Την πρώτη φορά που η Ηλαίην είχε επισκεφθεί αυτό το δωμάτιο στον Τελ’αράν’ριοντ, υπήρχε ένα ημικύκλιο από τέτοια σκαμνιά, δώδεκα ή περισσότερα, μπροστά στο γεμάτο λαξεύματα τραπέζι. Με κάθε επίσκεψή της τα έβλεπε να λιγοστεύουν, και τώρα δεν είχε μείνει κανένα. Ήταν σίγουρη πως αυτό σήμαινε κάτι, αν και δεν ήξερε τι. Ήταν σίγουρη ότι το ίδιο σκεφτόταν κι η Σιουάν, και πιθανότατα είχε βρει κάποιον λόγο, αλλά, αν όντως το είχε κάνει, δεν τον είχε μοιραστεί ούτε με την Ηλαίην ούτε με τη Νυνάβε.
«Οι συγκρούσεις στο Σίναρ και στο Άραφελ καταλαγιάζουν», μουρμούρισε η Σέριαμ, πιο πολύ μονολογώντας, «αλλά τίποτα εδώ δεν λέει ποιο ήταν το έναυσμα. Είναι απλές αψιμαχίες, μα οι Μεθορίτες ποτέ δεν πολεμούν μεταξύ τους. Έχουν τη Μάστιγα». Ήταν από τη Σαλδαία, κι η χώρα της ήταν μία από τις Μεθόριες.
«Τουλάχιστον η Μάστιγα είναι ακόμα ήσυχη», είπε η Μυρέλ. «Παραείναι ήσυχη, θα έλεγα. Αυτό αποκλείεται να διαρκέσει. Πάλι καλά που η Ελάιντα έχει πολλούς πληροφοριοδότες στις Μεθόριες». Η Σιουάν μόρφασε και ταυτόχρονα αγριοκοίταξε την Άες Σεντάι. Η Ηλαίην σκέφτηκε ότι η Σιουάν ακόμα δεν είχε καταφέρει να επικοινωνήσει με τους πράκτορες της στις Μεθόριες· απείχαν πολύ από το Σαλιντάρ.
«Θα ένιωθα καλύτερα, αν το ίδιο ίσχυε και στο Τάραμπον». Η σελίδα στο χέρι της Μπεόνιν μάκρυνε και φάρδυνε· την κοίταξε, ξεφύσησε και την πέταξε στην άκρη. «Οι πληροφοριοδότες στο Τάραμπον ακόμα δεν έχουν πει κουβέντα. Κανείς τους. Τα μόνα νέα που έχει από το Τάραμπον είναι φήμες από την Αμαδισία, που λένε ότι υπάρχουν Άες Σεντάι αναμεμιγμένες στον πόλεμο». Κούνησε το κεφάλι, καθώς ήταν παράδοξο να αποτυπώνει κανείς τέτοιες φήμες σε χαρτί. Οι Άες Σεντάι δεν αναμιγνύονταν σε εμφύλιους πολέμους. Τουλάχιστον όχι τόσο απροκάλυπτα ώστε να γίνουν αντιληπτές. «Και, φαίνεται, υπάρχουν μόνο λίγες μπερδεμένες αναφορές από το Άραντ Ντόμαν».
«Σε λίγο θα ξέρουμε εμείς για το Τάραμπον», είπε κατευναστικά η Σέριαμ. «Σε λίγες βδομάδες».
Η έρευνα συνεχίστηκε επί ώρες. Τα έγγραφα δεν είχαν τελειωμό· το λακαρισμένο κουτί δεν άδειαζε ποτέ. Και μάλιστα, η στοίβα μέσα του καμιά φορά υψωνόταν όταν έβγαζαν ένα χαρτί. Φυσικά, μόνο τα πιο μικρά έγγραφα παρέμεναν αμετάβλητα αρκετά ώστε να διαβαστούν ολόκληρα, αλλά καμιά φορά από το κουτί έβγαινε κάποιο γράμμα ή αναφορά που τα είχαν ξαναδεί. Έμειναν σιωπηλές για αρκετά μεγάλα διαστήματα, ενώ κάποια ντοκουμέντα προκαλούσαν σχόλια· μερικά, οι Λες Σεντάι τα συζήτησαν. Η Σιουάν άρχισε να κάνει σχήματα στα δάχτυλά της με ένα κορδόνι, το παιχνίδι φωλιά-της-γάτας, δείχνοντας να μη τις προσέχει καθόλου. Η Ηλαίην ευχόταν να μπορούσε να τη μιμηθεί ή, ακόμα καλύτερα, να διάβαζε κάτι —ένα βιβλίο εμφανίστηκε στο πάτωμα δίπλα στα πόδια της, Τα Ταξίδια του Τζάιν του Πεζοπόρου, όμως το έδιωξε— αλλά οι γυναίκες που δεν ήταν Άες Σεντάι αντιμετωπίζονταν με μεγαλύτερη ανοχή από εκείνες που εκπαιδεύονταν για να γίνουν αδελφές. Πάντως, έμαθε μερικά πράγματα καθώς άκουγε.
Η ανάμιξη των Άες Σεντάι στο Τάραμπον δεν ήταν η μόνη φήμη που είχε καταλήξει στο γραφείο της Ελάιντα. Υπήρχαν διάφοροι ψίθυροι για τον σκοπό που είχε η συγκέντρωση των Λευκομανδιτών από τον Πέντρον Νάιαλ, ότι θα καταλάμβανε το θρόνο της Αμαδισίας —ο Νάιαλ σίγουρα δεν είχε ανάγκη από κάτι τέτοιο— ή ότι θα έδινε τέλος στους πολέμους και την αναρχία στο Τάραμπον και το Άραντ Ντόμαν, ή ότι θα υποστήριζε τον Ραντ. Η Ηλαίην θα το πίστευε αυτό όταν ο ήλιος θα ανέτειλε από τη δύση. Υπήρχαν αναφορές για παράξενα συμβάντα στο Ίλιαν και στην Καιρχίν —μπορεί να υπήρχαν κι άλλες, όμως μόνο είδαν αυτές — για χωριά που τα είχε καταλάβει η τρέλα, εφιάλτες που βάδιζαν στο φως της μέρας, δικέφαλα μοσχαράκια που μιλούσαν, Σκιογέννητους που εμφανίζονταν από το πουθενά. Η Σέριαμ κι οι άλλες δύο αυτές τις προσπέρασαν αδιάφορα· οι ίδιες ιστορίες έρχονταν στο Σαλιντάρ από μέρη της Αλτάρα και του Μουράντυ, κι από την άλλη όχθη του ποταμού που ήταν η Αμαδισία. Οι Άες Σεντάι τις απέρριπταν, θεωρώντας τες ιστορίες του κόσμου που μάθαινε για τον Αναγεννημένο Δράκοντα. Η Ηλαίην δεν ήταν τόσο σίγουρη. Είχε δει πράγματα που εκείνες δεν είχαν δει, παρ’ όλα τα χρόνια και την εμπειρία τους. Σύμφωνα με τις φήμες, η μητέρα της συγκέντρωνε στρατό στα δυτικά του Άντορ —υπό την αρχαία σημαία της Μανέθερεν, αν ήταν δυνατόν!— αλλά, επίσης, λεγόταν ότι την κρατούσε αιχμάλωτη ο Ραντ κι ότι διέφευγε σε κάθε έθνος που μπορούσες να φανταστείς, και στις Μεθόριες και στην Αμαδισία, κάτι που ήταν σίγουρα αφάνταστο. Απ’ ό,τι φαινόταν, ο Πύργος δεν πίστευε τίποτε απ’ αυτά. Η Ηλαίην ευχόταν να ήξερε τι να πιστέψει.