«Θέλεις να παραβγείς με τις Άες Σεντάι, λοιπόν;» Ο Τάιμ δεν έδειχνε να ενοχλείται, παρ’ όλο που αυτό ήταν το σχέδιο του Ραντ. Τα μαύρα, γερτά μάτια του τον κοίταζαν αταλάντευτα.
«Πόσες Άες Σεντάι υπάρχουν συνολικά; Χίλιες;»
«Όχι τόσες πολλές, νομίζω», είπε επιφυλακτικά ο Τάιμ.
Αφαιρούσαν από την ανθρωπότητα ένα κληρονομικό χαρακτηριστικό. Που να καίγονταν γι’ αυτό, έστω κι αν είχαν λόγο που το έκαναν. «Ούτως ή άλλως δεν θα μας λείψουν οι εχθροί». Μόνο από εχθρούς δεν είχε έλλειψη. Ήταν ο Σκοτεινός κι οι Αποδιωγμένοι, οι Σκιογέννητοι κι οι Σκοτεινόφιλοι. Σίγουρα οι Λευκομανδίτες και πιθανότατα οι Άες Σεντάι, κάποιες απ’ αυτές, εκείνες που ήταν του Μαύρου Άτζα κι εκείνες που ήθελαν να τον κάνουν υποχείριό τους. Αυτές τις τελευταίες τις θεωρούσε εχθρούς του, παρ’ όλο που οι ίδιες δεν έβλεπαν έτσι τον εαυτό τους. Σίγουρα θα υπήρχαν Άρχοντες του Δέους, ακριβώς όπως είχε πει. Κι άλλοι εκτός αυτών. Τόσοι εχθροί που μπορούσαν να γκρεμίσουν τα σχέδιά τους, να γκρεμίσουν τα πάντα. Το χέρι του έσφιξε το σκαλισμένο κοντάρι του Σκήπτρου του Δράκοντα. Ο μεγαλύτερος απ’ όλους τους εχθρούς του ήταν ο χρόνος· ήταν ο εχθρός τον οποίο θα νικούσε πιο δύσκολα. «Θα τους νικήσω, Τάιμ. Όλους. Νομίζουν ότι μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα. Όλο καταστρέφουν, ποτέ δεν χτίζουν! Θα χτίσω κάτι, θα αφήσω κάτι πίσω μου. Ό,τι και να συμβεί, αυτό θα το κάνω! Θα νικήσω τον Σκοτεινό. Και θα εξαγνίσω το σαϊντίν, ώστε οι άνδρες να μη φοβούνται μήπως τρελαθούν, κι ο κόσμος να μη φοβάται τους άνδρες που διαβιβάζουν. Θα...»
Η πρασινόλευκη φούντα ανέμισε, καθώς τίναζε θυμωμένα τη λόγχη. Ήταν αδύνατον. Η κάψα κι η σκόνη τον χλεύαζαν. Κάποια απ’ αυτά έπρεπε να γίνουν, μα ήταν αδύνατον. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα νικούσαν και θα πέθαιναν προτού τους καταλάβει η τρέλα, κι ο Ραντ δεν έβλεπε τρόπο να κάνει έστω κι αυτό. Το περισσότερο που μπορούσε ήταν να συνεχίσει να προσπαθεί. Μα θα πρέπει να υπήρχε τρόπος. Αν υπήρχε δικαιοσύνη στον κόσμο, τότε θα έπρεπε να υπάρχει τρόπος.
«Προσπαθείς να εξαγνίσεις το σαϊντίν», είπε μαλακά ο Τάιμ. «Νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα απαιτούσε περισσότερη δύναμη απ’ όση φαντάζεσαι». Μισόκλεισε τα μάτια συλλογισμένος. «Έχω ακούσει για κάποια αντικείμενα που λέγονται σα’ανγκριάλ. Έχεις κάποιο που πιστεύεις ότι θα σε—»
«Μη σε νοιάζει τι έχω και τι δεν έχω», τον αποπήρε ο Ραντ. «Εσύ θα διδάξεις όποιον μπορεί να μάθει, Τάιμ. Και μετά βρες κι άλλους και δίδαξέ τους κι αυτούς. Ο Σκοτεινός δεν θα καθίσει να περιμένει εμάς. Φως μου! Δεν έχουμε χρόνο, Τάιμ, πρέπει να προχωρήσουμε. Πρέπει!»
«Θα κάνω ό,τι μπορώ. Μόνο μην περιμένεις ότι ο Ντάμερ θα μπορεί να γκρεμίσει τείχη από αύριο κιόλας».
Ο Ραντ κοντοστάθηκε. «Τάιμ; Έχε τον νου σου μήπως κάποιος μαθαίνει υπερβολικά γρήγορα. Θέλω να το μάθω αμέσως. Ίσως κάποιος Αποδιωγμένος επιχειρήσει να αναμιχθεί με τους μαθητές».
«Κάποιος Αποδιωγμένος!» Το είπε σχεδόν ψιθυριστά. Για δεύτερη φορά ο Τάιμ έδειξε ταραχή, κι αυτή τη φορά ήταν βαθιά συγκλονισμένος. «Γιατί θα ήθελε να—;»
«Πόσο δυνατός είσαι;» τον διέκοψε ο Ραντ. «Πιάσε το σαϊντίν. Κάν’ το. Όσο περισσότερο μπορείς να κρατήσεις».
Για μια στιγμή ο Τάιμ έμεινε να τον κοιτάζει, ανέκφραστος, κι έπειτα τον πλημμύρισε η Δύναμη. Δεν υπήρχε η λάμψη που έβλεπαν οι γυναίκες να τις περιβάλλει, μόνο μια αίσθηση έντασης κι απειλής, όμως ο Ραντ την ένιωθε καθαρά και την έκρινε. Ο Τάιμ κρατούσε τόσο σαϊντίν, που ήταν αρκετό για να καταστρέψει το αγρόκτημα και να σκοτώσει όσους ήταν εκεί μέσα σε δευτερόλεπτα, που ήταν αρκετό για να ρημάξει ό,τι φαινόταν ολόγυρα. Σχεδόν αντιστοιχούσε στην ποσότητα του σαϊντίν που μπορούσε να κρατήσει ο Ραντ χωρίς βοήθεια. Ίσως, όμως, ο Τάιμ να συγκρατούσε τον εαυτό του. Δεν φαινόταν να ζορίζεται κι ίσως δεν ήθελε να του δείξει την πλήρη δύναμή του· δεν μπορούσε να ξέρει πώς άραγε θα αντιδρούσε ο Ραντ.
Η αίσθηση του σαϊντίν χάθηκε από τον Τάιμ και μόνο τότε ο Ραντ συνειδητοποίησε ότι κι ο ίδιος ήταν γεμάτος από το αρσενικό μισό της Πηγής, μια μανιασμένη πλημμύρα, κάθε νήμα που μπορούσε να τραβήξει με το ανγκριάλ στην τσέπη του. Σκότωσέ τον, μουρμούρισε ο Λουζ Θέριν. Σκότωσέ τον τώρα! Το σοκ κατέλαβε για μια στιγμή τον Ραντ· η αδειανοσύνη που τον περιέβαλλε τρεμούλιασε, το σαϊντίν κόχλασε κι απλώθηκε, κι ο Ραντ μόλις που πρόλαβε να αφήσει τη Δύναμη πριν συντρίψει μαζί το Κενό και τον ίδιο. Είχε πιάσει ο ίδιος την Πηγή ή μήπως το είχε κάνει ο Λουζ Θέριν; Σκότωσέ τον! Σκότωσέ τον!