Ένα κύμα υποκλίσεων από τα λευκοντυμένα Τέκνα τον ακολούθησε στους διαδρόμους με τους πέτρινους τοίχους μέσα στο Φρούριο, ώσπου έφτασε στην ιδιωτική του αίθουσα ακροάσεων. Στον προθάλαμο βρισκόταν ο γραμματέας του, ο Μπάλγουερ, με το στενό πρόσωπο, ο οποίος πετάχτηκε όρθιος κι άρχισε να απαριθμεί σχολαστικά τα έγγραφα που περίμεναν την υπογραφή του Άρχοντα Μαγίστρου, όμως η προσοχή εκείνου είχε στραφεί στον ψηλό άνδρα που σηκωνόταν με άνεση από μια πολυθρόνα ακουμπισμένη στον τοίχο, με μία πορφυρή ποιμενική ράβδο πίσω από τον χρυσό ήλιο του μανδύα του κι από κάτω τρεις χρυσούς κόμπους που έδειχναν το αξίωμά του.
Η όψη του Τζάιτσιμ Καρίντιν, Εξεταστή του Χεριού του Φωτός, έδειχνε καθαρά πόσο σκληρός άνθρωπος ήταν, είχε όμως πιο γκρίζους κροτάφους από την τελευταία φορά που τον είχε δει ο Νάιαλ. Τα μάτια του, βαθιά χωμένα στις κόγχες τους, μαρτυρούσαν ένα ίχνος ανησυχίας, κάτι διόλου παράξενο. Οι δύο τελευταίες αποστολές που του είχαν ανατεθεί κατέληξαν σε πανωλεθρία· κάτι καθόλου ευχάριστο για κάποιον που φιλοδοξούσε να γίνει μια μέρα Ανώτατος Εξεταστής, ίσως ακόμα κι Άρχοντας Μάγιστρος.
Ο Νάιαλ πέταξε τον μανδύα του στον Μπάλγουερ κι έκανε νόημα στον Καρίντιν να τον ακολουθήσει στην αίθουσα ακροάσεων. Υπήρχαν τρόπαια στους τοίχους, οι πολεμικές σημαίες και τα λάβαρα των παλιών εχθρών που είχαν αιχμαλωτίσει τα Τέκνα, ενώ στο πάτωμα υπήρχε ένας πελώριος ακτινωτός ήλιος με τόσο χρυσάφι, ώστε πολλοί δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν το βλέμμα τους από κει. Με εξαίρεση αυτά, επρόκειτο για ένα λιτό δωμάτιο στρατιώτη, αντικατοπτρισμός του ίδιου του Νάιαλ. Ο Νάιαλ κάθισε σε μια καρέκλα με ψηλή ράχη, καλοφτιαγμένη αλλά χωρίς στολίδια. Τα δύο τζάκια στους απέναντι τοίχους του δωματίου ήταν κρύα και καθαρά, σε μια εποχή που κανονικά εκεί θα έπρεπε να τριζοβολά η φωτιά. Ήταν απόδειξη ότι η Τελευταία Μάχη πλησίαζε. Ο Καρίντιν έκανε μια βαθιά υπόκλιση και γονάτισε πάνω στον ήλιο, που είχε γίνει λείος ύστερα από τόσους αιώνες που τον έτριβαν πόδια και γόνατα.
«Έχεις σκεφτεί γιατί είπα να σε καλέσουν, Καρίντιν;» Μετά την Πεδιάδα του Αλμοθ και το Φάλμε, μετά το Τάντσικο, ο άνθρωπος δικαίως θα πίστευε ότι επρόκειτο να συλληφθεί. Αλλά αν υποψιαζόταν αυτό το ενδεχόμενο, η φωνή του δεν φανέρωνε κάτι τέτοιο. Ως συνήθως, έδειχνε ότι γνώριζε περισσότερα απ’ όλους. Περισσότερα απ’ όσα θα έπρεπε να γνωρίζει.
«Για τις Άες Σεντάι στην Αλτάρα, Άρχοντα Μάγιστρε. Έχουμε μια ευκαιρία να εξοντώσουμε τις μισές μάγισσες της Ταρ Βάλον, ακριβώς στο κατώφλι μας». Ήταν μια υπερβολή· μπορεί να ήταν το ένα τρίτο των Άες Σεντάι στο Σαλιντάρ, αλλά όχι περισσότερες.
«Και μήπως το έχεις σκεφτεί μεγαλόφωνα, μπροστά στους φίλους σου;» Ο Νάιαλ αμφέβαλλε για το αν ο Καρίντιν είχε φίλους, αλλά υπήρχαν κάποιοι με τους οποίους έπινε. Τώρα τελευταία, με τους οποίους μεθούσε. Ο άνθρωπος, όμως, σίγουρα είχε ικανότητες· χρήσιμες ικανότητες.
«Όχι, Άρχοντα Μάγιστρε. Δεν είμαι αφελής».
«Ωραία», είπε ο Νάιαλ. «Επειδή δεν θα πλησιάσεις καν το Σαλιντάρ, ούτε και κανένα άλλο Τέκνο θα πάει εκεί». Δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα αν αυτό που είχε αστράψει στο πρόσωπο του Καρίντιν ήταν ανακούφιση. Αν ναι, τότε δεν ταίριαζε στον χαρακτήρα του· ο άνθρωπος δεν είχε δείξει ποτέ να του λείπει το κουράγιο. Κι η ανακούφιση δεν ταίριαζε με την απάντηση του.
«Μα περιμένουν σαν ξερόκλαδο έτοιμο να σπάσει. Είναι απόδειξη πως οι φήμες αληθεύουν, ο Πύργος έχει διχαστεί. Μπορούμε να τις εξοντώσουμε χωρίς οι άλλες να προβάλλουν την παραμικρή αντίσταση. Ο Πύργος θα εξασθενήσει τόσο που θα πέσει».
«Έτσι νομίζεις;» είπε ξερά ο Νάιαλ. Έπλεξε τα δάχτυλα του στη μέση του και μίλησε με ήπιο τόνο. Οι Ανακριτές —το Χέρι απεχθανόταν αυτή την ονομασία, όμως ακόμα κι ο ίδιος τη χρησιμοποιούσε— ποτέ δεν έβλεπαν κάτι αν δεν ήταν μπροστά στα μάτια τους. «Ακόμα κι ο Πύργος δεν μπορεί να τοποθετηθεί ξεκάθαρα υπέρ αυτού του ψεύτικου Δράκοντα αλ’Θόρ. Τι θα συμβεί, αν στραφεί εναντίον τους, όπως είχε συμβεί με τον Λογκαίν; Αλλά μια ομάδα ανταρτισσών; Αυτές θα μπορούσαν να τον υποστηρίξουν και τα φουστάνια του Λευκού Πύργου θα μείνουν καθαρά, ό,τι και να συμβεί». Ήταν σίγουρος ότι έτσι ήταν τα πράγματα. Αν όχι, τότε υπήρχαν τρόποι για να χρησιμοποιήσει το όποιο πραγματικό σχίσμα, ώστε να εξασθενήσει περαιτέρω τον Πύργο, όμως πίστευε πως είχε δίκιο. «Εν πάση περιπτώσει, τα φαινόμενα έχουν σημασία. Δεν θα αφήσω να δουν τα μάτια του κόσμου απλώς μια αντιπαράθεση μεταξύ των τέκνων και του Πύργου». Όχι, μέχρις ότου ο κόσμος θα έβλεπε τι πραγματικά ήταν ο Πύργος· ένας οχετός Σκοτεινόφιλων που ανακατευόταν σε δυνάμεις, τις οποίες η ανθρωπότητα δεν έπρεπε να αγγίξει, με τη δύναμη που είχε προκαλέσει το Τσάκισμα του Κόσμου. «Σ’ αυτό τον αγώνα, είναι ο κόσμος εναντίον του ψεύτικου Δράκοντα αλ’Θόρ».