Ο Ραντ περιεργάστηκε τον Τάιμ, καθώς αυτός κι ο συνοδός του προχωρούσαν στην αυλή. Ήταν τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος από τον Ραντ· κάπου στα τριάντα πέντε, λοιπόν, ή λίγο παραπάνω. Ελάχιστα ήταν γνωστά κι ακόμα λιγότερα είχαν καταγραφεί για τους άνδρες που μπορούσαν να διαβιβάζουν —οι αξιοπρεπείς άνθρωποι συνήθως απέφευγαν αυτό το θέμα— αλλά ο Ραντ είχε μάθει ό,τι μπορούσε. Σχετικά λίγοι ήταν οι άνδρες που στην ουσία επιδίωκαν να διαβιβάσουν· άλλη μία από τις δυσκολίες που είχε αντιμετωπίσει ο Ραντ. Μετά το Τσάκισμα, οι άνδρες που διαβίβαζαν είχαν την ικανότητα εκ γενετής, έτοιμη να εμφανιστεί όταν ωρίμαζαν. Μερικοί είχαν καταφέρει να αποφύγουν την τρέλα πολλά χρόνια, πριν οι Άες Σεντάι τους βρουν και τους ειρηνέψουν· άλλοι ήταν ήδη αθεράπευτα τρελοί, όταν τους έβρισκαν, και μερικές φορές η τρέλα εμφανιζόταν σε λιγότερο από έναν χρόνο αφότου άγγιζαν το σαϊντίν. Ο Ραντ διατηρούσε τα λογικά του σχεδόν δύο χρόνια, μέχρι στιγμής. Μπροστά του, όμως, είχε έναν άνδρα που το είχε κατορθώσει για δέκα ή δεκαπέντε χρόνια. Αυτό και μόνο είχε κάποια αξία.
Κοντοστάθηκαν μερικά βήματα πριν τον φτάσουν, με μια χειρονομία του Τούμαντ. Ο Ραντ άνοιξε το στόμα του, αλλά πριν μιλήσει, ο Λουζ Θέριν ξέσπασε με φρενίτιδα μέσα στο μυαλό του. Ο Σαμαήλ κι ο Ντεμάντρεντ με μισούσαν, παρά τις τιμές που τους πρόσφερα. Όσο περισσότερες οι τιμές, τόσο χειρότερο το μίσος, ώσπου στο τέλος πούλησαν την ψυχή τους κι άλλαξαν στρατόπεδο. Ειδικά ο Ντεμάντρεντ. Κακώς δεν τον σκότωσα! Έπρεπε να τους σκότωνα όλους! Να είχα κάνει τη γη κάρβουνο για να τους σκοτώσω όλους! Να είχα κάνει τη γη κάρβουνο!
Με το πρόσωπο παγωμένο, ο Ραντ πάλεψε για τα ηνία του μυαλού του. Είμαι ο Ραντ αλ’Θόρ! Ο Ραντ αλ’Θόρ! Δεν γνώρισα ποτέ ούτε τον Σαμαήλ, ούτε τον Ντεμάντρεντ, ούτε κανέναν τους! Που να με κάψει το Φως, είμαι ο Ραντ αλ’Θόρ! Σαν αμυδρή ηχώ, άλλη μια σκέψη τού ήρθε από κάπου αλλού. Το Φως να με κάψει. Έμοιαζε με ικεσία. Κι ύστερα ο Λουζ Θέριν χάθηκε, έχοντας εκδιωχθεί πάλι στις σκιές όπου ζούσε.
Ο Μπασίρε εκμεταλλεύτηκε τη σιωπή. «Ισχυρίζεσαι ότι είσαι ο Μάζριμ Τάιμ;» Η φωνή του έδειχνε αμφιβολία κι ο Ραντ τον κοίταξε μπερδεμένος. Ήταν, άραγε, αυτός ο Τάιμ ή δεν ήταν; Μόνο ένας τρελός θα έλεγε ότι αυτό ήταν το όνομά του, αν δεν ήταν το δικό του.
Ο αιχμάλωτος στράβωσε το στόμα, στα πρόθυρα ενός χαμόγελου ίσως, κι έτριψε το πηγούνι του. «Ξυρίστηκα, Μπασίρε». Η φωνή του πρόδιδε χλευασμό. «Κάνει ζέστη τόσο χαμηλά στο Νότο, μη μου πεις ότι δεν το πρόσεξες; Πιο πολλή ζέστη από το κανονικό, ακόμα κι εδώ. Μου ζητάς αποδείξεις; Μήπως να διαβιβάσω για να σε πείσω;» Τα μαύρα μάτια του πετάχτηκαν μια στιγμή στον Ραντ κι ύστερα στράφηκαν ξανά στον Μπασίρε, το πρόσωπο του οποίου συννέφιαζε ολοένα και περισσότερο. «Ίσως δεν θα έπρεπε να διαβιβάσω αυτή τη στιγμή. Σε θυμάμαι. Σε νικούσα στο Ιρίντζαβαρ, ώσπου φάνηκαν εκείνα τα οράματα στον ουρανό. Αυτό, όμως, το ξέρουν όλοι. Τι είναι αυτό που το αγνοούν οι υπόλοιποι και το γνωρίζετε μόνο εσύ κι ο Μάζριμ Τάιμ;» Προσηλωμένος στον Μπασίρε, έμοιαζε να μην αντιλαμβάνεται τους φρουρούς του, ούτε τα σπαθιά τους που περίμεναν κοντά στα πλευρά του. «Άκουσα ότι κράτησες κρυφό αυτό που έπαθαν ο Μουσάρ, ο Χατσάρι κι οι γυναίκες τους». Η λοιδορία είχε χαθεί· τώρα απλώς εξιστορούσε τι είχε συμβεί. «Κακώς προσπάθησαν να με σκοτώσουν κάτω από τη σημαία των διαπραγματεύσεων. Να ελπίζω πως τους βρήκες καλές θέσεις ως υπηρέτες; Το μόνο που θέλουν να κάνουν τώρα είναι να υπηρετούν και να υπακούουν· αλλιώς, δεν θα είναι ευτυχισμένοι. Μπορούσα να τους σκοτώσω. Κι οι τέσσερις έβγαλαν μαχαίρια».
«Τάιμ», μούγκρισε ο Μπασίρε, με το χέρι να χιμά στη λαβή του σπαθιού του, «είσαι...!»
Ο Ραντ μπήκε μπροστά του, αρπάζοντάς τον από τον καρπό, ενώ η λεπίδα του ήταν μισοτραβηγμένη. Οι λεπίδες των φρουρών, όπως και του Τούμαντ, σίγουρα άγγιζαν σάρκα, έτσι όπως τρυπούσαν το σακάκι του, όμως ο Τάιμ ούτε που μόρφασε. «Ήρθες να δεις εμένα», απαίτησε να μάθει ο Ραντ, «ή να περιγελάσεις τον Άρχοντα Μπασίρε; Αν το ξανακάνεις, θα τον αφήσω να σε σκοτώσει. Η αμνηστία που κήρυξα αφορά μόνο σε ό,τι έχεις ήδη διαπράξει, όμως δεν σου επιτρέπει να κομπάζεις για τα εγκλήματά σου».
Ο Τάιμ περιεργάστηκε για λίγο τον Ραντ πριν μιλήσει. Παρά τη ζέστη, ο άνθρωπος δεν ίδρωνε σχεδόν καθόλου. «Να δω εσένα. Εσύ ήσουν στο όραμα στον ουρανό. Λένε ότι πολεμούσες με τον ίδιο τον Σκοτεινό».