουν ακόμα μια πιθανότητα να περάσουν για απεσταλμένες της Ελάιντα», είπε η Σέριαμ. Φυσικά, το Σαλιντάρ δεν είχε στείλει ανθρώπους στον Μάτιν Στεπάνεος· η πραγματικά εξουσία στο Ίλιαν ήταν ο Άρχοντας Μπρεντ του Συμβουλίου των Εννιά, ο Σαμαήλ. Η Ηλαίην θα έδινε πολλά για να μάθει τι ήταν αυτό που είχε προτείνει η Ελάιντα κι ο Σαμαήλ ήταν τόσο πρόθυμος να το υποστηρίξει ή, τουλάχιστον, άφηνε τον Μάτιν Στεπάνεος να πει ότι θα το υποστήριζε. Ήταν σίγουρη ότι ήθελαν να το μάθουν κι οι τρεις Άες Σεντάι, αλλά εκείνες απλώς συνέχισαν να βγάζουν έγγραφα από το λακαρισμένο κουτί.
«Το ένταλμα σύλληψης της Μουαραίν ισχύει ακόμα», είπε η Μπεόνιν, κουνώντας το κεφάλι, καθώς το φύλλο που κρατούσε στο χέρι ξαφνικά γινόταν ένα χοντρό μάτσο χαρτιά. «Δεν ξέρει ακόμα ότι η Μουαραίν είναι νεκρή». Έκανε μια γκριμάτσα κοιτώντας τις σελίδες και τις άφησε να πέσουν· αυτές σκορπίστηκαν σαν φύλλα κι έλιωσαν στον αέρα πριν φτάσουν στο πάτωμα. «Η Ελάιντα ακόμα σκοπεύει να χτίσει το παλάτι της».
«Και βέβαια», είπε ξερά η Σέριαμ. Το χέρι της τινάχτηκε, καθώς έπιανε κάτι που έμοιαζε με σημείωμα. «Η Σέμεριν το έσκασε. Η Αποδεχθείσα Σέμεριν».
Κι οι τρεις κοίταξαν την Ηλαίην κι έπειτα στράφηκαν πάλι στο κουτί, το οποίο χρειάστηκε να ξανανοίξουν. Καμία τους δεν σχολίασε αυτό που μόλις είχε πει η Σέριαμ.
Η Ηλαίην σχεδόν έτριξε τα δόντια της. Η ίδια κι η Νυνάβε είχαν πει στις άλλες ότι η Ελάιντα υποβίβαζε σε Αποδεχθείσα τη Σέμεριν, μια Κίτρινη αδελφή, αλλά φυσικά εκείνες δεν τις είχαν πιστέψει. Μπορούσες να τιμωρήσεις μια Άες Σεντάι, να τη διώξεις, αλλά δεν μπορούσες να την υποβιβάσεις, παρά μόνο αν τη σιγάνευες. Αλλά να που, απ’ ό,τι φαινόταν, η Ελάιντα έκανε ακριβώς αυτό το πράγμα, κι ας έλεγε ό,τι ήθελε ο νόμος του Πύργου. Ίσως ξανάγραφε τους νόμους του Πύργου.
Πολλά απ’ όσα είχαν πει στις άλλες, δεν είχαν γίνει πιστευτά. Αυτά τα κοριτσόπουλα, οι Αποδεχθείσες, αποκλείεται να είχαν εμπειρία από τον κόσμο και να ήξεραν τι μπορούσε να γίνει και τι όχι. Τα κοριτσόπουλα ήταν εύπιστα, αφελή· μπορεί να έβλεπαν και να πίστευαν κάτι που δεν υπήρχε. Η Ηλαίην πάλεψε μέσα της για να μη χτυπήσει το πόδι στο πάτωμα. Οι Αποδεχθείσες δέχονταν ό,τι τους έδιναν οι Άες Σεντάι και δεν ζητούσαν αυτό που οι Άες Σεντάι αρνούνταν να τους δώσουν. Μια απολογία, ας πούμε. Διατήρησε την ουδέτερη έκφρασή της, ενώ μέσα της έβραζε.
Η Σιουάν δεν ένιωθε να έχει τέτοιες δεσμεύσεις. Συνήθως. Όταν οι Άες Σεντάι κοιτούσαν αλλού, τις κάρφωνε μ’ ένα αγριεμένο βλέμμα. Φυσικά, όταν κάποια έριχνε μια ματιά πάνω της, τότε η Σιουάν έπαιρνε αμέσως μια έκφραση ταπεινής αποδοχής. Ήταν καλά εξασκημένη σ’ αυτό. Το λιοντάρι επιβιώνει με το να είναι λιοντάρι, είχε πει κάποτε στην Ηλαίην, και το ποντίκι με το να είναι ποντίκι. Έστω κι έτσι, η Σιουάν ήταν ένα αποτυχημένο, απρόθυμο ποντίκι.
Της Ηλαίην της φάνηκε ότι διέκρινε μια ανησυχία στο βλέμμα της Σιουάν. Αυτό το έργο είχε ανατεθεί στη Σιουάν από τότε που είχε αποδείξει στις Άες Σεντάι ότι μπορούσε να χρησιμοποιήσει το δαχτυλίδι με ασφάλεια —φυσικά, αυτό είχε γίνει κατόπιν μυστικών μαθημάτων που είχαν κάνει η Νυνάβε κι η Ηλαίην στη Σιουάν και στη Ληάνε— κι ήταν η βασική πηγή της πληροφόρησής τους. Χρειάζονταν χρόνο για να αποκαταστήσουν την επαφή με τους πληροφοριοδότες, που ήταν σκορπισμένοι σε όλα τα έθνη, και να ανακατευθύνουν τις αναφορές από τον Πύργο στο Σαλιντάρ. Αν η Σέριαμ κι οι άλλες σκόπευαν να αναλάβουν αυτή τη δουλειά, τότε η Σιουάν ίσως έπαυε να είναι τόσο χρήσιμη. Στην ιστορία του Πύργου, πάντα αυτά τα δίκτυα διευθύνονταν μόνο από ολοκληρωμένες Άες Σεντάι, μέχρι τη στιγμή που ήρθε η Σιουάν στο Σαλιντάρ με τις γνώσεις που είχε για τους πληροφοριοδότες της Άμερλιν αλλά και του Γαλάζιου Άτζα, το δίκτυο του οποίου διηύθυνε πριν γίνει Άμερλιν. Η Μπεόνιν κι η Καρλίνυα αμφέβαλλαν για το αν θα μπορούσαν να βασίζονται σε μια γυναίκα που δεν ήταν πια μία απ’ αυτές, ενώ περίπου το ίδιο σκέφτονταν κι οι άλλες. Αν κι η αλήθεια ήταν πως καμιά δεν ένιωθε άνετα κοντά σε μια γυναίκα που είχε σιγανευτεί.
Ούτε κι η Ηλαίην είχε κάτι να κάνει εδώ. Μπορεί οι Άες Σεντάι να το ονόμαζαν μάθημα, μπορεί και να το σκέφτονταν ως τέτοιο, αλλά αυτή από τις προηγούμενες εμπειρίες της ήξερε ότι, αν προσπαθούσε να τις διδάξει κάτι χωρίς να τη ρωτήσουν, θα την έπαιρναν αμέσως με το άγριο. Την είχαν εκεί για να απαντά σε τυχόν ερωτήσεις που θα προέκυπταν, και για τίποτα περισσότερο. Σκέφτηκε ένα σκαμνί —το οποίο εμφανίστηκε με σκαλισμένα κλήματα στα πόδια— και κάθισε να περιμένει. Μια καρέκλα θα ήταν πιο άνετη, αλλά ίσως προκαλούσε σχόλια. Η Αποδεχθείσα που καθόταν αναπαυτικά, συχνά θεωρείτο ότι ήταν μια Αποδεχθείσα που δεν είχε αρκετές δουλειές να κάνει. Μια στιγμή αργότερα, η Σιουάν έφτιαξε κι αυτή ένα παρόμοιο σκαμνί. Έστειλε ένα σφιγμένο χαμόγελο στην Ηλαίην — και μια βλοσυρή ματιά στις πλάτες των Άες Σεντάι.